Εάν ζούσε ο Καραμανλής - Tι γράφει ένας ''φίλος'' του Εθνάρχη, o πολιτικός συντάκτης Πάνος Λουκάκος!

Εάν ζούσε σήμερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν νομίζω ότι θα αισθανόταν ιδιαίτερα ευτυχής με τη σημερινή Νέα Δημοκρατία και τους εορτασμούς των 40 ετών από την ίδρυσή της.



Είχα τη τύχη και το προνόμιο να τον γνωρίσω στα χρόνια που ήμουν πολιτικός συντάκτης και διευθυντής εφημερίδων. Σταδιακά η επαγγελματική σχέση έγινε και προσωπική και εκτός από τις συναντήσεις στο Προεδρικό Μέγαρο τον έβλεπα συχνά και Σαββατοκύριακα, όταν γευματίζαμε μαζί. Σε αυτές τις δεύτερες συναντήσεις ο Καραμανλής μιλούσε πολύ πιο ανοιχτά απ΄ ότι στο γραφείο του για όλους και για όλα.

Toυ Πάνου Λουκάκου - thetoc.gr

Συνήθιζα πάντα, αμέσως μετά τις συναντήσεις αυτές, να κρατώ λεπτομερείς σημειώσεις απ' όσα έλεγε ο Καραμανλής. Με αφορμή λοιπόν τους τωρινούς εορτασμούς για τα 40 χρόνια από την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας και τις υμνητικές αναφορές στον ιδρυτή του κόμματος, παραθέτω λίγα επιλεγμένα αποσπάσματα από τις σημειώσεις μου αυτές, που καλύπτουν μία περίοδο από το 1978 έως το 1995 και διατηρούν και σήμερα την επικαιρότητα και την αξία τους, αν και δεν έχουν πλέον συνάφεια με τη σημερινή Νέα Δημοκρατία και τις σημερινές πολιτικές της:

Στην πολιτική δεν μπορείς να αυτοσχεδιάζεις, να πηγαίνεις τυχαία, να μην ξέρεις προς τα που βαδίζεις

«Επικρατεί στο τόπο μας γενική σύγχυση. Τα κόμματα εμπλέκουν τον κόσμο με συνθηματολογίες και μετά αυτοπαγιδεύονται. Και ταυτόχρονα υπόσχονται στους πάντες τα πάντα. Ο κόσμος είναι έτοιμος να δεχτεί την αλήθεια αν του την εξηγήσεις. Εμείς όμως χανόμαστε συνέχεια μέσα στη προχειρότητα και τη δημαγωγία και μετά λέμε ότι φταίνε οι άλλοι. Παντού βλέπουμε συνωμοσίες. Και μονίμως παραβλέπουμε τα δικά μας λάθη και ξεχνάμε το βασικό: ότι δηλαδή στην πολιτική δεν μπορείς να αυτοσχεδιάζεις, να πηγαίνεις τυχαία, να μην ξέρεις προς τα που βαδίζεις. Όταν κάνεις κάτι πρέπει να προβλέπεις τι θα γίνει στη συνέχεια.»

«Ποτέ δεν πρέπει να οδηγείς τον κόσμο στην απόγνωση. Όταν δεν τους αφήνεις τίποτε να ελπίζουν, όταν δεν έχουν τίποτε πια να χάσουν και απειλείται η ύπαρξή τους, τότε η αντίδρασή τους μπορεί να γίνει πολύ σκληρή, βίαιη, επαναστατική.»

Σε περιόδους κρίσης χρειάζεται πάνω απ' όλα κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να πληρώνουν οι φτωχοί και οι πλούσιοι να κοροϊδεύουν

«Άμα ζητάς θυσίες από το λαό πρέπει να υπάρχει και κοινωνική λιτότητα. Όχι προκλήσεις, όχι δεξιώσεις, όχι ταξίδια, όχι συνέδρια κλπ. Και βέβαια οι θυσίες πρέπει να είναι κοινωνικά δίκαιες. Όχι να πληρώνουν μόνον οι αδύνατοι. Σε περιόδους κρίσης χρειάζεται πάνω απ' όλα κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να πληρώνουν οι φτωχοί και οι πλούσιοι να κοροϊδεύουν. Δεν μπορεί να προκαλεί τέτοιες μέρες ο πλούτος. Δεξιώσεις, συνέδρια, ταξίδια, αηδίες... έξοδα απ΄ εδώ και απ’ εκεί. Άμα ζητάς από τους άλλους θυσίες, πρέπει να ξέρεις να δίνεις εσύ πρώτος το παράδειγμα. Και κυρίως να μην προκαλείς.»

Είμαστε πια εξευτελισμένοι σαν έθνος. Κανείς δεν μας παίρνει σοβαρά. Γελάνε με εμάς. Και πιστεύουν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε.

«Είμαστε πια εξευτελισμένοι σαν έθνος. Κανείς δεν μας παίρνει σοβαρά. Γελάνε με εμάς. Και πιστεύουν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Πιστεύουν ότι δεν μετράμε και ότι συνεχώς θα ζητιανεύουμε. Πρώτος στόχος μας πρέπει να είναι η οικονομική ανασυγκρότηση, διότι διαφορετικά θα έλθει η αποσύνθεση. Αυτό θα είναι έργο δύσκολο καθώς το μεγαλύτερο κακό που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια είναι ο εκμαυλισμός των Ελλήνων και η διάβρωση, η διάλυση της κοινωνίας. Αυτό θα το πληρώνουμε ακριβά και για πολλά χρόνια.» (Ιούλιος 1991)

«Ανησυχώ πολύ γιατί έχει επέλθει βαθύτερη αλλοίωση του πολιτεύματος. Λίγοι, ελάχιστοι άνθρωποι έχουν αποκτήσει τεράστια και ανεξέλεγκτη δύναμη, έχουν διεισδύσει παντού και κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να υπολογίζουν κανέναν και τίποτε. Πού θα βγάλει αυτό;» (Ιούλιος 1991)

«Ο νεοφιλελευθερισμός δεν στέκει. Άμα χάνεις τα μεσαία στρώματα τί μένει; Ο νέος αρχηγός πρέπει να επαναφέρει αμέσως το κόμμα εκεί που ήταν και να αφήσει τις ανοησίες με τους νεοφιλελευθερισμούς. Πρέπει να σεβασθεί τη παράδοση και τις αρχές του.» (μετά την εκλογική ήττα και την πτώση Μητσοτάκη το 1993).