Τρώνε φιλέτο αρουραίου στην Καμπότζη ή τους μεταπωλούν στο Βιετνάμ, όπου και ψήνονται στην σχάρα, τηγανίζονται, βράζονται ή γίνονται πατέ! (φωτό)

Για πολλούς από εσάς, η λέξη «αρουραίος» φτάνει από μόνη της για να προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση. Στο μυαλό έρχεται αμέσως αυτή η χαρακτηριστική σαρκώδη ουρά, οι υπόνομοι που έχουν για σπίτι τους, οι αρρώστιες που κουβαλάνε,  τα τρομακτικά μάτια που σε κοιτάνε μέσα από το σκοτάδι και οι σακούλες σκουπιδιών ξεσκισμένες από τα μικρά κοφτερά δόντια τους.

Όπως η εμμονή του δυτικού κόσμου με τα γαλακτοκομικά κάνει την Ανατολή να σηκώσει τα χέρια ψηλά, έτσι ακριβώς το συλλογικό μας τρέμουλο με τους αρουραίους, τους οποίους αρνούμαστε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο πέρα από το να τους αποφύγουμε, πρέπει να προκαλεί αντίστοιχη απορία. Και όχι μόνο στην νοτιανατολική Ασία. Σε χώρες όπως η Κολομβία, η Βολιβία, το Περού και το Εκουαδόρ, τα τρωκτικά αποτελούν βασικό κομμάτι της διατροφής. Στην Βενεζουέλα το καπιμπάρα αποτελεί εκλεκτό μεζέ, ενώ σε Αφρικανικές χώρες όπως το Τόγκο, το κρέας του αρουραίου εκτιμάται ιδιαίτερα.

Στην Καμπότζη, οι άγριοι αρουραίοι θεωρούνται εξαιρετική και υγιεινή τροφή, λόγω της κυρίως οργανικής τους διατροφής. Είναι η απόλυτη επιλογή ελευθέρας βοσκής, καθώς τρέφονται με τους μίσχους του ρυζιού ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να καλλιεργεί ο αγρότης, τα χωράφια του οποίου διαλέγουν οι αρουραίοι, αναφέρει το vice.com

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Καμπότζης ασχολείται με την καλλιέργεια ρυζιού, οπότε είναι απόλυτα λογικό πως μια επικερδής βιομηχανία ξεπηδάει από την εκμετάλλευση του βασικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι αγρότες. Σε εκείνη την περιοχή το κρέας του αρουραίου είναι φτηνό, αλλά σε περιοχές όπου το αντίστοιχο κρέας (το οποίο λέγεται ότι γευστικά είναι κοντά στο χοιρινό) εκτιμάται ιδιαίτερα και η τιμή του ανεβαίνει, όπως το Βιετνάμ. Και κάπως έτσι γεννιέται μια επικερδής αγορά.

Σύμφωνα με μια έρευνα του BBC, η καλύτερη περίοδος για το κυνήγι του αρουραίου είναι λίγο μετά την συγκομιδή του ρυζιού μεταξύ Ιουνίου και Ιουλίου, όταν τα εν λόγω τρωκτικά δεν έχουν πλέον πολλές επιλογές διατροφής και αναγκάζονται λόγω των βροχών της περιόδου να μετακινηθούν σε μεγαλύτερα υψόμετρα. Σε αυτές τις περιοχές το κυνήγι τους είναι πιο εύκολο.

Οι αγρότες στρώνουν εκατοντάδες παγίδες κατά την διάρκεια της νύχτας, έτοιμοι να μαζέψουν την «ψαριά» τους (που έχει χοντρύνει για τα καλά από τις σοδειές που κατανάλωσε) και να την πουλήσουν σε αγοραστές που με την σειρά τους, προωθούν τους αρουραίους στο Βιετνάμ, όπου και ψήνονται στην σχάρα, τηγανίζονται, βράζονται ή γίνονται πατέ. Σύμφωνα με τις πληροφορίες και το συκώτι τους είναι εξαιρετικό.

Ένας ντόπιος αγρότης της περιοχής, ο Chhoeun Chhim, είπε στο BBC πως μέσα σε μια καλή βραδιά μπορεί να πιάσει μέχρι και 25 κιλά αρουραίων και πως στο απόγειο της περιόδου, μερικοί έμποροι αρουραίων μπορούν να εξάγουν μέχρι και δύο τόνους προς το Βιετνάμ κάθε πρωί. Πολύ πάτε δηλαδή.

«Οι άνθρωποι έρχονται από πολύ μακριά για να αγοράσου αρουραίους. Τους αρέσουν τα πιο χοντρά τρωκτικά», δηλώνει ένας Βιετναμέζος πωλητής. Στην Καμπότζη δεν θα σου πουν το ίδιο. «Πουλάμε τους αρουραίους και αγοράζουμε ψάρια», είπε στο BBC ο κυνηγός αρουραίων Chin Chon.

Ίσως πρέπει κι εμείς να διδαχθούμε από όλο αυτό και να αρχίσουμε να αναθεωρούμε τις απόψεις μας για τα τρωκτικά με τις μεγάλες, μακριές ουρές. Άλλωστε κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τρωκτικά όπως οι τυφλοπόντικες ή οι μικροί ποντικοί αντιμετωπίζονταν όπως αντιμετωπίζουν οι σημερινοί Ίβηρες αγρότες τα καλύτερα γουρούνια τους, ταΐζοντάς τα με βελανίδια και κάστανα.  

Ίσως, με το να συνεχίζουμε να φοβόμαστε τα τρωκτικά, να μένουμε έξω από έναν ολόκληρο κόσμο νοστιμιάς.