Μην το χάσετε! Ο Martino Gamper μεταμορφώνει 100 εγκαταλελειμμένες καρέκλες σε πρωτότυπα αριστουργήματα του βιομηχανικού design - Από σήμερα στο Μουσείο Μπενάκη!

Μπαίνοντας στο εργαστήριο του ιταλού σχεδιαστή επίπλων Martino Gamper, στο Λονδίνο, αντικρίζεις ένα πλήθος εργαλείων. όχι ξυλουργικών, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά μαγειρικών. Μπορεί  τα σκευή και τα βιβλία να προδίδουν την αγάπη του για τη μαγειρική, αλλά τα έπιπλα που διακοσμούν το χώρο και φέρουν την υπογραφή του, αποκαλύπτουν μια εμπνευσμένη  design άποψη, που δίκαια του χάρισαν τον τίτλο του καλύτερου «αλχημιστή» από το βρετανικό περιοδικό Wallpaper.



Ο Gamper φτάνει στο ραντεβού μας με το ποδήλατό του λίγα λεπτά αργότερα και αφιερώνει χρόνο για να μιλήσει για τη συλλογή «100 καρέκλες σε 100 ημέρες», η οποία θα φιλοξενηθεί από τις 6 Ιουνίου έως τις 28 Ιουλίου στο  Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς.



Διαβάστε την συνέντευξη του Martino Gamper στην επιμελήτρια της έκθεσης Αλεξία Αντσακλή - Βαρδινογιάννη!

Ποια είναι η ιδέα πίσω από το έργο «100 καρέκλες σε 100 ημέρες;

Η πλειοψηφία του κόσμου σχετίζει το βιομηχανικό design με τη μαζική παραγωγή, οπότε η άμεση αντίδρασή μου σε αυτή την ιδρυτική αρχή ήταν ένα έργο το οποίο δεν θα παρήγε έναν μεγάλο αριθμό ενός τυποποιημένου προϊόντος, αλλά μοναδικά πρωτότυπα. Σαν πρώτη ύλη χρησιμοποίησα εγκαταλελειμμένες καρέκλες από τους δρόμους του Λονδίνου, άλλες που είχαν δωριστεί από φίλους ή που
είχαν αγοραστεί έναντι μίας λίρας. Σκοπός ήταν κάθε μέρα, για 100 ημέρες, να κατασκευάζω μία καρέκλα διαφορετική από εκείνην της προηγούμενης.



Γιατί επιλέξατε να εργαστείτε με εγκαταλελειμμένες καρέκλες;

Κάθε παλιό αντικείμενο έχει μια αφηγηματική διάσταση. Λέει μια ιστορία για τον τρόπο που ζούμε, για τον καταναλωτισμό και την κουλτούρα μας και αυτό είναι κάτι που βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Οι καρέκλες σας φέρουν ευρηματικούς τίτλους. Πώς καταλήξατε σε αυτούς;

Είναι λέξεις-κωδικοί ή ακρωνύμια που φέρνουν στο νου τη συγκεκριμένη καρέκλα. Για παράδειγμα, η «Aradson» έχει πάρει το όνομά της από τους σχεδιαστές Ron Arad και Arne Jacobsen. O Ron Arad ήταν καθηγητής μου στο Royal College of Art και ήταν εκείνος ο οποίος μου έδωσε δύο παλιές καρέκλες Arne Jacobsen να ανακατασκευάσω.

Όταν αναφέρεστε στη δουλειά σας, χρησιμοποιείτε πάντα όρους αισιόδοξους, όπως αναδημιουργία, ανάπλαση και αναγέννηση. Είστε αισιόδοξος εκ φύσεως;

Η πρόθεσή μου ποτέ δεν ήταν να καταστρέψω ένα παλιό αντικείμενο. Είχα ανάγκη να το εξελίξω. Μερικές φορές, οι άνθρωποι φοβούνται να αντιμετωπίσουν το παρελθόν. Το θεωρούν ιερό. Η πρόκληση, όμως, είναι να πάρεις το παρελθόν και να το εισάγεις στο παρόν.



Η έκθεση της Αθήνας στηρίζεται στο συμπέρασμά σας «η τέλεια καρέκλα δεν υπάρχει» και εξελίσσει αυτή την έννοια εισάγοντας τη Θεωρία των Ιδεών του Πλάτωνα. Ο Πλάτωνας γράφει στην «Πολιτεία»: «Ο κατασκευαστής κατασκευάζει έχοντας το βλέμμα του στραμμένο δεν πλάθει αυτή καθεαυτήν την ιδεατή φόρμα, πώς θα μπορούσε άλλωστε;» Αυτή η άποψη σας βρίσκει σύμφωνο;

Απόλυτα. Καμία καρέκλα από αυτές που κατασκευάζουμε δεν μπορεί να φτάσει την τελειότητα της Ιδέας.

Πώς ερμηνεύετε το γεγονός ότι η τελειότητα δεν είναι προσιτή;

Οι άνθρωποι εγκλωβίζονται σε έναν φαύλο κύκλο φόβου στον οποίο δεν παράγουν τίποτα, απλά γιατί η ιδέα δεν είναι και τόσο τέλεια. Οι ιδέες είναι σαν μια γλώσσα την οποία πρέπει συνεχώς να εξασκείς. Μόνο έτσι γίνονται καλύτερες.