Δημήτρης Καμπουράκης: Παλαβό αλλά πεινασμένοι πληθυσμοί, πιο λογικοί από τον μέσο Αμερικανό που ζει με όλα τα καλά του Θεού - Ο μεσαίωνας μ’ ένα iPhone στο χέρι

Εντάξει, ξέρουμε ότι ο κόσμος μας είναι γεμάτος από τρελούς, συνωμοσιολόγους και ψεκασμένους, αλλά όταν τους βλέπουμε όλους μαζί συγκεντρωμένους, μια ανατριχίλα διαπερνά τη σπονδυλική μας στήλη. 

Είχαμε πιστέψει ότι η ανθρωπότητα άφησε οριστικά πίσω της τους σκοτεινούς αιώνες που ξερίζωναν με τανάλιες τις γλώσσες δύστυχων γραιών διότι τις θεωρούσαν μάγισσες, που σκότωναν με ρόπαλα τις μαύρες γάτες διότι ήταν η μετενσάρκωση του σατανά ή που έσφαζαν τις νεαρές συζύγους των υπέργηρων μαχαραγιάδων πάνω στον τάφο τους.

Αρκεί όμως να ρίξουμε μια ματιά στη συγκέντρωση του Τραμπ στη Νέα Υόρκη για να έρθουμε στα συγκαλά μας. 

Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης στο Liberal.gr

Ο μεσαίωνας είναι εδώ και μάλιστα κρατώντας ένα iPhone στο χέρι. 

Δεν ξέρω αν στις αμερικάνικες εκλογές θα κερδίσει ο Τραμπ ή η Κάμαλα. Το πραγματικά τρομακτικό είναι ότι χρόνο με το χρόνο ο ανορθολογισμός και η δαιμονολογία καταλαμβάνουν την Αμερική και ενδεχομένως όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο. Είναι παλαβό και ανήκουστο, αλλά πληθυσμοί του τρίτου κόσμου, αναλφάβητοι, πεινασμένοι και διψασμένοι, έχουν καταλήξει να είναι πιο κανονικοί και λογικοί από τον μέσο Αμερικανό που ζει με όλα τα καλά του Θεού, έχοντας πλήρη πρόσβαση στην παιδεία, την επιστήμη και την αιχμή της τεχνολογίας.

Συχνά - πυκνά οι ιστορικοί αναρωτιούνται πώς διάολο μια ολόκληρη Ευρώπη σύρθηκε σε δυο παγκόσμιους αιματηρούς πολέμους, δίχως κανένας λογικός άνθρωπος να κουνήσει το δακτυλάκι του για να τους αποτρέψει. Πλην κοιτάζοντας το αμερικάνικο πλήθος που παραληρούσε μπροστά σ’ έναν μανιακό που κράδαινε έναν σταυρό για να διώξει τον Αντίχριστο απ’ τη χώρα ή μπροστά σ’ έναν παλαιστή του κατς που έσκιζε τη φανέλα του, σταματάμε να κάνουμε αυτή την ερώτηση. Όλοι τούτοι μαζεμένοι, είναι ικανοί να εξαφανίσουν τον πλανήτη.

Θα πείτε ότι οι παλαβοί ήταν καμιά τριανταριά χιλιάδες όλοι κι όλοι. Κι εδώ αν μαζευτούν οι συνάδελφοί τους, γεμίζουν μια πλατεία Συντάγματος. Ναι, μόνο που εδώ όσοι τους βλέπουν στην τηλεόραση γελάνε, εκεί τους καμαρώνουν κι ύστερα ρίχνουν ψήφο στο επίφοβο παραλήρημα τους. Αποτελούν αν όχι την πλειοψηφία του αμερικανικού λαού, σίγουρα το μισό του. Είναι πραγματικά απελπιστικό, φρικαλέο.

Αυτή η παγκόσμια ροπή προς τον ανορθολογισμό, αυτή η αναδυόμενη λαϊκή λατρεία προς δικτατορίσκους και ημίτρελους ηγετίσκους, αυτή η μαζική απέχθεια προς κάθε τι επιστημονικό και τεκμηριωμένο, οδηγεί τον πλανήτη και την ανθρωπότητα προς το χείλος του γκρεμού. Πάντα υπήρχαν αυτοί, αλλά όποτε γίνονταν πλειοψηφία κι έπαιρναν τα ηνία της εξουσίας, ο κόσμος πήγαινε κατά διαόλου.

Αλλά πέραν των μαύρων προοπτικών που διαγράφονται για τα παιδιά μας, μου είναι αδύνατο να αποδεχτώ μια εικόνα που έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου. 

Φαντάζομαι έναν Αριστοτέλη, έναν Αβικένα, έναν Κοπέρνικο, έναν Γαλιλαίο, να στέκονται εμβρόντητοι πάνω στην εξέδρα του Τραμπ και να κοιτάζουν εμβρόντητοι το πλήθος από κάτω. Ακόμα πιο εμβρόντητοι να ακούνε τις ασυναρτησίες που λένε οι ομιλητές. Κι ύστερα να αυτοπυροβολούνται, για την τύχη της κληρονομιάς τους.