H συντοπίτισσα και ''άσπονδη'' φίλη του Αντώνη Σαμαρά, Σοφία Καλαντζάκου, μιλάει σε μια εφ'όλης της ύλης συνέντευξη από την Νέα Υόρκη!!

Σοφία Καλαντζάκου: ''Υπό τις παρούσες συνθήκες θα δούμε εκπλήξεις στις κάλπες αλλά όχι πραγματική αλλαγή και ανατροπή!!''



Του Δημήτρη Μαχαιρίδη

7 ερωτήσεις στην Σοφία Καλαντζάκου πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας και υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Προστασίας των κυβερνήσεων Καραμανλή

Ένα από τα πιο φρέσκα πολιτικά πρόσωπα της Νέας Δημοκρατίας όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας το 2004, η Σοφία Καλαντζάκου τον Οκτώβριο του 2009, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παρέδιδε την πρωθυπουργία στον Γιώργο Παπανδρέου, άφηνε ως υφυπουργός το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Προστασίας. Μαζί εγκατέλειπε και μια επιτυχημένη βουλευτική θητεία από το 2000 για να ξεκινήσει την ακαδημαϊκή της καριέρα στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (New York University), όπου μέχρι σήμερα διδάσκει περιβαλλοντική πολιτική.

Παράλληλα, η Σοφία Καλαντζάκου εκτός από πολιτικό πρόσωπο δεν έπαψε ποτέ να είναι και συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Τελευταίο βιβλίο της «Η Αλεξάνδρα και η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας» σε εκδόσεις Πατάκη.

Την εντοπίσαμε στο Μανχάταν, όπου ζει, διδάσκει, διαβάζει, ερευνά και γράφει, μαζί με την κόρη της και το σύζυγό της και δέχθηκε να απαντήσει στις 7 ερωτήσεις του Δημήτρη Μαχαιρίδη από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Πέντε χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας (2004-2009) και ακόμη ο κ. Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν έχει προβεί στην αυτοκριτική του για την περίοδο αυτή, προάγγελο της σημερινής κρίσης: εσείς βρίσκετε περισσότερες τις λανθασμένες ή τις ορθές αποφάσεις αυτής της πενταετίας;

Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Κανείς στην Ελλάδα δεν ήθελε να πιστέψει πόσο πιέστηκε η ελληνική οικονομία ιδιαίτερα μετά από την παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008. Όσο το χρήμα έρρεε άφθονο και εν πολλοίς ανεξέλεγκτα μέσω του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν διάβαζε κανείς τα «ψιλά γράμματα». Όλοι οι εταίροι είχαν μεγαλύτερα ελλείμματα από αυτά που κέλευε το Μάαστρινγκτ, αλλά υπήρχε προοπτική και ευφορία. Οι πολίτες και οι επιχειρηματίες έβλεπαν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και φθηνό χρήμα και πίστευαν πως η οικονομία μεγαλώνει και συνεπώς οι διεκδικήσεις τους ήταν θεμιτές. Όμως υπήρχε από πίσω και ένα σαθρό κράτος, μια έλλειψη φορολογικής συνείδησης, και μια κρατικοδίαιτη τελικά ανάπτυξη, που όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν δεν μπορούσε να σταθεί από μόνη της. Κάτω από αυτές τις πλασματικές συνθήκες, τα κόμματα υπόσχονταν τα πάντα γιατί ποιος δεν θέλει να είναι αρεστός… ειδικά όταν όλα φαίνονταν να είναι υπό έλεγχο, τουλάχιστον σε επιφανειακό επίπεδο. Όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, ο Καραμανλής παρουσίασε την πραγματική κατάσταση στους πολίτες και στο πολιτικό σύστημα και η παράταξη συνετρίβει στις εκλογές του 2009. Μίλησε τότε για τις δυσκολίες, για τις θυσίες που αν γίνονταν αμέσως θα ήταν λιγότερες και η κατάσταση δεν θα έφτανε στο σημείο που είναι σήμερα, αλλά περίσσευε ο λαϊκισμός και η άρνηση την εποχή εκείνη. Βλέπω πάντως πως τα παθήματα δεν έχουν επαρκώς γίνει μαθήματα και κατεβαίνουν τα κόμματα στις εκλογές με ευχολόγια, παρουσιάζοντας τις καταστάσεις εξωραϊσμένες, όταν ξέρουν πως τον Ιούνιο θα βογκήξουν οι πολίτες με τα νέα μέτρα. Άρα… τι να λέμε για το σήμερα;

