Κώστας Γιαννακίδης για τις γυναικοκτονίες: Οταν κάποιος αποφασίσει να σε σκοτώσει, όλα αυτά είναι ημίμετρα

«Νo more half measures». Οχι άλλα ημίμετρα. Είναι ο τίτλος μίας εμβληματικής σκηνής (από τις πολλές…) του Breaking Bad κατά την οποία ο Μάικ διηγείται στον Γουόλτερ Γουάιτ μία εμπειρία του από τα χρόνια που ήταν αστυνομικός. 

Του περιγράφει την περίπτωση ενός ζευγαριού. Ο άνδρας κακοποιούσε τη γυναίκα συστηματικά, ωστόσο εκείνη αρνείτο να προβεί σε καταγγελία. Σε μία από τις πολλές κλήσεις της Αστυνομίας, ο Μάικ μετέβη στο σημείο για την προσαγωγή του άνδρα. 

Κατά τη διαδρομή σταμάτησε το περιπολικό, τον έβγαλε έξω, τον υποχρέωσε να γονατίσει και του έβαλε το πιστόλι στο στόμα. Και του ζήτησε να υποσχεθεί ότι δεν θα πειράξει ξανά τη γυναίκα. Ο άνδρας έδωσε την υπόσχεση. Λίγες μέρες μετά τη δολοφόνησε. Ο Μάικ διηγήθηκε την ιστορία ώστε να πείσει τον πρωταγωνιστή για την αναγκαιότητα ενός φόνου. 

Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης στο Protagon.gr

Και τη θυμήθηκα διαβάζοντας ότι ο δολοφόνος της γυναίκας στο Αγρίνιο είχε εις βάρος του απόφαση περιοριστικών μέτρων σύμφωνα με την οποία δεν μπορούσε να πλησιάσει το θύμα του. Μάλιστα στη δύσμοιρη γυναίκα προσφέρθηκε η επιλογή για «κουμπί πανικού» αλλά εκείνη αρνήθηκε. Ναι, η εφαρμογή στο κινητό δεν θα της προσέφερε καμία προστασία. Ούτε βέβαια τα περιοριστικά μέτρα. Οταν κάποιος αποφασίσει να σε σκοτώσει, όλα αυτά είναι ημίμετρα. 

Ανδρας και γυναίκα είχαν ανταλλάξει μηνύσεις για βίαιη συμπεριφορά. Επίσης το θύμα είχε καταγγείλει τον δολοφόνο της. Στις 15 Νοεμβρίου επρόκειτο να εκδικαστεί η υπόθεση, ενώ προηγήθηκαν τα περιοριστικά μέτρα. Επίσης ο δράστης είχε στην κατοχή του όπλα. Αφαιρέθηκαν από την Αστυνομία, αλλά, όπως αποδείχθηκε, όχι όλα. 

Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι αν αυτή η δολοφονία θα μπορούσε να αποφευχθεί. Δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Προφανώς η γυναίκα δεν πίστευε ότι κινδυνεύει η ζωή της. Δεν εγκατέστησε την εφαρμογή με το «κουμπί πανικού», ούτε πέρασε από τον ξενώνα κακοποιημένων γυναικών για να πάρει συμβουλές. 

Ομως σε αυτές τις περιπτώσεις δεν γίνεται να ευθύνεται το θύμα. Συνεπώς το ερώτημα θα πρέπει να επικεντρωθεί στις δράσεις της οργανωμένης πολιτείας και της Δικαιοσύνης. Είναι δυνατόν να κυκλοφορούν ελεύθεροι άνθρωποι με ψυχική διαταραχή, ενώ έχουν διατυπώσει απειλές και μάλιστα να φέρουν όπλα; 

Προφανώς και είναι, μας το διδάσκει η ίδια η ζωή. Θα μπορούσαν να περιοριστούν «προληπτικά»; Δύσκολο. Δεν θα επρόκειτο για νομική ακροβασία, αλλά για παρατυπία. Το μόνο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν αυτές οι υποθέσεις να δικάζονται σχεδόν άμεσα ώστε οι δικαστές να έχουν την ευκαιρία να κρίνουν και να αξιολογούν την επικινδυνότητα ενός ανθρώπου. 

Ομως και πάλι είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα έστελναν στη φυλακή έναν άνθρωπο που απειλεί και οπλοφορεί. Ωστόσο στις περισσότερες περιπτώσεις ο δράστης έχει «προειδοποιήσει» το θύμα για τις προθέσεις του. 

Πρέπει, λοιπόν, να βρεθεί κάποιος τρόπος ώστε να αξιολογείται ο βαθμός επικινδυνότητας του εν δυνάμει δράστη. Και αυτός να περιορίζεται. Ναι, δεν είναι εύκολο. Ισως, εν τέλει, να είναι αποδειχθεί ανέφικτο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα περιοριστικά μέτρα είναι, σε αυτές τις περιπτώσεις, ημίμετρα.