Τι κάνει ο δήμαρχος Καμίνης; Η Χριστίνα Πουλίδου σας δίνει ενέσιμα αισιοδοξίας με το άρθρο της - Διαβάστε το

Δεν θέλω να βλέπω στενάχωρα έργα, δεν ηδονίζομαι από κακές ιστορίες και απεχθάνομαι τους κατ΄επάγγελμα καταστροφολόγους. Βουτηγμένοι όλοι στην εθνική κατήφεια, δεν χρειαζόμαστε ενέσιμα συμπληρώματα ακεφιάς. Αντίθετα, βιταμίνες μας είναι οι εκδηλώσεις αισιοδοξίας κι ενθάρρυνσης, ενώ αυτοί που αναζητούν την καλή πλευρά των πραγμάτων, που φωτίζουν τα μικρά ταπεινά βήματα, που έχουν μια θετική και ζεστή ματιά στη ζωή, που παλεύουν με αξιοπρέπεια τη βιοπάλη τους, αυτοί είναι οι δικοί μου ήρωες.

Ο πρόλογος αυτός έχει να κάνει με το γεγονός ότι μια μέρα θέλησα να καθαρίσω τη ματιά μου και να ξαναδώ γύρω μου την Αθήνα – κι ενώ τα κτίρια χάσκουν με άδειες τρύπες, με μαγαζιά κλειστά και βιτρίνες σκονισμένες, κι ενώ οι τοίχοι είναι καλυμμένοι  με τις επιγραφές των ενοικιαστήριων/πωλητήριων κι ενώ σε κάθε γωνία πλευροκοπείσαι από τους κάθε φυλής φτωχοδιάβολους, τελικά αισθάνθηκα μια μικρή, αδιόρατη ελπίδα. Γιατί είδα και καλά πράγματα στην Αθήνα και μάρτυράς μου, εσείς.

Αν αναζητάτε το δάσος της Βουλώνης στην Αθήνα, δεν θα το βρείτε. Όσοι όμως έχετε δουλέψει στη ζωή σας και ξέρετε πόσος πολύς κόπος χρειάζεται για να γίνει το απειροελάχιστο βήμα, όσοι πασχίζετε με λιγότερα λεφτά να κάνετε αυτό που πρέπει, θα καταλάβετε απολύτως αυτό που λέω. Κάνετε τον γύρο της πόλης - θα δείτε, ότι δίπλα στους κάδους σκουπιδιών υπάρχουν πια και οι μπλέ κάδοι της ανακύκλωσης, θα δείτε ότι οι δρόμοι κι οι πλατείες πλένονται τακτικά, ότι τα σκουπίδια μαζεύονται καθημερινά, ότι εγκαταστάθηκαν κάποιες δέστρες για τα ποδήλατα, ότι την Τρίτη και την Παρασκευή λειτουργούν οι «μέρες του κέντρου» με προσφορές από τα μαγαζιά, ότι τα δημόσια ουρητήρια (που κοσμούν την πόλη μας απ΄το ΄50) ανακαινίζονται, ότι υπάρχουν λιγότεροι άστεγοι στα κατώφλια των κλειστών μαγαζιών, ότι τα δύσβατα περάσματα στο κέντρο της πόλης (εξαιτίας της πιάτσας που έστηναν οι τοξικομανείς) έχουν ανοίξει, ότι εκείνο το απερίγραπτο παράνομο παζάρι στο Θησείο (πλάι στον πανέμορφο αρχαιολογικό χώρο)διαλύθηκε ησύχως και μεταφέρθηκε σε περιφραγμένο χώρο στην Ιερά Οδό, ότι επίσης η Δημοτική Αγορά Κυψέλης  ανακαινίζεται για να στεγάσει δημοτικές υπηρεσίες και πολιτιστικές δραστηριότητες των δημοτών, ότι μπαλκόνια και ταράτσες φυτεύθηκαν και κατά ριπές σου έρχονται οι ευωδιές απ΄τα άνθη νερατζιάς και τα γιασεμιά.

Τα έκανε όλα αυτά ο δήμος; Τα περισσότερα ναι, κάποια όχι. Δεν μπορώ να διακρίνω ποιος έχει το πάνω χέρι στο κάθε πράγμα, αφού οι συναρμοδιότητες πλέκουν σε ένα κουβάρι, όμως μπορώ να διακρίνω τη διαφορά στην πόλη συνολικά - τα συμπτώματα της οποίας δεν αθροίζονται, πολλαπλασιάζονται.

