Άνθρωποι με αναπηρία - ΑΜΕΑ η διαφορά τους είναι δικαίωμα και υπάρχουν μέσα από την παροχή ίσων ευκαιριών

Oι λίγες σκέψεις που θα θελα να μοιραστώ μαζί σας, έχουν ως αρχικό πλαίσιο ένα στίχο από το γνωστό ποίημα του Άγγλου Νομπελίστα ποιητή Τόμας Έλλιοτ, από τα «Χωρικά από το βράχο»: « Πού είναι η σοφία που έχουμε χάσει μέσα στη γνώση? Πού είναι η γνώση που έχουμε χάσει μέσα στην πληροφόρηση?»



H ομιλία του αρχιμανδρίτη Απόστολου Καβαλιώτη με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του "Σύνδρομο Asperger, Ιστορία της Έρευνας, Συμπτωματολογία, Προοπτικές υπέρβασης" την Τετάρτη 30 Ιανουαρίου στην Καβάλα.

  
Η αδιάκοπη καθημερινή πληροφόρηση για ένα πλήθος πραγμάτων, θεωριών, γεγονότων δημιουργεί τον κίνδυνο να γίνουμε τελικά ένα τεράστιο αρχείο από σημαντικά και ασήμαντα πράγματα. Η έξοδος από αυτή την παθητικότητα της συσσωρεμένης πληροφορήσεως απαιτεί συνεχή αξιολόγηση και σύνθεση. Με παρόμοια ταχύτητα αυξάνουν και οι κάθε είδους επιστημονικές γνώσεις, καθώς ζούμε σε μια εποχή στην οποία ο άνθρωπος βυθίζεται σε δύο άπειρα: στο απείρως σμικρό της ύλης και στο απείρως μεγάλο των άστρων. Ο κατακλυσμός αυτός από νέες γνώσεις συχνά μας οδηγεί σ έναν ίλιγγο.
Η ανθρωπότητα ξεκίνησε στον προηγούμενο αιώνα με καύχηση για τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας και με πολλή εμπιστοσύνη στο μέλλον. Ήδη όμως στον 21ο αιώνα πορευόμαστε μέσα σ ένα σύννεφο αβεβαιότητος και ανησυχίας. Η συσσώρευση πληροφοριών και ο όγκος της γνώσεως δεν φθάνουν. Εξακολουθούμε να αναζητούμε μέσα σε όλα αυτά ένα νόημα ζωής, την βαθύτερη ενότητα που συνδέει την ανθρωπότητα, το σύμπαν. Χρειάζεται μια ανάβαση από την απλή πληροφόρηση και τη γνώση στη σοφία,που δίνεις την κρίση μας διορατικότητα, θέα στο όλον, και στην ανθρώπινη συμπεριφορά δημιουργικότητα και επιείκεια. Η σοφία δεν ταυτίζεται με την εξυπνάδα ή την πολυμάθεια. Είναι προϊόν μιας γενικότερης εξωτερικής πνευματικής ωριμότητος, μιας ευρύτερης συνθέσεως ευφυΐας, εμπειρίας και γνώσεως, διαύγειας πνευματικής καλοσύνης.


Στόχος, σήμερα, κάθε κρατικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι η νέα γενιά να έχει κατακτήσει το ελάχιστο των ικανοτήτων που χρειάζονται για να λειτουργήσει η κοινωνία και η οικονομία (πχ. υπεύθυνη χρήση του χρήματος, σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων, απασχόληση, δημιουργική χρήση ελευθέρου χρόνου).
  
Το υπενθυμίζω γιατί κάπου στην Ελλάδα έχουμε χάσει τη ροή των πραγμάτων αφού δίνουμε προτεραιότητα στην ανάπτυξη των ακαδημαϊκών ικανοτήτων παραμελώντας κατά την ταπεινή μου γνώμη τις άλλες (π.χ. κοινωνικές, αναδημιουργικές, επικοινωνιακές). Μέσα από αυτή τη θέση μπορεί να κατανοήσει κανείς πως εκείνος ο άριστος μαθητής (στον οποίο συγχωρούνταν όλα) κατέληξε ένας βουλιμικός άνθρωπος που εμπορεύεται τις ελπίδες και τις προσδοκίες των γονέων .
Αν απώτερος στόχος της εκπαίδευσης είναι η προετοιμασία για την εργασία (μονόδρομος προς τον αυτοπροσδιορισμό και την ανεξαρτησία του ατόμου) θα πρέπει να δούμε τι κάνει η πολιτεία μας σε αυτόν τον τομέα.
Θα φανεί λίγο περίεργο αλλά σε σχέση με άλλα εκπαιδευτικά συστήματα αναλώνουμε αρκετά χρήματα. Αξιολογικά μια θέση μαθητή στο σύστημα ειδικής αγωγής κοστίζει το λιγότερο 30000 ευρώ τον χρόνο χωρίς να συνυπολογίσουμε τις δαπάνες των ασφαλιστικών ταμείων και τα επιδόματα γονέων. Μπορούμε να πούμε ότι στη διάρκεια της σχολικής ζωής ενός ατόμου με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες (ΑμεΑ) περιστρέφεται γύρω του ένας χορός χρημάτων στα οποία ο ίδιος μικρή πρόσβαση έχει αναφορικά με την ποιότητα ζωής του.
 