Ο κ. Αντώνης Σαμαράς ζητά σήμερα από τον ελληνικό λαό για τις επερχόμενες εκλογές την αυτοδυναμία: με τόσα κόμματα που ανέκυψαν το τελευταίο διάστημα στην ελληνική βουλή, μια μονοκομματική ή μια κυβέρνηση συνεργασίας είναι η εφικτότερη λύση για την διαχείριση της κρίσης;

Δεν προβλέπω αυτοδυναμία από κανένα κόμμα και δικαίως. Διότι δεν υπάρχει περίπτωση ένα κόμμα να μπορέσει να σηκώσει το βάρος των καταστάσεων που θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει η χώρα. Άρα, ας αφήσουν τα ψεύτικα λόγια σιγουριάς για αυτοδυναμία και ας πουν στους πολίτες με ποιους και με τι ατζέντα θα συνεργαστούν μετεκλογικά. Διότι όποιος δεν συζητάει ρεαλιστικά δεν πρέπει να κυβερνήσει. Τελεία και παύλα. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για τις προσωπικές και ουτοπικές φιλοδοξίες του οποιουδήποτε. Αυτή είναι η αλήθεια. Αν δεν μπορούν μετεκλογικά να συνεννοηθούν τότε προς τι οι εκλογές νωρίτερα από τα τέσσερα έτη. Ας αφήσουν τον Παπαδήμο να πορεύεται.

Καρατζαφέρης, Σαμαράς, Καμμένος, Μπακογιάννη, τέσσερις επίδοξοι πρωθυπουργοί, όλοι από την άλλοτε κραταιά Νέα Δημοκρατία: η κρίση θα γεννήσει και άλλους αρχηγούς στη «δεξιά πολυκατοικία» ή θα επανασυγκολήσει τα θραύσματα της δεξιάς παράταξης;

Ποιος ξέρει τι θα γίνει σε αυτήν την πολυκατοικία, αλλά σίγουρα χρειάζεται σοβαρή επιδιόρθωση. Διανύει τέτοια παρακμή ολόκληρο το οικοδόμημα που μπορεί και να πέσει σαν χάρτινος πύργος. Το σημαντικό είναι να σχηματιστεί μια ευρωπαϊκής κατεύθυνσης κυβέρνηση και αυτό θέλει ξεκάθαρες ατζέντες και καθαρά λόγια.

Κουβέλης, Τσίπρας, Παπαρήγα: τρεις αδελφοκτόνοι ομοϊδεάτες ή μια δυναμική εναλλακτική εξόδου από την οικονομική κρίση;

Όλοι αυτοί είναι πιο ετερόκλητοι από τη κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά. Και έχουν και μεταξύ τους διαπροσωπικά θέματα, διαφορετικά οράματα και αφετηρίες. Επιπλέον, θεωρώ πολύ συντηρητικές τις θέσεις τους για να λένε πως εκπροσωπούν την προοδευτική πτέρυγα του πολιτικού φάσματος. Αν κυβερνήσουν η Ελλάδα θα καταποντιστεί. Η Ευρώπη είναι για μας η ορθή προοπτική. Τα παγκόσμια προβλήματα θα πολλαπλασιαστούν και όποιος σταθεί μόνος θα συντριβεί. Έρχονται πιο δύσκολες μέρες σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σιωπά, ο Γιώργος Παπανδρέου κολυμπά. Ενώ εσείς διδάσκετε στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης γεωπολιτική και βιώσιμη ανάπτυξη και γράφετε βιβλία παιδικά και μυθιστορήματα: ποιο εργαλείο έχει τη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη, ο λόγος, η πένα, η σιωπή ή η γυμναστική;

