Προς Σαμαρά και εμάς, με αγωνία

του Παν. Δρακόπουλου

Γράφω αυτό το άρθρο χωρίς ακόμη να έχει γίνει σαφές αν η χώρα θα παραμείνει στην Ευρώπη ή θα κατρακυλήσει έξω από αυτήν. Η εκπαραθύρωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει μόνον οικονομικές, αλλά και γεωπολιτικές συνέπειες.

Θα μείνουμε στην Ενωμένη Ευρώπη ή θα βρεθούμε δίπλα σε μια ισχυρή Τουρκία και με όλους τους βόρειους γείτονες μέσα στην Ένωση; Το θέμα δεν είναι απλά ότι θα μας χλευάζουν, γιατί αποδειχθήκαμε ανάξιοι να συμμετέχουμε στην Ευρώπη, την έννοια της οποίας εμείς δημιουργήσαμε. Το θέμα δεν είναι ότι οι βόρειοι γείτονές μας θα μπορούν να ασκήσουν βέτο στην υποθετική περίπτωση που θα υποβάλλουμε -έπειτα από χρόνια- νέα αίτηση επανένταξής μας στην Ένωση. Το θέμα δεν είναι ούτε ότι οι γείτονές μας θα ευημερούν και θα προκόβουν ενώ εμείς θα δίνουμε τη μάχη της επιβίωσης επί πολλές δεκαετίες. Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα θα μείνει ανίκανη να υπερασπίσει το έδαφός της: δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι πολλά νησιά του Αιγαίου θα βρεθούν υπό το καθεστώς που βρίσκεται εδώ και δεκαετίες η Βόρεια Κύπρος, ότι η Ξάνθη θα έχει την τύχη της Κερύνειας. Και βέβαια, η εξουθενωμένη ελληνική κυβέρνηση θα καταφεύγει στον ΟΗΕ, όπως βαρέθηκε πια να κάνει η Κύπρος, ενώ οι γείτονες θα επιβεβαιώνουν το διαβόητο «μακάριοι οι κατέχοντες»…

Γνωρίζουμε ότι ένα μέρος διεθνών επενδυτών έχει επενδύσει πάνω στην προοπτική εξαθλίωσης της Ελλάδας και επιστροφής στη δραχμή. Αυτό ασφαλώς έχει και συνέχεια: δεν διέπονται από ανθελληνισμό οι αγορές, αλλά ποντάρουν πάνω στην κατάρρευση του ευρώ. Μαζί τους, στο πλευρό τους, και όσοι βυσσοδομούν ελπίζοντας ότι θ’ αρπάξουν εδάφη της χώρας μας. Στην προσπάθεια να γκρεμίσουν το ευρώ παίζονται ποσά που ξεπερνούν κάθε φαντασία. Και διατίθενται ιλιγγιώδη ποσά, σε εφημερίδες, σε διαμορφωτές γνώμης, σε πολιτικούς ακόμη, όπως και σε συνδικαλιστικές ηγεσίες. Εάν αυτοί κερδίσουν, η Ελλάδα θα βρεθεί χωρίς ψωμί, αλλά κάποιοι πολιτικοί και συνδικαλιστές θα βρεθούν με περιουσίες.

Είναι η ώρα των στιλέτων, η ώρα της προδοσίας.

Και γιατί εμείς φοβόμαστε; Γιατί βλέπουμε ότι δεν αποκλείεται να φθάσουμε σε σημείο έσχατης κατάπτωσης; Διότι βλέπουμε πως οι πολιτικές μας δυνάμεις δεν νοιάζονται παρά μόνον για το άμεσο κομματικό όφελος. Βλέπουμε πως είναι ανίκανες να υπερασπίσουν την Ελλάδα.

Μέγας κίνδυνος γα την Ελλάδα αποδεικνύεται ο κ. Αντώνης Σαμαράς. Ερώτησε οργισμένα –λένε- τον Ευ. Βενιζέλο: «Μου λες ότι καταστρέφω την Ελλάδα;»  Κι εκείνος απάντησε ότι η λογική που ακολουθεί, κι αυτός αλλά και όλες οι κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες, οδήγησε την χώρα στην καταστροφή.