Συχνά στα πεντάστερα ξενοδοχεία μας θα δει κανείς μικρές ομάδες ΑμεΑ από άλλες ευρωπαϊκές χώρες να κάνουν τις διακοπές τους. Ας μην σπεύσει κάποιος να πει ότι είναι γιατί προέρχονται από πλούσιες χώρες. Δεν είναι αποτέλεσμα παροχών αλλά σωστής χρήσης των πόρων.
Το 2010 στο Πανεπιστήμιο του  Cambridge  είχα την ευκαιρία να δω εκ του σύνεγγυς κάποιες αλλαγές που επιτελούντο στη M.Βρετανία . Ακολουθώντας την τακτική του γόρδιου δεσμού, αντί να αναλώνονται στη γραφειοκρατία και τη σύγκρουση υπηρεσιών, οι Άγγλοι δημιούργησαν μια νέα θέση εργασίας (broker).  Ο υπεύθυνος αναλαμβάνει να αντλήσει όλα τα κονδύλια που δικαιούται το άτομο και σε συνεργασία μαζί του να κάνει τον προγραμματισμό διαβίωσης και ποιότητας ζωής τόσο σε ετήσια όσο και μηνιαία βάση.
Έτσι καλύπτονται τα όποια έξοδα χρειάζονται για να έχει πρόσβαση το άτομο σε μια ουσιαστική ποιότητα ζωής. Κατά μέσο όρο χρειάζονται 25000 λίρες τον χρόνο για όλα τα έξοδα άλλα το σημαντικότερο είναι ότι το άτομο τα βλέπει αυτά τα λεφτά όπως στο παράδειγμα με τα ξενοδοχεία.
Στις Η.Π.Α. τα τελευταία χρόνια προωθούνται θέσεις απασχόλησης όπως ο προπονητής εργασίας στηρίζοντας τα ΑμεΑ στους χώρους παραγωγής και στην κατεύθυνση της κατάκτησης ανεξάρτητης καθημερινής διαβίωσης.
Πριν λίγα χρόνια η Πολιτεία του Texas, αποφάσισε να εκπαιδεύσει το προσωπικό, στην ουσία να αγοράσει αυτές τις υπηρεσίες, υπολογίζοντας ότι σε μια δεκαετία θα είχε εξοικονόμηση πόρων 2.5 δις δολάρια λόγω της αποτελεσματικότητας της μεθόδου. Παράλληλα οι συνάδελφοι στις ΗΠΑ έχουν αναπτύξει ένα διακριτό κλάδο της ανάλυσης συμπεριφοράς την υποστήριξη θετικής συμπεριφοράς που στόχο έχει να διασπείρει τη γνώση σε κάθε άτομο που παίζει ενεργό ρόλο στην ποιότητα ζωής του ΑμεΑ.  Έτσι οι γονείς εκπαιδεύονται και εκπαιδεύουν συγγενείς, φίλους και άλλους γονείς.
Στη βάση των προαναφερθέντων διερωτάται κανείς αν  οι πολιτικές αποτελεσματικής διαχείρισης των πόρων είναι πιο ηθικές από τις πολιτικές τύπου « Άη Βασίλη».  Η παρούσα συγκυρία των ισχνών αγελάδων είναι και μια ευκαιρία για αποδοτική χρήση του δημοσίου χρήματος.
Σε μια κατ' ιδίαν συζήτηση ο αείμνηστος Jim Mansell, που συμβούλευε για χρόνια τις αγγλικές κυβερνήσεις, μου ανέφερε ότι σημαντικό εμπόδιο στην αλλαγή αποτελεί η σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στα υπουργεία υγείας και παιδείας. Αλήθεια τι εμποδίζει την συγχώνευση αυτών των υπηρεσιών στην χώρα μας, σε ένα ενιαίο σύστημα ειδικής αγωγής δηλαδή σε μια κοινή δεξαμενή ικανοτήτων με ένα κοινό πλαίσιο δράσης με άξονα την υποστήριξη των ΑμεΑ και την παροχή εκπαίδευσης που θα στοχεύει στην κατάκτηση μιας όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητης διαβίωσης;
  
  
Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού New York Book Review, ο καθηγητής Paul Krugman, στον οποίο απονεμήθηκε το Νοbel Οικονομίας το 2009, περάτωσε την ανάλυσή του για τη ζοφερή οικονομική κατάσταση αυτού του καιρού, με την αναφορά του σε μια αποστροφή του John Meynard Keynes , σύμφωνα με την οποία « αργά ή γρήγορα είναι οι ιδέες αυτές που προξενούν τα καλά ή τα κακά πράγματα στ ζωή».
Το μεγάλο μας πρόβλημα, προσθέτει ο Κrugman, δεν είναι η έλλειψη των αγαθών ή του χρήματος, όσο η αδυναμία μας να εντοπίσουμε και να αξιοποιήσουμε το ρεπερτόριο των κατάλληλων εννοιών και εννοιών, ώστε να οδηγηθούμε στη σοφία.
  
Η σοφία, βέβαια, που έχει συσσωρευθεί στους πολιτισμούς διαφόρων λαών παραμένει πολύτιμη κληρονομιά για την ανθρωπότητα.
Στα παραπάνω ερωτήματα που έθεσε ο Έλλιοτ στα Χωρικά από το Βράχο (1934), έδωσε ο ίδιος μια αποκαλυπτική απάντηση ύστερα από 8 χρόνια εντόνων εμπειριών, με ένα του στίχο στα Τέσσερα κουαρτέτα που δημοσιεύθηκαν το 1942: «Η μόνη σοφία που μπορούμε να ελπίζουμε πώς θα αποκτήσουμε είναι η σοφία της ταπείνωσης. Η ταπείνωση δεν έχει τέλος».
    
