Χρειαζόμαστε ποιοτική επανάσταση στην παιδεία - Ένα άρθρο του Άγη Βερούτη

Πιθανόν στην Παιδεία είναι η σημαντικότερη μακροπρόθεσμη επένδυση ενός έθνους. Εμείς την κάναμε κοτέτσι με κότες και πετεινάρια. Εισπράττουμε τις συνέπειες...

Το να είναι κάποιος Δάσκαλος, σε όλες τις κουλτούρες παγκοσμίως αποτελεί βαρύ τίτλο τιμής, που κουβαλάει κάποιος με αξιοπρέπεια και σπουδή. Δυστυχώς όμως στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια αποτελεί καταφύγιο προσοδοθηρίας, από κάποιους φερόμενους ως εκπαιδευτικούς που λοιδορούν τους μαθητές που καλούνται να διδάξουν, και αδιαφορούν για την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας που τους δίδουν, ενίοτε παραδεχόμενοι ότι όσα δεν μάθουν οι μαθητές τους από τους ίδιους, θα μάθουν από τους δασκάλους των φροντιστηρίων. 

Απαράδεκτο!

Φυσικά πολλοί είναι οι ιδεαλιστές που βλέπουν ακόμη το κάλεσμα της διδασκαλίας στην αληθινή του διάσταση και σημασία για την κοινωνία, και τιμούν το επάγγελμά τους, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που τους βάζει το υπάρχον αντι-εκπαιδευτικό σύστημα.

Από το 1983 που καταργήθηκε η αξιολόγηση του “πόσο καλά” διδάσκουν τα παιδιά μας οι δασκάλοι τους, και καταργήθηκαν και τα πειραματικά σχολεία που διδασκόταν η αριστεία, η Παιδεία μας εκτροχιάστηκε και έγινε προπομπός των δεινών που σήμερα βιώνει η κοινωνία. Η εκπόρνευση της κοινωνίας ξεκίνησε στα σχολεία στη δεκαετία του 1980.

Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς, πώς με τόσο μεγάλο αριθμό δασκάλων και εκπαιδευτικών που απασχολούνται σήμερα στη δημόσια πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια παιδεία στην Ελλάδα, αυτή βρίσκεται τόσο χαμηλά ποιοτικά στη διεθνή κατάταξη. Συγκριτικά με τη Φινλανδία που βρίσκεται στην πρώτη θέση, έχουμε περισσότερους δασκάλους ανά αριθμό μαθητών από όσους εκείνοι, άρα και περισσότερες ανθρωπο-ώρες να διαθέσουμε σε κάθε μαθητή!

Από την άλλη πλευρά, οι μαθητές μας αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των εξετάσεων με μόνη την διδασκαλία που λαμβάνουν στα σχολεία, προσφέροντας γη και ύδωρ σε όποιον ιδιωτικό δάσκαλο ή φροντιστή τους δείξει το δρόμο προς την πανεπιστημιακή μόρφωση. Δεν θέλω να ασχοληθώ με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, διότι πιστεύω ότι είναι μικρότερης σημασίας από την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια, τουλάχιστον ώσπου η παιδεία μας να ξαναποκτήσει τη χαμένη της σημασία.



Λίγο περισσότερο από δυο χρόνια πριν, ο Αρίστος Δοξιάδης είχε γράψει στο κείμενό του “Η Μεγάλη Προσαρμογή” πως “Για να ξαναμπεί η οικονομία σε τροχιά σταθερής ανάπτυξης, μισό με ένα εκατομμύριο άνθρωποι θα πρέπει να αλλάξουν δουλειά”.  Προαπαιτούμενο αυτής της διαδικασίας, είναι απαραίτητη η επανεκπαίδευση όλων αυτών των ανθρώπων. Ίσως αυτό να αποτελέσει το μαζικότερο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ενηλίκων που έχει ποτέ εκπονηθεί στη χώρα μας.

Σκεπτόμενος κατά πόσον αυτό είναι εφικτό, και βλέποντας πόσο μακριά από την πραγματική διάσταση του Δάσκαλου βρίσκεται η καθημερινότητα του σημερινού δασκάλου στην Ελλάδα, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως μπορεί κάποιος να αλλάξει δουλειά, αλλάζοντας τον τρόπο που κάνει αυτό που έκανε ήδη από πριν. Δεν πιστεύω ότι θα υπήρχε καλύτερο σημείο για να ξεκινήσουμε την επανεκκίνηση της κοινωνίας μας από το να ξαναδείξουμε στους δασκάλους μας ποια πραγματικά είναι η συνεισφορά που η κοινωνία προσδοκά από εκείνους.

Οι δάσκαλοι διδάσκονται το αντικείμενο που πρέπει να διδάξουν τα παιδιά μας, αλλά όχι πώς να είναι σωστοί δάσκαλοι. Αν μάθαιναν πώς να χτίζουν ψυχές θα ζούσαμε σε άλλη χώρα σήμερα!

Σήμερα περιμένουμε από τους δασκάλους να μάθουν στα παιδιά μας μόνο την ύλη των μαθημάτων που διδάσκουν. Αντί αυτού θα πρέπει να εκπαιδευτούν οι ίδιοι οι δάσκαλοί πώς να συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του κάθε παιδιού ξεχωριστά, και στην ανάπτυξη των αρχών και των δεξιοτήτων του.

Αντί για την αλυσίδα παραγωγής παπαγάλων που έχει γίνει η σημερινή πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια παιδεία, πρέπει να ξαναποκτήσει την αίγλη της συμβολής στη δημιουργία αξιόλογων και υπεύθυνων ανθρώπων. Πρέπει να επαναφέρουμε τον Άνθρωπο στο κέντρο της κοινωνίας μας, και για να γίνει αυτό, ο Δάσκαλος πρέπει να επανέλθει στη θέση που ως πριν λίγες δεκαετίες είχε πάντα στην Ελληνική κουλτούρα.

Από τον τοίχο του Facebook του Georgios Nιkopoulos παραθέτω πιο κάτω ένα απόσπασμα από μια σύντομη επικοινωνία με εξαιρετικές ιδέες για το πώς θα μπορούσε η Πολιτεία να βοηθήσει και να αξιοποιήσει τους πρόθυμους  για βελτίωση δασκάλους, σε συνδιασμό με την αξιολόγηση της δουλειάς όλων που απαραίτητα θα πρέπει να επανέλθει, ώστε να βελτιωθεί η παιδεία μας ανέξοδα. 

Η ποιοτική επανάσταση στην παιδεία είναι προτεραιότητα. 

Όμως καμία υποδομή, ακριβά κτίρια, μεγάλα λόγια, ή πολλά λεφτά δε θα τη φέρουν.
 
Η επανεκπαίδευση των δασκάλων στην πραγματική τους αποστολή και οι δεξιότητες για την επιτύχουν, είναι ο μοναδικός δρόμος για αυτή την επανάσταση, όπως και το ξεκαθάρισμα στο ποιοί είναι οι πλέον κατάλληλοι για αυτό το σπουδαίο ρόλο που η κοινωνία τους εμπιστεύεται: το χτίσιμο των ψυχών των παιδιών μας, μαζί με την οικογένεια.

Πηγή:www.capital.gr