Τop Woman η κυρία Κυριακή που πουλάει εδώ και 40 χρόνια πλεξούδες με σκόρδα στου Ψυρρή

Η κυρία Κυριακή κοντεύει τα 80 και πουλάει σκόρδα εδώ και σαράντα χρόνια. Σήμερα μπορείς να τη βρεις στην οδό Σαρρή στου Ψυρρή. «Το χαλί μας είναι από σκόρδα, αλλά κοπιάστε» μας λέει χαμογελώντας «Ήμουνα νια και γέρασα με τα σκόρδα, σαράντα χρόνια είναι μια ζωή».

Τα σκόρδα τα φέρνουν από την Θράκη. «Από εκεί είμαι και εγώ» μας λέει. «Από την Ορεστιάδα. Από δώδεκα χρονών ήμουν αγρότισσα. Όργωνα χωράφια με τα άλογα. Ξέρεις τι δύσκολα είναι τα άλογα να τα κουμαντάρεις; Εμένα δεν μου αγριεύανε. Τα καλόπιανα. Τους μιλούσα, τους τραγουδούσα. Μόνο να έβλεπες πώς κάνανε οι φοράδες άμα με βλέπανε! Φωνάζανε να πάω κοντά. Εκείνα τα χρόνια δεν είχε τρακτέρ. Οργώναμε, λοιπόν, με τα ζώα. Βόδια και φοράδες. Η αγροτική ζωή έχει και καλά και άσχημα. Αλλά τα περισσότερα είναι καλά. Βλέπεις ένα χωράφι, τριάντα στρέμματα τόπος, βλέπεις την παραγωγή, τα φυτά, φυσάει αέρας, μεγαλώνουν, είναι ωραία.

Στην Αθήνα ήρθαμε για έξι μήνες και μείναμε σαράντα χρόνια. Ήρθαμε με τον άντρα μου τον μακαρίτη. Όταν θυμώνω, βρίζω και τον βρίζω κι αυτόν. Με άφησε μοναχή με τα παιδιά. Τα παιδιά μας ήταν στο δημοτικό όταν πρωτοήρθαμε. Θα καθόμασταν έξι μήνες και θα φεύγαμε. Αλλά έχουμε σαράντα χρόνια εδώ. Δεν έχω πρόβλημα. Μου αρέσει δεν μου αρέσει, την δουλειά μου κάνω. Πάω στο σπιτάκι μου και δεν ασχολούμαι με τίποτα άλλο. Με αυτή την δουλειά ασχολούμαι και με τον κόσμο που έρχεται εδώ και καλαμπουρίζουμε.

Καμιά φορά δυσκολεύομαι γιατί έχασα την πιο καλή μου φιλενάδα. Ήταν πάρα πολύ καλή γυναίκα. Εγώ που ήμουν από χωριό, δεν ήξερα τίποτα. Οπότε όταν ήρθα, εκείνη μου τα έδειξε όλα και μου φέρθηκε με έναν τρόπο, τι να σου πω, ούτε μάνα μου να ήτανε. Μου έλεγε «υπομονή, υπομονή, δεν έμεινε μουνί». Όλο καλαμπούρι κάναμε. Ήταν πολύ καλαμπουρτζού γυναίκα. Ήταν Αθηναία, αλλά δεν είχε περηφάνια επάνω της. Άμα καθόσουν να της μιλήσεις, έλιωνες από το γέλιο. Όλο γλυκές κουβέντες έλεγε. Δεν είχα ακούσει κακιά κουβέντα από το στόμα της. Τώρα όταν είμαι στενοχωρημένη, έχω την κορνίζα της στο χολ, και πάω και της μιλάω. «Γιατί μωρή μ’ άφησες; Δεν μ’ αγαπάς;» της λέω. Έρχεται ο γιος μου και μου λέει «τι κάνεις ρε μάνα;». «Τι θες;» του λέω, «μαλώνω με την Νίκη που με άφησε εδώ». Εκείνη δεν είχε παιδιά και μου έλεγε ότι σαν τα δικά μας τα παιδιά δεν υπάρχουν. Με τα παιδιά μου έπαιζε πολύ και τα αγαπούσε. Με φώναξε μια μέρα ο αδερφός της, ήταν Κυριακή και ήμουν στην εκκλησία. Είχε εσωτερική αιμορραγία. Ώσπου να φωνάξω να έρθει το 166, έτρεχε μαύρο αίμα κάτω. Δεν ήθελε ούτε φάρμακα ούτε γιατρό».

Έχει βουρκώσει με την θύμηση της φίλης της και της αλλάζω κουβέντα. Δεν δυσκολεύτηκε να ξαναβρεί το χιούμορ της. Τη ρωτάω αν ο κόσμος τρώει σκόρδο. «Αυτοί που ξέρουν να ζήσουν, τρώνε σκόρδο. Αυτοί που δεν ξέρουν να ζήσουν, πιάνουν την μύτη τους και λένε «βρωμάαααει» και εγώ ξέρεις τι τους λέω; «Βρωμάτε εσείς με τα σκατολοΐδια που βάζετε πάνω σας». Έτσι τους τα λέω, χωριάτικα. «Αυτά τα σκατολοΐδια που φοράνε, που μασάνε τα σαλιγκάρια, αυτά πειράζουν. Δεν πειράζουν τα σκόρδα που μυρίζουν σκορδίλα». Τα σκόρδα αν τα τρως ανοίγουν οι αρτηρίες της καρδιάς. Και την πίεση την ρίχνει και πολλά πράγματα κάνει το σκόρδο.

Εγώ δεν το τρώω κάθε μέρα. Ανάλογα με το φαγητό που έχω. Σκέτο δεν το τρώω. Ο γιος μου ο Βαγγέλης το τρώει σκέτο. Καθαρίζει την σκελίδα και την τρώει», λέει και γελάει. Εκεί που μιλάμε, βγαίνει από το μαγαζί και φωνάζει σε μια γιαγιά που γκρινιάζει γιατί δεν θέλει να βγει φωτογραφία. «Έλα μωρέ τι θα πάθει το πρόσωπό σου, θα στο φάνε;».

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο grekamag.gr