Συνεχίζοντας , στον ρυθμό της πρώτης δέσμης ερωτημάτων, θα προχωρήσω σ ένα άλλο κρίσιμο θέμα που απασχολεί κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο: που είναι η ελευθερία που έχουμε χάσει στον φιλελευθερισμό? Πού είναι ο φιλελευθερισμός πού έχουμε χάσει στην ιδιότελεια?
Η ελευθερία είναι βαθύς πόθος του κάθε ανθρώπου. Χωρίς αυτή, η ανθρώπινη ύπαρξη χάνει την αξία και τη δυναμική της. Δεν είναι όμως λίγες οι περιπτώσεις όπου διεκδικούμε με πάθος την ελευθερία, όταν πρόκειται για τον εαυτό μας, και αντιστεκόμαστε ή αδιαφορούμε για την αντίστοιχη ελευθερία, που είναι δικαίωμα και αναζήτηση άλλων ανθρώπων ή λαών. Η ελευθερία δεν εξαρτάται από την καταγωγή, την αντιληπτική ικανότητα, τη σωματική αναπηρία, τη μόρφωση, το χρώμα, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, την πολιτιστική ιδιομορφία.
Συχνά η ελευθερία χάνεται μέσα σε διάφορα ολοκληρωτικά συστήματα. Αλλά και ο φιλελευθερισμός δεν είναι σπάνιο να καταστεί μέσο διεκδικήσεων από ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων εις βάρος άλλων, κάποτε για στήριγμα και παραγκωνισμό σημαντικών αναγκών μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, όπως τα ΑμεΑ, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου χρησιμοποιείται ως εφαλτήριο για την υπεράσπιση της αδικίας.
 
Ελευθερία, ασφαλώς, δεν σημαίνει ασυδοσία, παράβαση των ηθικών κανόνων με πρόσχημα το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Δεν σημαίνει αδιαφορία για τα δικαιώματα των άλλων. Η ελευθερία για να επιβιώσει, χρειάζεται απαραιτήτως την υπευθυνότητα. Σε όλα τα επίπεδα, το προσωπικό, το οικογενειακό, το τοπικό, το παγκόσμιο, ελευθερία χωρίς υπευθυνότητα είναι κατ εξοχήν επικίνδυνη.
Περισσότερο όμως από ο, τιδήποτε άλλο, υπονομεύει την υπευθυνότητα και αλλοιώνει τον χαρακτήρα της ελευθερίας η ιδιοτέλεια. Η περιστροφή γύρω από το είδωλο του εαυτού του με τις ποικίλες μορφές και τα χρώματα που παίρνει, με συνεχή αναζήτηση του ατομικού συμφέροντος, την ατομική ικανοποίηση, την αλαζονεία. Ο πιο αδίστακτος εχθρός της ελευθερίας, ο εγωκεντρισμός, γίνεται πιο ύπουλος όταν κρύβεται στο συλλογικό εγώ ομάδων ή λαών. Αυτή την ολίσθηση πρέπει ιδιαίτερα να την αποφεύγουν οι ταλαντούχοι άνθρωποι. Το να έχει κανείς ικανότητες, μόρφωση, ευκαιρίες πλουσιοπάροχα από το Θεό σημαίνει κυρίως ευθύνη. Ενώ για τα άτομα που αξιολογήθηκαν ως Αμεα Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΧΗ ΙΣΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ.

Η ευρωπαϊκή Ένωση συχνά διακηρύττει για τους πολίτες της « ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη».
Στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Οι τρεις αρχές δεν είναι αυτονόητες. Η ελευθερία να διάγει κανείς τον ιδιωτικό και επαγγελματικό του βίο κατά βούληση και η επιχειρηματική ελευθερία, έχουν ως αποτέλεσμα την ευελιξία της εργασίας. Όμως η ευελιξία της εργασίας είναι πραγματικό πλεονέκτημα μόνο όταν είναι αποτέλεσμα ελεύθερης απόφασης και επιλογής, όταν προέρχεται από τη διάθεση για αλλαγή. Υπό αυτή την έννοια πραγματική ελευθερία κινήσεων έχουμε μόνο όταν βρισκόμαστε σε θέση ισχύος. Η ελευθερία παίρνει υπερβολικά συχνά τη μορφή της ελευθερίας κινήσεων των πιο ισχυρών και των πλέον ευνοημένων. Δεν νοείται λοιπόν αρχή της ελευθερίας αποκομμένη από την αρχή της ισότητας.
  
Ωστόσο και η ίδια η αρχή της ισότητας υπερβολικά συχνά νοείται ως η ανάγκη να έχουν όλοι την ίδια μεταχείριση, τις ίδιες τυπικές ευκαιρίες για την ανάπτυξη των δυνατοτήτων τους και τις ίδιες δυνατότητες να χτίσουν το μέλλον τους υπό βέλτιστες συνθήκες. Θεωρούμε ότι είμαστε όλοι όμοιοι και συνήθως δεν υπάρχει κανένας λόγος ευνοϊκής μεταχείρισης οποιουδήποτε. Και όμως μολονότι είναι αναμφίβολο ότι όλοι μοιάζουμε μεταξύ μας, εξίσου αδιαμφισβήτητο είναι και το γεγονός ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί , άρα όχι ίδιοι. Δεν έχουν την ίδια αφετηρία όλοι οι πολίτες που συνυπάρχουν στην ίδια γεωγραφική και πολιτισμική οντότητα( γειτονιά, δήμος, περιφέρεια, κράτος). Δεν διαθέτουν όλοι οι πολίτες τα ίδια αρχικά εφόδια όσον αφορά την οικονομική ευχέρεια, το πολιτιστικό υπόβαθρο, τη σωματική δύναμη ή την ευστροφία. Η τυπικά ίση μεταχείριση μεταξύ προσώπων διαφορετικών, που συνίσταται στην παροχή των ίδιων ευκαιριών και των ίδιων μέσων σε όλους τους πολίτες, στην πραγματικότητα δεν οδηγεί παρά στην διατήρηση ή ακόμα και στην όξυνση των αρχικών διαφορών. Η αρχή της ισότητας πρέπει για το λόγο αυτό να νοείται ως η αρχή της ίσης μεταχείρισης βάσει των αρχικών εφοδίων , αυτό που θα αποκαλέσουμε στατική ή τυπική ισότητα, αλλά ως αρχή δυναμικής ισότητας εν εξελίξει, προς την οποία θα έπρεπε να συγκλίνουν οι προσπάθειες μας, μια κατάσταση που τείνει προς την εξίσωση των αρχικών εφοδίων.