Κατέβηκα τη Σοφοκλέους και στο Νο 66 έπεσα πάνω στο Κοινωνικό Παντοπωλείο. Εκεί, έμαθα, ότι εδώ κι έξι χρόνια, δυό φορές τη βδομάδα εξυπηρετούνται δωρεάν ανήμπορες οικογένειες σε αυξανόμενο αριθμό. Σήμερα διευκολύνονται κάπου 200 νοικοκυριά και άλλα 100 από ένα αντίστοιχο μαγαζί στο Κουκάκι. «Η αλληλεγγύη δεν είναι για τον δήμο μια μόνο πράξη» μου είπαν, «είναι στάση ζωής που απαιτεί σχεδιασμό κι οργάνωση». Θέλετε να μάθετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι 1100 γεύματα προσφέρονται καθημερινά σε κακοπαθημένους συμπολίτες μας, ότι 150 άστεγοι μένουν στους ξενώνες του δήμου, ότι 5.000 παιδιά διατρέφονται στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και άλλα 1100 παιδιά στα ολοήμερα σχολεία, ότι μπήκε μπροστά ο Κόμβος Κοινωνικής Αλληλεγγύης, όπου τηλεφωνικά (τηλ.15422) καταγράφονται οι ανάγκες και οι προσφορές σε είδη πρώτης ανάγκης.

Τα έκανε ο δήμος αυτά; Αναμφίβολα ναι. Ξεκίνησε από τον πρώην δήμαρχο, συνεχίστηκε από τον νύν. Είναι κατόρθωμα; Ναι, διότι κατά κανόνα οι «νέοι» ξηλώνουν τα έργα των προκατόχων και τα ξαναστήνουν εξαρχής, ίδια κι απαράλλαχτα. Ε λοιπόν αυτό ΔΕΝ συνέβη εν προκειμένω, κι αυτό είναι άξιο επισήμανσης. Όπως επίσης, είναι διπλά άξιο επισήμανσης το γεγονός, ότι αυτό ΔΕΝ συνέβη σε συνθήκες κρίσης - όταν δηλαδή οι περικοπές στα δημοτικά κονδύλια θα μπορούσαν να φτάσουν ως τη διακοπή των κοινωνικών υπηρεσιών, ακριβώς για να καταγγελθεί η άκαρδη πολιτεία και να γίνουν όμηροι διαπραγματευτικής πίεσης - άστεγοι και άσιτοι - οι ανήμποροι πολίτες.

Πήγα επίσης στην Τεχνόπολη – αυτό το χάρμα νιάτων, χαρούμενης ατμόσφαιρας  και πολύμορφης δραστηριότητας που ξεχύνεται σ’ αυτό τον περιποιημένο χώρο, ναι, το έκανε ο δήμος. Πηγαίνετε έστω και μόνο για μια φτηνή αγχολυτική κούρα – είναι βέβαιο πως θα ξανανιώσετε. Μην τσιγκουνευτείτε τον χρόνο σας, δείτε τις μοντέρνες καλλιτεχνικές προτάσεις και ακολουθείστε επίσης τον περίπατο του Βιομηχανικού Μουσείου, για μια συναρπαστική βουτιά στην ιστορία της πόλης και για να ξαναθυμηθείτε εκείνη τη φίνα γεύση της ζωής σε μια πολιτισμένη χώρα.

Ε λοιπόν, ναι! Υπάρχουν πράγματα που γίνονται κόντρα στη γενική κατάπτωση. Τα Χριστούγεννα η πόλη στολίστηκε εκ των ενόντων, απέκτησε όμως πολλές εορταστικές δραστηριότητες και δαπανήθηκε συνολικά το 10% του κόστους άλλων χρόνων. Κάποιοι κατέφυγαν στην εύκολη ειρωνεία. Ακριβώς το ίδιο συνέβη στις Βρυξέλλες, όπου επίσης ο δήμος δεν έστησε φάτνη και στόλισε τη Γκράν Πλας με μια σκαλωσιά. Κι εκεί γράφηκαν πολλά κακόβουλα σχόλια. Εμείς όμως, που ζούμε μέσα στην κρίση, ας δώσουμε αξία στην έννοια της εξοικονόμησης - που σημαίνει λιγότερα λεφτά για τον ίδιο σκοπό, που σημαίνει περισσότερο κόπο και που συνεπάγεται  αναδιάταξη των προτεραιοτήτων.

