O Tάσος Τέλλογλου αναρωτιέται: Αλήθεια ποιος είναι αυτός που εγγυάται το μεροκάματο;

Ποιος εγγυάται το μεροκάματο;

Άρθρο του Τάσου Τέλλογλου στο protagon.gr

Παρακολούθησα την Πέμπτη τη συζήτηση της γερμανικής Βουλής για την καθιέρωση του κατώτατου εγγυημένου μισθού στα 8,50 ευρώ την ώρα. Οι σοσιαλδημοκράτες μπόρεσαν, σε αντίθεση με τον δικό μας προοδευτικό πόλο της συγκυβέρνησης, να επιβάλλουν -εξαιτίας της καλής κατάστασης της γερμανικής οικονομίας- μία βασική προεκλογική τους θέση στη Μέρκελ, παρά τις εντονότατες αντιρρήσεις των επιχειρηματιών μέσα στο χριστιανοδημοκρατικό κόμμα.

Ορισμένες εξαιρέσεις, όπως οι μακροχρόνια άνεργοι που βρίσκουν ξανά μια δουλειά, οι νέοι κάτω από 18 ετών, οι εποχιακοί εργάτες στους αγρούς και οι εφημεριδοπώλες, δεν αλλάζουν τη γενική εικόνα της ρύθμισης.

Προσοχή, όμως. Ακόμα δεν είχε στεγνώσει το μελάνι κάτω από την απόφαση της Βουλής και ειδικότερα οι μικροί επιχειρηματίες άρχισαν να συζητούν πώς θα αποφύγουν τον νόμο που θα ισχύσει σε μία διετία: Προσλαμβάνοντας με σύμβαση έργου, προσλαμβάνοντας -όπως στη γειτονική Ολλανδία, όπου από τη γενική ρύθμιση εξαιρούνται όσοι είναι κάτω από 24 ετών- αποκλειστικά 17χρονους ή περνώντας κατευθείαν στην παρανομία; Η γερμανική κυβέρνηση φαίνεται ότι τα γνωρίζει όλα αυτά και αποφάσισε να προσλάβει 1.600 υπαλλήλους που θα ελέγχουν την εφαρμογή της ρύθμισης. Τώρα, αν με ρωτήσετε αν φτάνουν οι 1.600 υπάλληλοι για μία χώρα με εκατομμύρια επιχειρήσεις, θα σας πω όχι. Σε όλα αυτά ας πάρει κανείς ακόμα υπόψιν του ότι οι γενικές αμοιβές στην Ανατολή εξακολουθούν να είναι το 70% των αμοιβών της Δύσης. Και αν σκεφτεί κανείς ακόμα οι εργοδότες στο προηγούμενο διάστημα από το 2002-2003 αξιοποίησαν τις διατάξεις της κυβέρνησης Σρέντερ που τους έδινε το δικαίωμα να χρησιμοποιούν «νοικιασμένους» από άλλες επιχειρήσεις εργάτες, προσωρινά για... 11 χρόνια -μιλάμε για 850.000 άτομα- αντιλαμβάνεται τότε ότι είναι το ίδιο το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που «στρίβει» από τις προηγούμενες ρυθμίσεις για την αγορά εργασίας.

Σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα στη χώρα είναι ότι υπάρχουν 1,1 εκατομμύριο μακροχρόνια άνεργοι που με καμία ρύθμιση δεν απορροφούνται. Παρά το γεγονός ότι η εργασία γίνεται πιο ελαστική δεν δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας αλλά η υπάρχουσα εργασία μοιράζεται διαφορετικά. Αυτή την πραγματικότητα έρχεται να αντιμετωπίσει η υπάρχουσα ρύθμιση. Πιθανόν να τη ρυθμίσει με την απώλεια αρκετών θέσεων εργασίας στις μικρές επιχειρήσεις. Από την άλλη όμως σε έναν ενιαίο νομισματικό χώρο, όσο και αν κυμαίνονται οι αμοιβές, η αμοιβή της εργασίας πρέπει να έχει ένα κατώφλι ασφαλείας. Που διαχωρίζει την Ευρώπη από την Ασία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.