Η επόμενη παραλλαγή ερωτημάτων: πού είναι η ακμή της Δύσης και  που οφείλεται η παρακμή της?
Σεβασμιότατε η παρακμή της Δύσης είναι αγαπημένο θέμα συζήτησης όσων επιθυμούν να εκφράσουν απογοήτευση, πόθο για εκδίκηση ή ανοιχτή αντιπαλότητα. Όσοι δε, το πιστεύουν αξίζουν να  τους αναγνωρίσουμε μια εύστοχη διαπίστωση: Ο δυτικός κόσμος εμφανίζεται ολοένα και πιο απρόθυμος να συνεχίσει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία.
  Οι επικριτές του δυτικού πολιτισμού ξεχνούν, όμως κάτι πολύ σημαντικό: η παρακμή αποτελεί ένα από τα αγαπημένα θέματα του πολιτισμού της Δύσης, από τα «Έργα και Ημέρες» του Ησίοδου στην αυγή του ελληνικού πολιτισμού, μέχρι και στο πιο γνωστό- αν και μέτριο- έργο το Όσβαλντ Σπένγκλερ «Η παρακμή της Δύσης», των αρχών του 20ου αιώνα. Το θέμα της παρακμής , που διατρέχει την ιστορία μας σαν ρεφρέν πληκτικού τραγουδιού, δεν οφείλεται σε φόβο των νεωτερισμών, που άλλωστε ευνόησαν τον δυτικό πολιτισμό, αλλά στη φοβία της κατάρρευσης. Αυτό δεν αποτελεί μόνο αναπόσπαστο τμήμα της χριστιανικής ιουδαϊκής μας παράδοσης. Πριν ακόμη από την πτώση του Εωσφόρου και των εκπεσόντων αγγέλων, οι Έλληνες είχαν περιγράψει στη μυθολογία τους την πτώση των Τιτάνων. Και στις δύο περιπτώσεις, οι αποδέκτες αυτών του γεγονότος και του μύθου μετέφεραν στους απογόνους τους τον φόβο και την μνήμη της απώλειας.
Οι φιλοσοφικές ή λογοτεχνικές εκδοχές του θέματος της παρακμής είναι αμέτρητες. Στον Τίμαιο του Πλάτωνα, η σταδιακή παρακμή διακόπτεται μόνο χάρη στην παρέμβαση των Θεών.. Στον «χαμένο Παράδεισο», ο Τζον Μίλτον περιγράφει τη μάχη μεταξύ των αγγέλων με τόσο γλαφυρό τρόπο, που ο Μπερνάρ Μπρόντι χρησιμοποίησε εδάφιό του ποιήματος για να προλογίσει ένα από τα βιβλία του.
Oι εικόνες ενός λαμπρού μέλλοντος αποτελούν αποκλειστικότητα του δυτικού πολιτισμού. Το μέλλον, όπως περιγράφεται από τους επαναστάτες, καταλήγει στην καταστροφή, όπως απέδειξε περίτρανα και ο περασμένος αιώνας. Οι Δυτικοί συγγραφείς προβάλλουν ισχυρή δόση απαισιοδοξίας. Ο Ιμάνουελ Κάντ, για παράδειγμα, το σχέδιο του οποίου για παγκόσμια ειρήνη συγκινεί πλείστους όσους διανοούμενους, δήλωσε ότι « τίποτε το ευθύ δεν μπορεί να προέλθει από τη στραβή ξυλεία της ανθρωπότητας».
Βέβαια η εμμονή στην παρακμή έχει και επικίνδυνες επιπτώσεις, που έχουν να κάνουν με την απογοήτευση ή ακόμη χειρότερα  με την αδιαφορία απέναντι στην πτώση. Είναι άλλωστε γνωστό ότι η παραίτηση συνοδεύεται από σαφές αίσθημα ανακούφισης, που μας κάνει να πούμε: « Αν έτσι πάνε τα πράγματα, τι μπορώ να κάνω εγώ γι αυτό ?»
Αντίθετα η ενασχόληση με την παρακμή, μπορεί και να οδηγήσει σε εποικοδομητική αυτοκριτική και στην αναγνώριση των ηθικών σφαλμάτων που οδήγησαν στην κατάσταση αυτή. Έθνη που αρνούνται να εξετάσουν κριτικά το παρελθόν τους δεν θα φθάσουν ποτέ στην ιστορική ωριμότητα.
 

Μόνο η περισυλλογή και η ιστορική μνήμη μπορούν να μας δώσουν τη δύναμη να προβλέψουμε τις επερχόμενες μεγαλύτερες καταστροφές και ίσως να τις αποφύγουμε. Αν και η ενδοσκόπηση είναι αναγκαία, δεν επαρκεί. Ο δυτικός κόσμος πρέπει να αντιμετωπίσει πολλά ακανθώδη προβλήματα: η σταδιακή εξαφάνιση των κρίσιμων ζητημάτων που πυροδοτούσαν τη φαντασία οδήγησε σε δραματική συρρίκνωση του πνευματικού βίου. Η εκδίκηση του «ιερού», στο προσκήνιο με την πλέον βίαιη και μισαλλόδοξη εκδοχή της, η ανισότητα, η κατάργηση των δικαιωμάτων των Αμεα και ο συνεχής παραγκωνισμός τους ,καταδεικνύει το πνευματικό κενό της κοινωνίας μας.
 
