''Να αλλάξουμε το πεπρωμένο'' το νέο βιβλίο του Φρανσουά Ολλάντ!!

«Άκουσα να τίθενται παντού με άγχος τα ίδια ερωτήματα: Θα βρουν δουλειά τα παιδιά μου; Εγώ θα κρατήσω τη δική μου; Θα υπάρχουν δάσκαλοι στο σχολείο των παιδιών μου;...».

Όχι. Δεν είναι ερωτήσεις που θέτει σε υποψήφιο βουλευτή ένας Έλληνας από το Περιστέρι, το Διδυμότειχο η τα Σφακιά. Είναι ερωτήσεις Γάλλων πολιτών που αγωνιούν και ρωτούν τον Φρανσουά Ολλάντ, ο οποίος κέρδισε πριν λίγες μέρες την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Είναι απόσπασμα από το βιβλίο του «Να αλλάξουμε το πεπρωμένο», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις.

Σε 172 σελίδες ο Γάλλος πολιτικός αυτοπαρουσιάζεται στο γαλλικό- και όχι μόνο- κοινό, μιλώντας για την καταγωγή του, εξηγώντας παράλληλα το όραμά του για μια άλλη Γαλλία μέσα σε μια διαφορετική Ευρώπη που δεν θα είναι έρμαιο των αγορών.

Γράφει λοιπόν ότι προέρχεται από εύπορη οικογένεια ολλανδικής καταγωγής. Ο παππούς του γεννήθηκε σε ένα αγρόκτημα στο χωριό Πλουβαίν στο Πα ντε Παλαί, που μαρτύρησε και στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Ήταν προτεστάντης και είχε εγκαταλείψει την Ολλανδία εξαιτίας των θρησκευτικών διωγμών.

Τελικά η οικογένεια ασπάσθηκε τον Καθολικισμό αλλά ,εις ανάμνηση της καταγωγής ,επέλεξε το όνομα της πρώτης πατρίδας (Holland ). Ο πατέρας του ήταν γιατρός, θιασώτης μιας ένδοξης αποικιοκρατικής Γαλλίας και η μητέρα του κοινωνική λειτουργός , πάντα κοντά στον κόσμο της μισθωτής εργασίας .

Ο συγγραφέας με ευθύτητα εκθέτει στο βιβλίο τις απόψεις του : «Είπα κάποτε , χρησιμοποιώντας μια διατύπωση υπερβολικά χοντροκομμένη, ότι δεν αγαπώ τους πλούσιους. Χρειάζονται και οι πλούσιοι σε μια κοινωνία, αν βέβαια έχουν κερδίσει την περιουσία τους με την αξία τους. Αλλά η αλαζονεία των προνομιούχων μου είναι ανυπόφορη, όπως και η επιδίωξή τους να επιβάλλουν τη θέλησή τους στις εκλεγμένες κυβερνήσεις. Τους συναντάμε κυρίως στον κόσμο των χρηματοιοκονομικών αγορών. Το βέβαιο είναι ότι αγαπώ τους ανθρώπους περισσότερο από το χρήμα».

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στη Γαλλία στο πλαίσιο του προεκλογικού αγώνα για την Προεδρία και η νίκη του σοσιαλιστή υποψηφίου το καθιστά ακόμη περισσότερο επίκαιρο, καθώς αποτελεί πυξίδα για τη νέο Πρόεδρο, ο οποίος θέλει να αποτελέσει αντίβαρο στην σκληρή λιτότητα της Γερμανίας - όπως εκδηλώνεται στο ελληνικό πρόβλημα, αλλά και στην ευρωζώνη.

Ο Ολλάντ επικρίνει συνεχώς την άνευ ορίων κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος που έσβησε, όπως τονίζει, την ελπίδα που έτρεφαν όλες οι γενιές για μια συνεχή πρόοδο στην οποία όλοι θα είχαν μερίδιο.

Η Γαλλία - σπεύδει να επισημάνει - διαθέτει αξιόλογους εργοδότες, συνετούς χρηματιστές διορατικά στελέχη, αλλά πολύ συχνά τη θεμιτή φιλοδοξία διαδέχθηκαν η απληστία, η πλεονεξία, η βουλιμία, τα κέρδη που καμία σχέση δεν είχαν με τις ικανότητες των ατόμων.

Στηλιτεύει την προσωπική συμπεριφορά του απελθόντος Προέδρου Νικολά Σαρκοζί, για τον οποίο λέει ότι ενώ υποσχέθηκε πως θα είναι ο Πρόεδρος της ρήξης «προχώρησε στη ρήξη με τις αρχές τις φορολογικής ισότητας και της δικαιοσύνης».

Σχετικά με την αγοραστική δύναμη των χαμηλών στρωμάτων και την μεγάλη ανεργία, η χαρακτηριστική φράση του Γάλλου σοσιαλιστή είναι: «Η Γαλλία σέρνεται»!

Παρουσιάζει συνοπτικά την εναλλακτική λύση: δημοσιονομική προσαρμογή, μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, ενίσχυση της αποταμίευσης, αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος, αποκατάσταση του κύρους της Προεδρίας, αποκέντρωση του απορρυθμισμένου και διαπλεκόμενου κράτους. Το λέει καθαρά : «Υπόσχομαι να μειώσω τις ανισότητες στην υγεία, στις συντάξεις, στη στέγη».

Ξέροντας ότι θα επικριθεί για την υποσχεσιολογία του καταλήγει: «Το σχέδιο μου θα χαρακτηρισθεί ή άτολμο ή τρελό. Αν όλοι με κατηγορούν, είναι καλό σημάδι…».

Ένα βιβλίο που δεν θα κριθεί από τους κριτικούς, αλλά θα κριθεί στην πράξη.

Πηγή: www.nooz.gr