Ο Χρήστος Χωμενίδης έχει 2 «αριστερά πόδια» - Αυτοτρολλάρεται για τις ικανότητες του στον χορό (φωτό)

Ο αγαπημένος συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης γιόρταζε προχθές και όπως είναι λογικό δέχθηκε πληθώρα ευχών.

Στις ευχές για την γιορτή του απάντησε όπως πάντα εύστοχα και έξυπνα.

Συγκεκριμένα έκανε μια ανάρτηση στο Facebook στης οποίας την λεζάντα έγραφε:

«Σας είμαι ευγνώμων για τις ευχές και την αγάπη σας.

Ως ταπεινό αντίδωρο σάς προσφέρω και τα δύο πόδια μου.

ΔΥΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΔΙΑ

Βρέθηκα τις προάλλες σε ένα γαμήλιο γλέντι στο Πήλιο. Τραπέζια στρωμένα στην πλατεία του χωριού, με αραδιασμένα πάνω τους του Αβραάμ και του Ισαάκ τα αγαθά. Γνωστοί και φίλοι να σηκώνουν τα ποτήρια για τη νύφη και για τον γαμπρό μα και για τους εαυτούς τους, να πίνουν στη ζωή την ίδια, στη λάμπουσα ζωή με τις αντιξοότητες και τους θριάμβους της, με τις ρωγμές και με τις ηδονές της, με τα αλληλούια και με τα αμάν της, με τα όνειρά μας -τα λιγότερα- που θα γίνουν πραγματικότητα και τα άλλα τα όνειρα -τα πιό πολλά- που θα κληρονομήσουμε στα παιδιά μας. 

Η ατμόσφαιρα ήταν ευφορική. Η σελήνη μάς καμάρωνε από ψηλά και τα κινητά μας δεν έπιαναν. Εμπρός στο ηρώο υπήρχαν πέντε καρέκλες, αριβάρισαν οι μουσικοί, κλαρίνο και ούτι, μπουζούκι και νταούλι και ένα ντέφι που θα πήγαινε ώσπου να ξημερώσει από χέρι σε χέρι, να κρατήσει ο καθένας το δικό του ίσο, να κάνει τα τσαλίμια του με τα κουδούνια του.

Όταν η τραγουδίστρια ένωσε το "Ακρογιαλιές Δειλινά" με την "Ιτιά" -δυό εναλλακτικοί εθνικοί ύμνοι στη σειρά-, δεν κρατήθηκα. Τινάχτηκα επάνω, έλυσα τη γραββάτα μου, πέταξα το σακάκι και έτρεξα στον χορό. Αδιαφορώντας για το γεγονός πως έχω δύο αριστερά πόδια.

Μην πάει ο νους σας στο χειρότερο. Δεν πρόκειται για κάποιο σπάνιο γενετικό σύνδρομο. Ούτε βεβαίως για πολιτικό υπονοούμενο. Γαλλική έκφραση είναι το "δύο αριστερά πόδια" και σημαίνει τον άνθρωπο ο οποίος δεν διαθέτει την παραμικρή αίσθηση τού ρυθμού. Που δεν τα καταφέρνει ούτε στο πιό απλό, στο "εν-δυό!" της παρέλασης, παρά μπερδεύεται και μπερδεύει και τους γύρω του.

Τα δυό μου αριστερά πόδια επισημάνθηκαν αρχικά από τη δασκάλα της πρώτης δημοτικού. Η διάγνωσή της περιεβλήθη εν έτει 1993 το κύρος ενός ναυάρχου, ο οποίος πάσχιζε φιλότιμα επί ώρα να με θεραπεύσει, στο τέλος απελπίστηκε και με απέβαλε -όσο πιό διακριτικά μπορούσε- από την τελετή ορκωμοσίας των νεοσυλλέκτων του Πολεμικού Ναυτικού.