Η Δύση αρχίζει αυτή την περίοδο να εξετάζει τα κορυφαία αυτά ζητήματα. Το χάρισμα της μνήμης, όμως , που υπόσχεται ψυχική ίαση από τις παραπάνω αγωνίες, αποτελεί τη μόνη διέξοδο.
Το μέλλον θα μας φανεί λιγότερο ζοφερό αν αντλήσουμε συμπεράσματα από μια απλή αλήθεια: όσοι διαθέτουν τα μέσα για να γράψουν ιστορία είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν καλύτερα την τραγική φύση της. Είμαστε πλάσματα της παρακμής και της αβύσσου, διψασμένα για αναγέννηση και σωτηρία.



Η αναζήτηση της σοφίας, της ελευθερίας, της ισότητας και της ακμής του πολιτισμού παίρνει την ορθή κατεύθυνση της με τη ζωντανή πίστη στον Θεό, ο οποίος παραμένει η αρχική και η αιώνια πηγή τους. Ακολουθώντας τον ρυθμό του πρώτου στίχου τολμώ να πω στον τέταρτο και τελευταίο: «Πού είναι η πίστη που έχουμε χάσει στην αφηρημένη θρησκευτικότητα? Πού είναι η γνήσια θρησκευτικότητα που έχουμε χάσει στην τυπολατρία?»
  
Στους προηγούμενους αιώνες, συχνά η πίστη στο Θεό απωθήθηκε στο περιθώριο από το Δυτικό και τον Ανατολικό Κόσμο. Στις αρχές μάλιστα του 20ου αιώνος, από χείλη και γραφίδες διανοουμένων διακηρύχθηκε ότι « Ο Θεός πέθανε και τον σκοτώσαμε εμείς».Σήμερα παρατηρούμε επιστροφή της πίστεως. Σ αυτή όμως τη νέα άνθηση του ενδιαφέροντος για το Υπερβατικό, για το Άγιο, για τον Θεό, διαφαίνονται δύο κίνδυνοι: Πρώτον η αλλοίωση της θρησκευτικής εμπειρίας με μεταλλαγμένα προϊόντα διαφόρων θρησκευτικών θεωριών ποικίλης προελεύσεως, που προτείνουν μια αόριστη πνευματικότητα. Η θρησκευτική εμπειρία ανοίγει τον ορίζοντά μας στο άπειρο. Όχι όμως για να αφεθούμε σε ένα παθητικό, απροσδιόριστο «κενό» και σε ένα χαώδες διάστημα στη μοναξιά. Ο δεύτερος κίνδυνος είναι η διαστροφή του θρησκευτικού συναισθήματος και αυτής της πίστεως, με προσανατολισμό την περιφρόνηση των αντιφρονούντων, την καταπίεση των μειονεκτούντων, τη μη ένταξη των Αμεα,  τη βία και το μίσος.
 
Τα τελευταία χρόνια επιτείνεται ένα φοβερό κράμα βίας και θρησκευτικών συναισθημάτων που ενισχύουν σειρά από τρομοκρατικές ενέργειες. Όσα συντελούνται είναι αρκετά γνωστά. Το φαινόμενο είναι πολύ πιο σύνθετο από ότι εκ πρώτης απόψεως φαίνεται, και απαιτείται βαθύτερη ανάλυση και σοφή κατανόηση.
  
Σήμερα η απογοήτευση λόγω φτώχειας, η οργή για την αδικία, η καταπάτηση των δικαιωμάτων των ΑμεΑ, η απόγνωση θα μπορούσαν να οδηγήσουν λαούς και ευρύτατα λαϊκά στρώματα σε νέες συσπειρώσεις. Όχι πλέον με αθεϊστικά συνθήματα, αλλά με εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος, με τη μετάλλαξη και αλλοίωση του. Η θρησκευτικότητα δεν είναι απλώς ένα κοινωνικό επιφαινόμενο. Όπως και η ανθρώπινη νόηση, ανήκει στο DNA του ανθρώπου. Είναι πολύτιμη για την επιβίωση και την πρόοδο του.


Κυρίως επείγει να ξαναβρούμε τον πυρήνα της πίστεως μας στον Θεό. Διότι, ας μην αποσιωπούμε ότι ο πολιτισμός μας έχει συγκεκριμένες ρίζες: την αρχαιοελληνική σκέψη, το ρωμαϊκό δίκαιο και τις χριστιανικές παραδόσεις. Οι Ορθόδοξοι είμαστε υποχρεωμένοι, κινούμενοι στη γραμμή των πατέρων, που αφομοίωσαν και μετέπλασαν δημιουργικά τον ελληνικό πολιτισμό, να πάρουμε στα σοβαρά τον προβληματισμό και την παιδεία των άλλων. Θυμίζω την προτροπή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου που έχει γίνει και πάλι επίκαιρη: « Το πρώτο που πρέπει να επιδιώξουμε, γράφει, είναι η παιδεία και η μαθητεία μας στα αγαθά. Και δεν εννοώ μόνο αυτή την παίδευση, την ευγενέστερη τη δική μας (  χριστιανική ), που.. ενδιαφέρεται μόνο για τη σωτηρία.. Αλλά και την άλλη, την έξωθεν (των αρχαίων Ελλήνων) που πολλοί από τους χριστιανούς θεωρούν κατάπτυστη ( διαπτύουσιν) με την κατηγορία πως η παίδευση αυτή είναι τάχα επίβουλη και σφαλερή και μας ρίχνει μακριά από το Θεό, και τα λένε αυτά διότι κακώς γνωρίζουν τα πράγματα ( κακώς ειδότες)»( Επιτάφιος εις τον Μ.Βασίλειον, Migne τομ.36, σελ. 507)
     
