Κριτική στις προτάσεις επί του φορολογικού-ένα άρθρο του Θανάση Μαυρίδη

Ήταν λίγο πριν τις εκλογές του 2004. Η Ελλάδα ανέβαινε όλο και πιο ψηλά, αποδεικνύοντας ότι ο Θεός αν θέλει να σε εκδικηθεί σε ανεβάζει πρώτα στα ουράνια και έπειτα σε αφήνει να τσακιστείς στα βράχια. Τότε, λοιπόν, γνώρισα έναν δίκαιο άνθρωπο, συνδικαλιστή της ΔΑΚΕ εφοριακών.

Ο άνθρωπος αυτός ζούσε με το όνειρο της ανάληψης της εξουσίας από τις δυνάμεις του καλού, ενάντια στις δυνάμεις της διαφθοράς. Κι είχε έτοιμη πρόταση για το φορολογικό: «Θανάση, θα καταργήσουμε την πολυνομία και όλο το φορολογικό θα είναι μόνο ένας τόμος. Τώρα καταλαμβάνει όλη την βιβλιοθήκη μου και αυτό ακριβώς επιτρέπει την συναλλαγή».

Η Ν.Δ. κέρδισε τις εκλογές αλλά η αναμενόμενη μεταρρύθμιση του φορολογικού δεν έγινε. Οι βιβλιοθήκες όλων των εφοριακών συνέχισαν να βουλιάζουν από το βάρος των τόμων που περιγράφουν το υφιστάμενο φορολογικό καθεστώς, προς δόξα των τραπεζικών λογαριασμών που τηρούν οι επίορκοι λειτουργοί του δημόσιου συμφέροντος  σε τράπεζες του εξωτερικού.

Μόλις προχτές ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε τις δικές του θέσεις για το φορολογικό. Θα πρέπει να ομολογήσω ότι περίμενα περισσότερα από τα γνωστά τσιτάτα περί φορολόγησης των πλουσίων. Στα αυτιά των πολλών ακούγεται ευχάριστα αυτό, αλλά γνωρίζουν καλά ότι κάτι τέτοιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για λαϊκή κατανάλωση.  Εκείνο που δεν φορολογείται στην Ελλάδα δεν είναι γενικώς και αορίστως το εισόδημα των πλουσίων. Είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι οποίοι και εμφανίζονται να έχουν εισοδήματα μικρότερα και από εκείνα των υπαλλήλων που τυχόν απασχολούν. Κι αυτό δεν συμβαίνει τυχαία, αλλά επειδή γνωρίζουν τι θα συμβεί όταν θα περάσει ο έλεγχος της... εφορίας!

Τέσσερα – τέσσερα – δύο! Δεν πρόκειται μόνο για σύστημα ποδοσφαίρου. Το είπε και στέλεχος του υπουργείου Οικονομίας, λίγο καθυστερημένα είναι η αλήθεια. Το δήλωσε κατά την απομάκρυνσή του, όταν θα έπρεπε να είχε ταμπουρωθεί μέσα στο υπουργείο και να το φωνάζει κάθε μέρα από το παράθυρο!

Το λένε όλοι με άλλα λόγια. Το είπε και ο διευθυντής του γραφείου του κ. Τσίπρα χτες σε δηλώσεις του στο realFM: «Το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η υστέρηση της είσπραξης των εσόδων». Και γιατί κ. Νίκο Παππά συμβαίνει αυτό; Γιατί το σύστημα έχει καθίσει και δεν εισπράττει;

Μην πει κανείς επειδή έχει μειωθεί η δύναμη των υπαλλήλων. Ας μην κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον. Καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει. Το ερώτημα είναι γιατί δεν αποφασίζουμε όλοι μαζί να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Όλοι, μα όλοι, δείχνουν με το δάκτυλο τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Τι είναι εκείνο άραγε που τους εμποδίζει να καθίσουν σε ένα τραπέζι και να συζητήσουν σε μία εθνική πολιτική για την ανασυγκρότηση αυτού του μηχανισμού και για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής;

Την ερώτηση αυτή είχα πάντα και μέχρι ένα σημείο διασκέδαζα με την αφέλειά μου. Το 2004 και πριν τις εθνικές εκλογές, το παρακράτος των αλαζόνων της τότε κυβέρνησης έστελνε το ΣΔΟΕ σε όσους δημοσιογράφους τολμούσαν να γράψουν κάτι για την διαφθορά. Είχα κι εγώ την τιμητική μου. Ήταν ένα μάθημα που πήρα κι ως εκ τούτου ευχαριστώ τα φασιστοειδή που είχαν το θράσος μετά από χρόνια να εμφανίζονται στις τηλεοράσεις και να δηλώνουν ότι επιτέλεσαν και εθνικό έργο. Άλλες ιστορίες αυτές για μία άλλη ημέρα...

Η εξουσία, λοιπόν, έχει δύο τρόπους για να πιέζει ανθρώπους και καταστάσεις! Ο ένας είναι οι σχέσεις του πολίτη με το κράτος. Εξ ου και η γραφειοκρατία. Αν εξέλειπε η γραφειοκρατία δεν θα υπήρχε ζωτικός χώρος στην εξουσία για να ασκήσει την μαγεία της και να βοηθήσει με αυτό τον τρόπο τους φίλους της και να καταδυναστεύσει τους εχθρούς της. Ο άλλος τρόπος είναι οι φορολογικές αρχές! Με την πολυνομία που υπάρχει είναι πολύ απλό να τυλίξουν τον οποιονδήποτε από εμάς σε μία κόλα χαρτί. Από εκεί και πέρα αρχίζει η συναλλαγή. Άλλοτε με την εξουσία, όταν αυτό είναι το ζητούμενο, και άλλοτε με τους επίορκους. Τέσσερα – τέσσερα – δύο.  Αθάνατο σύστημα. Τέσσερα το κράτος, τέσσερα ο μηχανισμός και δύο ο μεσολαβητής.

Αυτό κυρίες και κύριοι πρέπει να αλλάξει. Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Να αλλάξει η οπτική που έχει η εξουσία στο θέμα. Κι έπειτα τα ξαναλέμε. Διαφορετικά θα μιλάμε για έτοιμες λύσεις τύπου ΓΑΠ, για Ζάππεια και για φορολόγηση των πλουσίων. Δηλαδή, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.