Λογικά, όταν έχεις δυό αριστερά πόδια, κρατιέσαι μακριά από τις πίστες. Κρύβεις ενδεχομένως και το μυστικό σου, παριστάνοντας τον βαρύ, τον τύπο της τάβλας. Τί γίνεται όμως όταν η ψυχή σου χορεύει; Όταν νοιώθεις το σώμα σου χορδή τεντωμένη να πάλλεται;

"Χοροπηδάς σαν ξωτικό του δάσους..." σχολίασε ο γαμπρός, εξαντλώντας μάλλον τη ευγένεια του. Ο κουμπάρος με τράβηξε παράμερα και αποπειράθηκε να μού διδάξει τα βήματα του τσάμικου, "κόψε τουλάχιστον τα σάλτα" μού είπε ύστερα από λίγο απηυδισμένος "θα προσγειωθείς επάνω σε κανέναν και αλοίμονό του!" Μιά άλλη φίλη απλώς ξεκαρδίστηκε. "Τι αστείος που είσαι!" μού έκανε φάτσα-φόρα. "Ίδιος με ελέφαντα που τον γαργαλάνε!"

Τα σχόλιά τους ασφαλώς ξεπερνούσαν τα όρια του "πολιτικώς ορθού". Σύμφωνα με τα επικρατούντα στις μέρες μας ήθη, θα έπρεπε να αισθανθώ θιγμένος, ίσως και θύμα ακόμα μπούλινγκ. "Δεν σάς επιτρέπω να χλευάζετε την προσωπική μου έκφραση!" θα τους έκανα ξινά. "Κι εμείς δεν σου επιτρέπουμε να επιδίδεσαι σε αυτή τη -συν τοις άλλοις επικίνδυνη για την αρτιμέλειά μας- παρωδία χορού!" θα μού απαντούσαν.

Όχι όμως, φίλες και φίλοι. Το αληθινό γλέντι, εκείνο που σε βγάζει εκτός εαυτού, δεν συγχωρεί απλώς. Ενθαρρύνει τα πάντα: και το ξεχαρβαλωμένο ξεφάντωμα του ενός. Και τα πειράγματα των άλλων. Δεν είναι "σε αγαπάμε κι ας σε κοροϊδεύουμε." Είναι "σε κοροϊδεύουμε επειδή σε αγαπάμε". Όποιος καλοδέχεται αποκλειστικά τον έπαινο και δεν ανέχεται το σκώμμα είναι μισός άνθρωπος. Μένει ισοβίως καθηλωμένος στη θέση του, μην τυχόν και του την πάρουν. Χαμογελάει συγκρατημένα για να μη ρυτιδιάσει. Χτενίζει τις κουβέντες του και στις σιωπές ποζάρει σε έναν νοερό, ανύπαρκτο στην πραγματικότητα, καθρέφτη.

Θα συνεχίσω να ακούω το εντός μου και να χορεύω με τα δυό αριστερά μου πόδια, γελώντας πρώτα εγώ ο ίδιος με τον εαυτό μου. Θα γίνομαι η ευτράπελη αντίστιξη εκείνου που κεντάει στο ζεϊμπέκικο, που σέρνει -λεβεντιά καμαρωτή- τον καλαματιανό. Και θα χαιρόμαστε και οι δύο εξίσου. Θα προσέχω απλώς κάπως περισσότερο μην ξενυχιάσω κανέναν διπλανό μου».

Διαβάστε ακόμα: Ποιο είναι αυτό το όμορφο αγοράκι που έγινε μεγάλος συγγραφέας και χρονογράφος – Το πιτσιρίκι που έλεγε από μέσα του την «προσευχή των κλόουν»

Διαβάστε ακόμα: Ο Χρήστος Χωμενίδης έγραψε ΤΑ άρθρα για τα γενέθλιά του – «Θα ήθελα να ξυπνήσω είκοσι χρονών; - Εννοείται - Δεν ξέρω όμως τι θα πρόσφερα στον Διάβολο ως αντάλλαγμα»