Σεβασμιότατε, θα μου επιτρέψετε να τελειώσω με μια συγκεκριμένη ιστορία. Θυμούμαι κάποιο νέο, πριν από 30 χρόνια περίπου, στην Μονή της Εικοσιφοίνισσας Παγγαίου, σε ώρα παρατεταμένης περισυλλογής. Αντιμετώπιζε ένα σοβαρότατο δίλημμα: Να μείνει στην πόλη του, μέσα στο περιβάλλον που γνώριζε και το αγαπούσε, ή να αναχωρήσει για το εξωτερικό μετά από την προτροπή του Μητροπολίτη Φιλίππων, όπου θα του ανοίγονταν νέοι δρόμοι και διαφορετικοί προβληματισμοί? Ατενίζοντας τον ορίζοντα μέσα από τον ξενώνα του Μοναστηριού, έχοντας πάρει την ευχή της Ηγουμένης Αλεξίας και αφού το είχε ψελλίσει στην Μεγάλη Κυρά, την Παναγιά, ζητούσε μέσα του μια ικανοποιητική απάντηση σ αυτό το δίλημμα. Η απάντηση ήρθε τελικά με ένα κρίσιμο ερώτημα: « Σου φθάνει ο Θεός? Πιστεύεις πραγματικά? Τότε πήγαινε. Δεν σου φθάνει? Τότε κάθισε εκεί που Είσαι». Και ένα επόμενο ερώτημα έκανε το πρώτο πιο ισχυρό: « Αν όμως δεν σου φθάνει ο Θεός, σε ποιόν ακριβώς Θεό πιστεύεις?»
    
Ακολούθησε μια ήρεμη απόφαση για μια πορεία σε δύσκολους δρόμους, σε ώρες σκληρές, που έφθαναν τα όρια της κάμψεως ή και του θανάτου. Βασική παρηγοριά ήταν η εγγύηση του Μητροπολίτη Φιλίππων, τόσο στο Βατικανό, όσο και μετέπειτα ως εθελοντής Παγκόσμιων Οργανισμών ,με τα λόγια του Αναστάντος Χριστού: «Και ιδού εγώ μεθ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος»( Ματθ.28:20) και η βεβαιότητα του Ψαλμωδού: «Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ εμού εί»( Ψαλμ.22:4)
    
Ο ιερωμένος αυτός, που ύστερα από πορεία 30 χρόνων σε διάφορα μονοπάτια της οικουμένης έχει την τιμή να απευθύνεται αυτή την ώρα σε Σας, βεβαιώνοντας  Σας ότι έχει, αν έχει κάτι το οφείλει στο Θεό, στο Φρίξο ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΙΔΗ, πρώτιστα, διότι οι γονείς μου με γέννησαν και με νουθέτησαν, αγωνίστηκαν και με ενίσχυσαν τόσο πνευματικά όσο και υλικά αλλά ο Φρίξος Παπαχρηστίδης με ευλόγησε ως πνευματικός μου πατέρας προσφέροντας ότι καλλίτερο στη ταπεινή μου ζωή, και στο γιό του και πνευματικό μου αδελφό  Βασίλη Φρ.  Παπαχρηστίδη, στον Μητροπολίτη Φιλίππων κύριο μας Κύριο Προκόπιο διότι μου καλλιεργήσατε τη σκέψη μου και μου δώσατε  την αδύνατη δυνατότητα να συναντήσω τον «άλλο» άνθρωπο, να γνωρίσω την αλληλεγγύη στα πρόσωπα των λεπρών και των αδυνάτων και να κατανοήσω τι σημαίνει ο Θεός, μέσα από τον συνάνθρωπο- πολύ Σας ευχαριστώ , στους γονείς Μου , τον κεκοιμημένο πατέρα μου, την μητέρα μου Μαρία και την πολυαγαπημένη μου αδελφή Δέσποινα ,στον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως , που χάρη στη δική του Ευλογία και πατρική αγάπη διακονώ τον άνθρωπο και τα γράμματα και σε μια καθολική καλόγρια, που οι άνθρωποι της έδωσαν τον τίτλο της μητέρας, η κοινωνία της χάρισε το Nobel και η εκκλησία της την ονόμασε Μακαρία, την Μητέρα Τερέζα , που μου έμαθε να καταλαβαίνω τους φτωχούς, πριν ακόμη τους αγαπήσω και να τους αγαπώ πριν ακόμη τους υπηρετήσω.
   
Σεβασμιότατε, σας ευχαριστώ για ότι σπουδαίο κάνατε και συνεχίζετε να κάνετε για μένα. Σας ευχαριστώ διότι κατ οικονομία με εντάξατε στη σημερινή εόρτια εκδήλωση των γραμμάτων της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων, αφού η τιμή ανήκει στους Τρείς Ιεράρχες και στη Θεανθρώπινη Παιδεία. Σας ευχαριστώ που αποδεχθήκατε την πρότασή μου να αφιερώσω σε Σας το παρόν πόνημα.
    
Κα Τζάνη Σας ευχαριστώ διότι η μοναδική παρουσίας Σας τόσο στην επιστήμη και στα γράμματα , όσο και στα κοινωνικά δρώμενα σε Παγκόσμιο επίπεδο είναι άξια, εξαιρετική και χαρισματική. Είστε Πυρηνικός Αντιδραστήρας και είμαι το μηδεν του κόσμου. Αλήθεια πώς μπορώ να Σας περιγράψω?
Κα Νικολοπούλου Σας ευχαριστώ διότι Είστε  Μια γνήσια Ελληνίδα που συνεχίζετε να εμπνέετε, να δημιουργείτε, να χαίρεστε με τους άλλους. Ως καταξιωμένη Μεγάλη δημοσιογράφος, αναδείξατε σήμερα το μεγαλείο των Τριών Ιεραρχών με το αριστοτεχνικό λόγο Σας και τη δύναμη της σκέψης Σας. Εξομολογητικά Σας αναφέρω ότι Σας κάλεσα με δισταγμό εξ αιτίας της σπουδαιότητά Σας αλλά όταν μου είπατε στην Αθήνα θα είμαι εκεί κοντά Σας τόλμησα να πω για μια ακόμη φορά Ευχαριστώ.


