Η Μαρίκα, ο Μητσοτάκης και εγώ - Ένα άρθρο της Ρέας Βιτάλη

«Εγώ θα σας ρίξω στη θάλασσα και θέλετε δεν θέλετε θα μάθετε να κολυμπάτε». Όχι. Εκ του αποτελέσματος δεν μάθαμε. Αλλά μ΄αρέσει να θυμάμαι τα λόγια του Κωνσταντίνου Καραμανλή καθώς αναφέρονταν στον ελληνικό λαό και στη αμφιταλάντευση του να συγχρονίσει ή όχι τα βήματά του με εκείνα της ΕΟΚ. Είχε άλλωστε καλλίφωνες σειρήνες να μπερδεύουν το βήμα του. ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ. (Θα μου πεις και η ίδια η ΕΟΚ μπουρδούκλωσε τα πόδια της στη συνέχεια αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο του κειμένου μου).

Αναπολώντας τη φράση εντυπωσιάζομαι από την αίσθηση της ευθύνης διανθισμένη με πατερναλιστικά στοιχεία. Υποκλίνομαι στη διαπαιδαγώγηση που δεν κατευθύνεται από το τι είναι αρεστό, επιθυμητό, ξένοιαστο αλλά αρκετές φορές επίπονο και κοπιώδες. Με τεράστιο σεβασμό, λογαριάζω το χιλιομετρικό της απόστασης του πολιτικού άνδρα που επιμένει στις πεποιθήσεις του αλλά μπορεί και να τις φέρει σε πέρας «στεγνώνοντας την ψυχή» του, εν αντιθέσει με την «κουκουβάγια» δυσάρεστων μαντάτων που δεν τα κατάφερε. Το εφικτό και το πρακτέο είναι το απόλυτο ζητούμενο όχι η συλλογή των «σας τάλεγα εγώ» μιας καριέρας. Έχει τεράστιο βαθμό δυσκολίας. Είπε κανείς ότι η πολιτική είναι εύκολο πράγμα; Αυτό άλλωστε ξεχωρίζει τον γοητευτικό μπροστάρη. Ποιος απαξιώνει το έξτρα μπόνους της γοητείας; Σε κόσμο απευθύνεται ο πολιτικός. Σε μάτια. Σε ανθρώπους.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ακόμα κι αν τα κατάφερε διαχρονικά στις προβλέψεις δεν τα κατάφερε στη χημεία με τον λαό. Δεν ανέδυε η παρουσία του εμπιστοσύνη αλλά ξέσερνε καχυποψία και μια πνιγηρή οικογενειοκρατία ακόμα και εξωοικογενειακή. Τραγικά αρνητικό στοιχείο για έναν φρικτά καχύποπτο λαό έστω κι αν διαχρονικά την «πάταγε» από όσους δεν υποπτεύθηκε. Δεν το λέω λοιπόν ως παράσημο ευφυΐας μας…Αλλά αντίστοιχα δεν παρασημοφορώ πολιτικούς έστω κι αν έπεσαν μέσα σε μελλούμενες μαντεψιές. Δεν «προσελήφθησαν», ούτε αμείφθηκαν ως μελλοντολόγοι. Αν κάποιον τιμώ διαχρονικά για πικρές αλήθειες, έντιμες πράξεις αλλά και στυγνή αυτοκριτική είναι ο Στέφανος Μάνος. Θα έσπαζε χέρια σε παλαμάκια γι΄αυτόν ένα κατάμεστο ακροατήριο;