Εγώ όμως θα απαντήσω στον Αντώνη Σαμαρά: Ναι Αντώνη, εσύ είσαι τώρα ο καταστροφέας της Ελλάδας. Ήταν εύλογη και αναγκαία η απόφασή σου να πολεμήσεις με κάθε δύναμη που έχεις την κυβέρνηση του Παπανδρέου του Μικρού. Αλλά δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να κρατήσεις «αντιμνημονιακή» πολιτική. Έπρεπε να στηρίξεις την προσπάθεια οικονομικής και διοικητικής ανασυγκρότησης της χώρας -την οποία άλλωστε έχτιζε η Ευρώπη για μας. Έπρεπε να ασκείς δριμύτατη κριτική στην κυβέρνηση διότι δεν προχωράει ούτε στο βαθμό ούτε με την πίστη που πρέπει στην αναδιάρθρωση της χώρας. Έπρεπε να δείχνεις στους ΄Ελληνες και τους Ευρωπαίους ότι οι καθυστερήσεις της κυβέρνησης έχουν σαν συνέπεια να επαυξάνονται τα μέτρα που πλήττουν τους μικρομεσαίους και τους εργαζόμενους. Διότι ήξερες από την αρχή, και μάλιστα πολύ καλά, ότι η καθυστέρηση της μεταρρύθμισης οδηγεί αναπότρεπτα σε κλονισμό της χώρας, κι ότι δεν μπορούμε πια να εμπιστευθούμε τη μοίρα της Ελλάδας στο δημόσιο. Ήξερες πολύ καλά ότι όχι μόνον οι εφορίες κι οι πολεοδομίες και οι δήμοι και τα νοσοκομεία και τα πανεπιστήια μόνον, αλλά ακόμη κι ο Στρατός και η Αστυνομία είναι διαβρωμένοι και ανίκανοι μηχανισμοί. Ήξερες πολύ καλά ότι ο κορπορατισμός ρουφάει δεκαετίες τώρα το αίμα της χώρας, κι ότι είναι υπεύθυνος για την ανυπαρξία επενδύσεων και την αδυναμία συγκρότησης επιχειρηματικών θεμελίων της χώρας. Τα ήξερες αυτά, εδώ και δεκαετίες, Αντώνη. Τα ήξερε ακόμη κι ο Κώστας Καραμανλής, και γι αυτό έβαλε σύνθημά του προεκλογικό την «επανίδρυση του κράτους». Αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να έχει γίνει χωρίς τρόϊκες και χωρίς μνημόνια. Αλλά ο Καραμανλής αντί να προχωρήσει στον δραστικό περιορισμό του κράτους πρόσθεσε εκατοντάδες χιλιάδες μισθολάβους, μεγαλώνοντας το δημόσιο και βάζοντας πρόσθετα βάρη στην πλάτη των αληθώς εργαζομένων αυτής της χώρας. Κι εσύ, όμως, Αντώνη, έχοντας από τότε που ανέλαβες τις τύχες της Νέας Δημοκρατίας, έχεις στο νου σου μόνο την επικράτησή σου: μιλάς πολύ για μείωση των φόρων (που υπολογίζεις ότι θα σου φέρει ψήφους), χωρίς να αρθρώνεις ούτε μία λέξη για το τι θα κάνεις με το εξοντωτικών διαστάσεων παμφάγο κράτος.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το αίσθημα του αδιεξόδου πνίγει τη χώρα. Οι πολιτικοί μας ηγέτες είναι είτε ανίκανοι είτε καιροσκόποι είτε διαβρωμένοι. Τι λοιπόν μπορούμε να ελπίζουμε;

Ας αρχίσουμε ρίχνοντας μια ματιά στη ΝΔ, το σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις πρώτο κόμμα. Αυτό το κόμμα, που είχε κατορθώσει σε κάποια στιγμή της ιστορίας του να αποκτήσει σύγχρονη ιδεολογική κατεύθυνση, τα τελευταία χρόνια περιέπεσε υπό τον έλεγχο του κορπορατισμού, των πιο αντιδραστικών και αδίστακτων συνδικαλιστών που λυμαίνονται τη χώρα. Τρία χρόνια μεγάλης κρίσης, και δεν μπόρεσε να αναδείξει ούτε έναν βουλευτή ικανό να παλέψει για την ελεύθερη οικονομία. Τρία χρόνια και δεν έβγαλε πολιτικές προσωπικότητες ικανές να απασχολήσουν το κοινό για τις ιδέες και τις αρχές τους.

Οι πιο προβεβλημένοι είναι ο Μανώλης, είναι ο αρχιταξιτζής, είναι οι φοιτητέμποροι της ΔΑΚΕ, είναι ο Καμένος. Είναι και ο καραϊσκάκειος εκφραστής του κόμματος. Είναι βέβαια και ο Σαμαράς, ο οποίος όμως μιλάει πια όχι ως εκφραστής ενός οράματος, αλλά ως ο-άνθρωπος-που-θα-μας-ξαναφέρει-στην-εξουσία. Ωστόσο, ούτε ο ίδιος ούτε κανείς από τους επιτελείς του μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα: για ποιό λόγο να ξαναέλθετε στην εξουσία, τι θα την κάνετε; Μια και δεν επισημάνθηκε καμιά καταδίκη του παρελθόντος, κανένα ίχνος μεταμέλειας, επανερχόμενοι θα διορίσετε κι άλλους στο δημόσιο; Έστω όμως κι αν όχι, τι θέλετε να κάνετε στην Ελλάδα;

Ποιο είναι το όραμά σας, λοιπόν;

Απρόσμενα ίσως, το ΠΑΣΟΚ ανέδειξε δυνάμεις που μπορεί ο έμφρων πολίτης να παρακολουθήσει. Εύχομαι να προχωρήσουν και να προσφέρουν στην πολιτική ζωή του τόπου. Για να το κατορθώσουν, θα πρέπει να καταλάβουν ότι είναι καλό να διασπασθεί το κόμμα. Να απαλλαγούν οι ανανεωτικές δυνάμεις από τους εκπροσώπους του παρελθόντος και τους υπαλλήλους του κορπορατισμού. Ο Καρατζαφέρης συγκεντρώνει γύρω του όσους θέλουν να βλέπουν Καραγκιόζη. Ουδείς ψόγος, ουδεμία πικρία. Το θέατρο σκιών έχει κι αυτό τους επίμονους οπαδούς του, που αδιαφορούν για το ότι δεν είναι η ώρα για το λευκό μας σεντονάκι.

Η αριστερά έχει τριχοτομηθεί: είναι οι πάσχοντες από καθήλωση στο σταλινισμό, είναι οι θιασώτες του πολιτικού χουλιγκανισμού, είναι όμως και όσοι συγκεντρώνονται γύρω από τον Κουβέλη. Δεν γνωρίζουμε αν η Αριστερά του Κουβέλη θα αρκεσθεί να συλλέγει τους απογοητευμένους από το ΠΑΣΟΚ ή θα προχωρήσει σε μιαν υπέρβαση και θα θελήσει να διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό πρόσωπο. Δύσκολο να το επιτύχει, αλλά τι δεν είναι πια δύσκολο στη χώρα μας; Είναι όμως πολλοί και αυτοί που σκέπτονται ή και μεθοδεύουν την ίδρυση ενός νέου κόμματος.

Το επιχείρημα ατράνταχτο: οι πολίτες αρνούνται και τα δυο κόμματα εξουσίας, τα οποία είναι συνυπεύθυνα για την κατάντια της χώρας. Δεν διστάζω να δηλώσω ότι απορρίπτω τις προσπάθειες αυτές, για λόγους που θα εξηγήσω αμέσως. Δεν πιστεύω σε κανέναν πολιτικό, νέον ή παλαιό, που υποστηρίζει ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί. Δεν πιστεύω σε κανέναν που μας λέει ότι εμείς, ο λαός, είμαστε και άψογοι και αθώοι, που είχαμε την κακοτυχία να μας κυβερνήσουν διεφθαρμένοι. Αυτός ο μανιχαϊσμός (από εδώ ο λαός από εκεί οι πολιτικοί του) είναι βαθειά αντιδημοκρατικός, είναι αρρωστημένος τρόπος του σκέπτεσθαι. Και επί πλέον, μας λέει δηλαδή ο νέας κοπής πολιτικός, ότι «εγώ δεν είμαι σαν αυτούς, εγώ δεν θα κάνω τα ίδια όταν πάρω την εξουσία».

Μα ποιος τολμά στα σοβαρά τώρα, να μας εξηγεί ότι όλοι οι βουλευτές είναι λεπροί αλλά ο ίδιος και όσοι εκλεγούν μαζί του δεν πρόκειται ούτε λέπρα ούτε συνάχι να πάθουν; Τι τους εξαιρεί; Δεν μας το λένε. Δεν πιστεύω, επίσης, σε όσους φτιάχνουν ένα κόμμα με το αιτιολογικό ότι χρειάζεται νέο κόμμα. Φτιάχνω ένα κόμμα σημαίνει έχω μιαν άλλη απάντηση στα προβλήματα της χώρας, απάντηση που δεν δίνουν τα υπάρχοντα κόμματα. Αλλά απ΄ότι βλέπω, ο μόνος που έχει μιαν άλλη απάντηση είναι ο Στέφανος Μάνος.

Οι άλλοι δεν έχουν απάντηση, έχουν τις προσωπογραφίες τους. Αν λοιπόν θέλουμε άλλο κόμμα, πέραν της ΝΔ του ΠΑΣΟΚ και του Καραγκιόζη, γιατί δεν στεκόμαστε δίπλα στον Μάνο; Θεωρείτε λοιπόν ότι ο Μάνος είναι μεν συμπαθής αλλά έχει αποτύχει; Πρέπει πάντως να μας πείτε ξεκάθαρα, τόσο ξεκάθαρα όσο ο Μάνος, τι θα κάνετε και πως με το θανατηφόρο κράτος, με τον κορπορατισμό, με την παιδεία, με την υγεία, με τα τόσα προβλήματα. Ξεκάθαρες απαντήσεις. Όχι φαιδρότητες του τύπου «εμείς θα είμαστε τίμιοι».

Δεν μιλάμε για διαχειριστές πολυκατοικίας, μιλάμε για πολιτικούς. Ας μας γίνει συνείδηση ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι νέα κόμματα αλλά συσπειρώσεις γύρω από πρόσωπα τα οποία έχουν ξεκάθαρες θέσεις και μας πείθουν για την ικανότητά τους να υπερασπίσουν τις θέσεις τις οποίες πιστεύουμε ότι έχει ανάγκη η Ελλάδα.

πηγή: http://www.epagogi.gr/main/keimena/32-pros-samara-ki-emas-me-agwnia