  
Δεν θα μπορούσε να εκδοθεί το πόνημά μου, εάν δεν εγκρίνονταν αρχικά και δεν προωθούνταν από τον τον Εξαίρετο Αντιπεριφερειάρχη κ. Παπακοσμά και την επιτροπή Τουρισμού, που πίστεψαν στην ελάχιστότητα μου, Σας ευχαριστώ θερμά.         Ευχαριστώ την Μοναδική Αντιπεριφερειάρχη Έβρου κα Νικολάου, η οποία προχώρησε αποφασιστικά την έκδοση , δείχνοντας  για μια ακόμη φορά την μοναδική παρουσία της τόσο στην πολιτική όσο και στην εκπαίδευση, τον Αντιπεριφερειάρχη κ. Γερομάρκο , που τόλμησε να δημιουργήσει άμεσα μια νέα τομή στην πολιτική του παρουσία, τον καθ όλα εξαιρετο Αντιπεριφεριάρχη κ. Γρανά, που προώθησε τη σκέψη της έκδοσης, που στήριξε με επιμέλεια την κάθε πρόταση, και που φρόντισε με περισσή επιμέλεια την μεταλαμπάδευση της γνώσης, τον Περιφερειάρχη κ. Γιαννακίδη , που στηρίζει με περισσή δύναμη κάθε μου προσπάθεια που αφορά την ΕΑΕ, το Δήμαρχο Καβάλας κ. Σιμιτσή , που δίνει ζωή σε τούτο τον όμορφο τόπο, κ. Δήμαρχε Σας ευχαριστώ, τον Περιφερειακό μου Διευθυντή κ. Μελισόπουλο, που μόλις ανέλαβε και συνεχώς  αγωνίζεται για την παιδεία και την ΕΑΕ, τον π.Παύλο , που ανέλαβε και στήριξε τούτη την παρουσίαση , τις κυρίες Φιλιππία και Τάνια που στηρίξατε τόσο δυνατά τις σκέψεις μου, τη φιλόλογο κ. Ελένη Μπρίτσου που επιμελείται κάθε μου εκδοτική προσπάθεια και που ανέχεται τις φιλολογικές παραξενιές μου.

Την ώρα που αναχωρούσα από την Αλεξανδρούπολη η μητέρα μου με χαμογέλασε λέγοντάς μου μη λησμονήσεις να πεις παιδί μου ευχαριστώ το Θεό και τον Μητροπολίτη Φιλίππων, η μοναδική και αγαπημένη μου αδελφή μου θύμισε ότι είμαι ελάχιστος ενώπιον όλων, και η ελαχιστότητά μου, πήρε το γράμμα του πνευματικού μου αδελφού Βασίλη Παπαχρηστίδη  με τα γραφόμενα του Μεγάλου Εθνικού και Προσωπικού Ευεργέτη, πνευματικού μου δε πατέρα Φρίξου Παπαχρηστίδη που συνεχώς επαναλμβάνει στην ταπεινότητά μου : « ΕΝ ΤΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙΝ ΕΑΝ ΤΙΣ ΚΕΚΤΗΤΑΙ ΑΞΙΑΝ Ή ΌΧΙ: ΤΟ ΕΜΜΕΝΕΙΝ» και « Κάθε στιγμή σπαταλομένη αποτελεί μόριον ζωής, του οποίου η εκφυγή συναποφέρει ανεπιστρεπτεί, τεμάχιον της υπάρξεώς μας» και το σημείωμα της Μητέρας Τερέζας που μου θυμίζει στοργικά: « Αν οι άνθρωποι είναι υπερόπτες και παράλογοι, αποπροσανατολισμένοι και εγωιστές, αγάπα τους έτσι κι αλλιώς, αν είσαι καλόκαρδος και οι άνθρωποι λένε ότι το κάνεις για εγωιστικούς λόγους, να είσαι καλόκαρδος έτσι κι αλλιώς, αν προκόβεις, αλλά ανακαλύπτεις πως έχεις εχθρούς μόνο και ψεύτικους φίλους, να προκόβεις έτσι κι αλλιώς, αν οι καλές πράξεις που κάνεις σήμερα ξεχνιούνται αύριο, κάνε καλές πράξεις έτσι κι αλλιώς, αν το να είσαι ειλικρινής και να λές πάντα ό, τι πιστεύεις σου κάνει κακό, να είσαι ειλικρινής έτσι κι αλλιώς, αν βοηθάς αυτούς που έχουν ανάγκη από την καλοσύνη της καρδιάς σου και αυτοί σου επιτεθούν , να βοηθάς έτσι κι αλλιώς, αν δίνεις στον κόσμο ότι καλύτερο μπορείς και όμως σε χτυπούν, δίνε στον κόσμο ότι καλλίτερο μπορείς».