Βρίσκω την ερώτηση λίγο χιουμοριστική και λίγο δεικτική. Οι δύο πρώην αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων έχουν πει ότι δεν θα είναι στην πρώτη γραμμή. Αλλά δεν αποχωρούν οριστικά, είτε για να παίξουν αργότερα ρόλο είτε για να μην αναστατώσουν τις παρατάξεις τους και παρονοηθεί η απόφασή τους να αποστρατευθούν. Εγώ ζω μια δημιουργική φάση σε όλα τα επίπεδα. Συνειδητά μένω έξω από την πολιτική, γιατί δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα σχήμα που τελικά να αποτελεί την απαρχή κάτι νέου. Δεν έχω λόγo να κάνω τα ίδια που έκανα ήδη μια δεκαετία. Στο πανεπιστήμιο έχω βρει τον εαυτό μου. Μαθαίνω, διδάσκω, βλέπω τον κόσμο πιο σφαιρικά και στις πραγματικές του διαστάσεις. Σε ένα υγιές ακαδημαϊκό περιβάλλον επικαιροποιώ τις γνώσεις μου, και ανοίγω τα φτερά μου. Ζω μια πνευματική, απλή ζωή που με γεμίζει. Νιώθω την ανησυχία που διακατέχει όλους τους Έλληνες, θα ήθελα να βοηθήσω να ξεπεραστεί το αδιέξοδο αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες θα δούμε εκπλήξεις στις κάλπες αλλά όχι πραγματική αλλαγή και ανατροπή. Το σύστημα προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή, έχοντας όμως κλείσει υπό αυτή τη μορφή τον κύκλο του. Συνεχίζω να γράφω βιβλία για παιδιά γιατί πιστεύω στα νιάτα, γιατί μου αρέσουν οι περιπέτειες και τα παραμύθια και γιατί στα παιδιά μας αξίζει να διαβάζουν αντί να βλέπουν τηλεόραση και να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια. Βοηθάει και το ότι η κόρη μου η Αλεξάνδρα, ετών 5, είναι ένα σφουγγάρι που θέλει να κάνει και να εξερευνήσει τα πάντα. Ο λόγος είναι μεγάλο όπλο σε συνδυασμό με την εικόνα. Ειδικά σήμερα που διαβάζουμε λίγο και δεχόμαστε συνεχή οπτικοακουστικά ερεθίσματα. Η γυμναστική είναι απαραίτητη για την ψυχική ισορροπία και η σιωπή μερικές φορές είναι χρυσός και ιδιαίτερα εκκωφαντική όταν γύρω επικρατεί βαβούρα. Συνεπώς, παν μέτρον άριστον!

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, όπως και εσείς, είστε ακαδημαϊκοί. Ο Λουκάς Παπαδήμος τεχνοκράτης: ποιοι είναι προτιμότεροι για πρωθυπουργοί, οι καθηγητές ή οι τεχνοκράτες;

Τεχνοκράτες ακαδημαϊκοί με πολιτικό αισθητήριο! Νομίζω πως σήμερα πραγματικά χρειάζεται τεχνογνωσία — με άλλα λόγια γνώσεις, προσόντα και διεθνείς εμπειρίες. Θέλει καλή διαχειριστική ικανότητα, πείσμα, αποφασιστικότητα. Θα βοηθούσε μια χαρισματική προσωπικότητα που να συμπάσχει με τα προβλήματα των πολιτών. Για να καταλαβαίνει και ο κόσμος ότι οι αποφάσεις δεν παίρνονται από ανθρώπους ξεκομμένους από την αληθινή ζωή.

Ζείτε και εργάζεστε στη Νέα Υόρκη από το 2010: μόνιμη κάτοικος εξωτερικού ή νόστιμον ήμαρ;

Γύρισα εδώ το 2010. Πάντα μου άρεσε η Νέα Υόρκη γιατί είμαι άνθρωπος της πόλης. Μου αρέσει η γεμάτη πολιτιστική ζωή που υπάρχει εδώ και ο διεθνής αέρας που διέπει τα πάντα. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Σαν οικογένεια μας αρέσουν οι αλλαγές. Δεν τις φοβόμαστε. Το φθινόπωρο, καλώς εχόντων, θα είμαστε στο Αμπού Ντάμπι στο πανεπιστήμιο μας (Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης) εκεί. Όμως η Νέα Υόρκη είναι μια καλή βάση. Θέλω να δω και άλλα μέρη μακριά από την Ευρώπη, για να είμαι σε θέση να αντιληφθώ τις γεωπολιτικές εξελίξεις που ξέρω πως έρχονται. Από την Ελλάδα δεν αποκόπτομαι. Αντίθετα κρατάω συστηματική επαφή. Βέβαιον, όμως, είναι πως δεν θα γυρνούσα για να ξαναζήσω την ίδια ζωή που έκανα. Και ως προς την πολιτική, με ενδιαφέρει πολύ και θα συνεχίσει να με ενδιαφέρει, αλλά πάντα πίστευα ότι μόνο η ουσιαστική συμμετοχή στα κοινά έχει νόημα. Ο κύκλος της πολιτικής περιόδου που έζησα έκλεισε. Τώρα μόνο οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις έχουν αξία και το να υπηρετήσει κανείς μέσα από τα κοινά ένα φρέσκο νέο και δυνατό όραμα για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Πηγή: www.tsantiri.gr