Ανοίξτε την ιστοσελίδα του δήμου κι εκεί θα δείτε ότι ο δήμος περνά στο διαδίκτυο τις αποφάσεις του, ότι κατένειμε τα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς μέσω  ενός ηλεκτρονικού συστήματος μοριοδότησης, ότι μείωσε τις δαπάνες του κατά 30% εξοφλώντας ταυτόχρονα το 30% περίπου από τα χρέη της πρωθύστερης δημοτικής αρχής. Ότι για να το πετύχει αυτό συγχώνευσε 36 σε 22 διευθύνσεις, ότι αξιοποιεί δημοτικά κτίρια, ότι σχεδίασε και διαχειρίζεται με τις οικείες του δυνάμεις τη δημοτική ιστοσελίδα (εξοικονομώντας κάπου 1 εκ.ευρω), ότι μετεξελίσσει σε ανταγωνιστικές εκείνες δημοτικές επιχειρήσεις που είχαν βυθιστεί στη νιρβάνα της αδράνειας, κυρίως όμως ότι ο δήμος έφερε στην πόλη 120 εκ.ευρω από ευρωπαϊκούς πόρους, με ενδιάμεσο φορέα διαχείρισης την (αναβαθμισμένη) αναπτυξιακή εταιρεία του δήμου.

Ας αποδώσουμε αξία στο γεγονός, ότι στη συνέχεια εκείνου του επώδυνου θέματος – των 300 περίπου παράνομων οίκων ανοχής – που ακολούθησε την τροχιά πυροτεχνήματος, ο δήμος κατάρτισε νομοσχέδιο που (όμως!) έμεινε στο «ράφι» της κεντρικής εξουσίας. Παρέα, στο ίδιο «ράφι» βρίσκεται εξάλλου και το νομοσχέδιο που επεξεργάστηκαν γνωστοί συνταγματολόγοι, ανταποκρινόμενοι σε αίτημα του δήμου για τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Στο «ράφι» βρίσκεται επίσης και το αίτημα αναθεώρησης του Γενικού Πολεοδομικού σχεδίου της Αθήνας (που δεν έχει ενημερωθεί επί 26 χρόνια), το οποίο προβάλλει ο δήμος για να εντάξει στο νέο Πολεοδομικό τον σχεδιασμό ποδηλατοδρόμων και το σύστημα λειτουργίας κοινόχρηστων ποδηλάτων.

Η Αθήνα δεν μπορεί να είναι μια πόλη όμορφη και χαρούμενη. Εξ ορισμού, θα είναι η βιτρίνα της κρίσης που μαστίζει τη χώρα. Όμως, σε αυτά τα δεδομένα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο δήμος δουλεύει – λειτουργεί αποτελεσματικά (σε έκτακτες συνθήκες) τις δημοτικές και κοινωνικές υπηρεσίες, φέρνει λεφτά στην πόλη, εξοικονομεί δαπάνες, καθιέρωσε τη διαφάνεια στις διαδικασίες του και  αναπτύσσει νησίδες πολιτισμικής ανάτασης. Κι επειδή σε τούτη τη χώρα είναι τα πρόσωπα που κινητοποιούν τους θεσμούς, ας αποδώσουμε τέλος αξία στον ρόλο του ενορχηστρωτή. Είναι ο δήμαρχος Καμίνης αυτός που εκτελεί με πείσμα και σοβαρότητα τη λαϊκή εντολή των δημοτών, χωρίς πολλά λόγια. Το έχουμε καταλάβει, δεν είναι η στόφα του πολιτικού-πριμαντόνα. Όμως, από την εποχή του Αισώπου ξέρουμε, πως μολονότι είναι  το τζιτζίκι αυτό που κάνει αισθητή την παρουσία του, τελικά είναι το σιωπηλό κι εργατικό μυρμήγκι αυτό που χτίζει πόλεις.