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παρουσίασε χθες ένα βιβλίο για την περίοδο 90-93 απ΄ότι είδα στις ειδήσεις εν μέσω χειροκροτημάτων. Χρήσιμο εργαλείο στα χέρια μας αν ποτέ αποφασίσουμε να μελετήσουμε κινήσεις. Να αντέξουμε αλήθειες. Να μας βοηθήσουν να μη σπεύσουμε στην επόμενη παρηγορητική, λάγνα αγκαλιά. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν μπήκε ποτέ στην καρδιά μου. Μέχρι την προχθεσινή του φωτογραφία με τη χειραψία του με τον Σαμαρά. Πριν απ΄αυτό όμως θέλω να σας μεταφέρω μια δήλωσή του. Ένα χρόνο και τρεις μήνες πριν. 25 Νοεμβρίου 2012. Παίζει ρόλο η ημερομηνία. Μόλις η ισόβια σύντροφος είχε παραδώσει όπλα ζωής.
«Δυστυχώς η Μαρίκα προηγήθηκε από μένα, δεν το περίμενα, περίμενα ότι θα έρθει δεύτερη. Δεν φοβήθηκα ποτέ τον θάνατο και ούτε τον φοβάμαι. Είμαι απόλυτα προετοιμασμένος. Άλλωστε είμαι 94 ετών. Με περιμένει και μένα αυτό το μικρό, ταπεινό νεκροταφείο που έχει δεχτεί ήδη και τη Μαρίκα, με θαυμάσια θέα».

Αγαπητέ 95χρονε Κώστα Μητσοτάκη. Ατρόμητος μέχρι….Τέρας ψυχραιμίας μέχρι… Άλογο κούρσας μέχρι…Υπεράνω μέχρι. Σας είδα σε φωτογραφίες. Ένα χρόνο…Άντε και 2 μήνες μετά. Ας το θέσω με τους δικούς σας χρονικούς προσδιορισμούς…Ε! Περάσατε πια από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Μπορώ να πω πρώτη φορά μου γίνατε συμπαθής. Πώς άλλαξε ο βηματισμός 1 χρόνο…Άντε και τρεις μήνες μετά; Τι διαδρομές κάνουν τα ζευγάρια; Τι τερατώδη δύναμη αποκτάει ο άνθρωπος όταν μπορεί να καθρεπτιστεί σε μάτια συντρόφου που τον θαυμάζουν κι ας ανταριάζει γύρω του ο κόσμος όλος. Τελικά η Μαρίκα ήταν η ασπίδα. Τα ισόβια ζευγάρια… Εσείς…Ο Μίκης Θεοδωράκης σε μια συνέντευξη λίγες μέρες πριν στον ΣΚΑΙ «Δεν φοβάμαι καθόλου τον θάνατο. Μόνο ένα πρόβλημα έχω. Με τη Μυρτώ. Αν φύγω πρώτος δεν μπορώ να την αφήσω πίσω. Αν φύγει εκείνη δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω». Τι ειδική κατηγορία! Όταν διαχέεται το φως όπως στους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους…Χάνονται οι αποστάσεις, τα όρια και χύνεται η μια παρουσία μέσα στην άλλη όπως το νερό από την κανάτα στο ποτήρι. Η Μαρίκα. Η Μυρτώ. Ο Κώστας. Ο Μίκης.

Αγαπητέ Κωνσταντίνε Μητσοτάκη. Παιδεύτηκες να καταγράψεις σημεία και στιγμές, έμμεσα να μας κουνήσεις μπρος στα μάτια μας χαμένες ευκαιρίες…Ουυυυ! Συλλογή στη χώρα μας. Συμφέρει μέχρι και για μουσείο. Μα εγώ για ένα βιβλίο σου θα στεκόμουν και σε ουρά. Άραγε καταγράφεται η διαδρομή δυο ανθρώπων; Πώς κατορθώνουν; Τι χημική ένωση; Τι γνώσεις δοσολογίας. Θέλει κόπο και ταλέντο. Το να μη φθηνύνει ο ένας στην ματιά του άλλου. Τι συγκλονιστικά εσωθερμικό να νοιάζεται η μια ψυχή για τη θέα που απολαμβάνει από τον άλλο κόσμο η άλλη… Είδες; Τόσα χρόνια πολιτικής καριέρας…Τόσα χρόνια παρουσίας στη σκηνή μας. Κάπου σε συνάντησα και γω. Όχι ως οπαδός δικός σου…Αλλά ως παρατηρητής του σχήματος Κώστα- Μαρίκα. Μα πώς καταφέρατε! Πόσα χρόνια; Πόσα κλωνάρ…. Άστο μπορεί ν΄αλλάξει το κλίμα….Να γίνει μέχρι και ασφυκτικό για έναν λαό… Κόψτο! Άστο μέχρι το ταλέντο της αιώνιας συμβίωσης.   

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών