Το ΠΑΣΟΚ είχε τελειώσει προτού στηθεί η έκθεση για τα 40 του: O Σημίτης δεν αναμετρήθηκε, o Γιώργος κατέληξε με μια παρέα προσωπογράφων & ο Βενιζέλος έμεινε με το λογαριασμό στο χέρι!

«Σιγά μη ζητήσει πίσω τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου», αντέτεινε συνομιλητής μου στην εκ του προχείρου εξήγηση που έδινα στα ευτράπελα που συνέβησαν εις μνήμην Ανδρέα Παπανδρέου. Το επιχείρημά του είναι οικονομικό: «Μη ξεχνάς πόσα χρωστά το ΠΑΣΟΚ στις τράπεζες»!



Toυ Μπάμπη Παπαδημητρίου - Καθημερινή

Υπάρχει όμως σπουδαιότερος λόγος για τον οποίο το Κίνημα δεν θέλγει κανέναν παρά μόνον όσους περιμένουν να σηκωθεί ο «μέγας Αντρέας» για να πάρει στο κατόπι όλους τους προδότες των μεγάλων ιδεών του. Μη βιάζεστε, παρακαλώ, να κοροϊδέψετε όσους πιστεύουν πως όλα πρέπει να γυρίσουν σε εκείνη την εποχή των σοσιαλιστικών μεγαλουργιών, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80, όταν ο λαός είχε ρίξει τη Δεξιά, όταν ο μέγας ηγέτης μας εξαπάτησε έναν λαό, εξαπατώντας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για να διορίσει μια «προσωπικότητα» στον συλημένο θώκο της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Αν είχε τουλάχιστον διορίσει την ομάδα που έφταιξε το περίφημο «Ζ» (Κώστας Γαβράς, Χόρχε Σεμπρούν, Μίκης Θεοδωράκης, Υβ Μοντάν, Ειρήνη Παπά, Ζαν Λουί Τρεντινιάν), αντί της φοβικής προσωπικότητας Σαρτζετάκη, θα ήταν καλύτερα για τη χώρα!

Το πρόβλημα που έχει το ΠΑΣΟΚ δεν είναι η γραφική πρόσδεση οπαδών του με τις ένδοξες μέρες του κρατικοδίαιτου μοντέλου που υποτίθεται ότι άφησε κληρονομιά ο «διώκτης της Δεξιάς». Οσοι θυμούνται τον Ανδρέα του 1993 κατανοούν τη διαφορά. Σε τελευταία ανάλυση, εκείνος ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ έκανε με τον πιο πρακτικό τρόπο την αυτοκριτική του, ανοίγοντας τα πανιά της χώρας για να μαζέψουν τον άνεμο της ΟΝΕ, του ευρώ και της διευρυμένης Ευρώπης. Δηλαδή τι θέλουν να μας πουν οι «κλακαδόροι του Γιώργου», ότι στις 18 Ιανουαρίου 1996 ο πατέρας του θα είχε ψηφίσει τον Ακη για να τον διαδεχτεί; Ο Ανδρέας είχε καταλάβει ότι το ΠΑΣΟΚ όσων έφτιαχναν γυαλιστερά κουστούμια με μεγαλύτερες τσέπες και σκορπούσαν παρλαπίπες περί λαϊκής εξουσίας την ώρα που μετακόμιζαν από τα Πατήσια στην Πολιτεία δεν είχε καμία σχέση με τον διαρκή στόχο για μια ολοένα δικαιότερη κοινωνία.

Το πρόβλημα με το ΠΑΣΟΚ είναι ότι οι διάδοχοι του Ανδρέα δεν ανανέωσαν τον συγκεκριμένο κομματικό χώρο. Ο Σημίτης έφερε κοντά του, δηλαδή κοντά στη διακυβέρνηση, αρκετές δεκάδες εξαιρετικά στελέχη από τους καλύτερους που πάντοτε διαθέτει η ελληνική κοινωνία, οργάνωσε καλύτερα το άνω διάζωμα της κυβερνητικής μηχανής, πήρε πάνω του τη διεθνή θέση της χώρας και πέτυχε να είναι ένας επιτυχημένος πρωθυπουργός. Δεν κατόρθωσε, ούτε άλλωστε το δοκίμασε με τον συστηματικό τρόπο που τον χαρακτήριζε, να αλλάξει ρότα και νοοτροπία στον κομματικό μηχανισμό. Το ΠΑΣΟΚ παρέμενε ΠΑΣΟΚ. Μια συγκέντρωση κρατικών και όχι δημοσίων υπαλλήλων, καρεκλοκένταυρων και όχι εργατικών συνδικαλιστών, διαπλεκομένων και όχι δημιουργικών επιχειρηματιών, φοροκλεπτών και όχι δυναμικών επαγγελματιών. Με τους κομματικούς τοιούτους, ο Σημίτης δεν αναμετρήθηκε. Ολους αυτούς παρέδωσε στον Γιώργο, μαζί με το «δακτυλίδι των Παπανδρέου», σιχτιρίζοντας με ικανοποίηση. Αλλά και ο Γιώργος Παπανδρέου, ενώ τον Μάρτιο του 2005 έλεγε «Αλλάζουμε το ΠΑΣΟΚ για να αλλάξουμε την Ελλάδα», κατέληξε με μια παρέα προσωπογράφων. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε την ιστορική ευκαιρία να παραδεχτεί την κόπωση των συμβόλων. Εμεινε όμως με τον ιστορικό λογαριασμό στο χέρι. Το ΠΑΣΟΚ είχε τελειώσει πολύ προτού στηθεί η έκθεση για τα σαράντα του!