Θα μου επιτρέψετε δε να ευχηθούμε σήμερα στην Εξαίρετη και Δυναμική Πρόεδρο των Special Olympics κ. Γιάννα Δεσποτοπούλου, η οποία κρατά ζωντανή την Ελλάδα σε κάθε στιγμή, και την Ομάδα των παιδιών μας, τους αθλητές των SO, διότι δίδουν τον αγώνα της αξιοπρέπειας και της τιμής στους Παγκόσμιους Χειμερινούς Αγώνες των SO στην Κορέα. Κα Δεσποτοπούλου «είμαστε μέσα», «Μπορούμε όλοι μαζί».
Σεβασμιότατε πριν αναχωρήσω την περιήγηση μου στην Οικουμένη, στο γραφείο Σας, 31 χρόνια πριν, μου ευχηθήκατε: Πασχάλη εύχομαι η συνέχεια της ζωής σου να είναι μια συνεχής ανάβαση από την απλή πληροφόρηση στη συστηματική γνώση, από τη γνώση στη σοφία «την άνωθεν κατερχόμενη». Μια αδιάκοπη ανάβαση από την ιδιοτέλεια στην αληθινή ελευθερία. Από ανεύθυνες ερωτοτροπίες, στον γνήσιο και ευλογημένο από τον Θεό έρωτα και κυρίως στη βίωση της Χριστιανικής αγάπης. Ένα τελικό άλμα, από τη μηχανική συμμετοχή σε παραδοσιακές τελετές ή από μια φαρισαϊκού τύπου θρησκευτικότητα, προς τη ζωντανή πίστη στο Θεό, όπου το Άγιο Πνεύμα δεσπόζει και σφραγίζει τη ζωή μας με το φως, τις ενέργειές , τη δύναμη Του. Μια πίστη η οποία ανοίγει την ύπαρξή μας στο άπειρο. Με συντροφιά την παρουσία Αυτού που είναι Αγάπη.

Κυρίες και κύριοι Σας εύχομαι με τα ίδια σοφά λόγια του Ποιμενάρχη Σας  με όλη μου την καρδιά.

Σας ευχαριστώ για την εδώ παρουσία σας , ιδιαίτερα δε τους πατέρες, τους αδελφούς και αδελφές από την Αλεξανδρούπολη και τις Φέρες, τους συναδέλφους της ΕΑΕ από την 8η και 17η Περ. ΕΑΕ., ιδιαίτερα δε τους 10 συναδέλφους από τη Σύρο , την Κάλυμνο, την Άνδρο και τη Ρόδο, και τους φοιτητές από το Τμήμα Τεχνολογίας, Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου.
Σας ευχαριστώ πολύ.

Αρχιμ. Απόστολος Καβαλιώτης



Ακολουθεί η εισαγωγή της συντονίστριας της παρουσίασης του βιβλίου κας Ειρήνης Νικολοπουλού

Ειμαρμένη η ευλογημένη η ώρα κάθε συνάντησης μας στη ζωή: με τους ανθρώπους, με τους τόπους, με τον ύψιστο: στην κρίση σας. Ευλογημένη εκτός των άλλων γιατί αυτή η παρουσίαση γίνεται την ημέρα της εορτής των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας των Τριών Ιεραρχών που συνδύαζαν την αγιοσύνη, με την χριστιανοσύνη και την Ελληνική Παιδεία. Αισθάνομαι ιδιαίτερα προνομιούχα γι αυτή την ημέρα να βρίσκομαι σε αυτό τον ιστορικό τόπο της Χριστιανικής Θρησκείας, την πόλη του Απόστολου Παύλου και την πόλη εκκίνησης αφετηρίας της Χριστιανικής Θρησκείας στην  Ευρώπη.


Με τον αρχιμανδρίτη Απόστολο Καβαλιώτη και τις κυρίε Μαρία Τζάνη, καθηγήτρια παιδαγωγικών ΕΚΠΑ και Σταυρούλα Πολυχρονοπούλου, καθηγήτρια παιδαγωγικών και ειδικής αγωγής ΕΚΠΑ
Το 49 μ.Χ., εδώ αποβιβάζεται ο Απόστολος Παύλος στην προσπάθειά του να μεταδώσει το κύρηγμα του ευαγγελίου στον Ευρωπαϊκό χώρο, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό για την πνευματική πορεία του Δυτικού κόσμου, αφού στους Φιλίππους (16 χιλιόμετρα βορειοδυτικά) βαφτίζεται η πρώτη Χριστιανή, η Λυδία η Φιλιππησία και δημιουργείται η πρώτη χριστιανική κοινότητα στην Ευρώπη
Και επειδή η ζωή 'εχει πολλά πρόσωπα θα ήθελα και ένα χαμόγελο για την παρακάτω λεπτομέρεια... Ολυμπιακός Πειραιώτισσα.
Τα παιδιά με νοητική υστέρηση οι υπεραθλητές των Special Olympics      Ο Αρχιμανδρίτης Απόστολος Καβαλιώτης- Η Καβάλα , η Χριστούπολη, η Χρυσούπολη , η Νεάπολη , οι Θερμοπύλες της Μακεδονίας - ένα όνειρο ζωής να αντικρύσω την πόλη σας σας απο εκείνες τις έμμονες ιδέες , τις δυσεξήγητες ,που δεν μου απαντά η εσωτερική μου Ειρήνη γιατί ας θέλω να επισκεφτώ πιο πολύ την Καβάλα από τη Βέροια?


Μέχρι πριν απο 15 μέρες δεν γνώριζα αυτοπροσώπως κανέναν απο τους τρεις ούτε τους μαχητικούς αθλητές με την διαφορετικότητα , ούτε τον Πατέρα Απόστολο ούτε την Καβάλα: Και οι τρείς εφόρμησαν στη ζωή μου και προφανώς την αλλάζουν προς το καλύτερο : Θα είμαι σύντομη εξηγώντας γιατί:  Πρώτη φορά ερχόμουν σε άμεση επαφή , μου φώτισαν το μυαλό και μου ζέσταναν την καρδιά αυτά τα υποτιθέμενα με νοητική υστέρηση παιδιά και ο αυθόρμητος , ζωηρός τους κόσμος , δεν αντιλαμβάνονται τον καθωσπρεπισμό και έτσι λειτουργούν με το συναίσθημα, δεν έχουν τα πρέπει και τα μη και αφήνονται να σε αντιμετωπίσουν με το θυμικό τους και μόνο Σήμερα είμαστε εδώ γιά την παρουσίαση του βιβλίου "Σύνδρομου Asperger, Ιστορία της Έρευνας, Συμπτωματολογία, Προοπτικές υπέρβασης".