Θα ήταν ανδρείο ο απελθών κομμουνιστής Πρόεδρος της Κύπρου να είχε πάρει επάνω του το πρόβλημα - Το άρθρο του Μπάμπη Παπαδημητρίου στην Καθημερινή‏

Υπολογισμοί δείχνουν πως αν είχαν εξαιρεθεί οι μικροκαταθέτες από την έκτακτη εισφορά, το ποσοστό για τις μεγαλύτερες καταθέσεις θα έπρεπε να φτάσει το 25%! Οταν μια κατάσταση αφεθεί να φτάσει σε ένα τόσο άσχημο σημείο, είναι βέβαιο ότι οι επιλογές είναι λίγες. Η φορολογία μόνον των μεγάλων καταθετών θα έβλαπτε, εκτός από τους τόσο «βολικούς» Ρώσους, και όλες τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες διατηρούν κεφάλαια κίνησης στους επικερδείς λογαριασμούς του ελληνοκυπριακού τραπεζικού συστήματος.

Πολλοί –σοφοί όπως αποδεικνύεται τώρα– ελλαδικοί τραπεζίτες, έβλεπαν με «κακό μάτι» την ταχύτατη επέκταση των υποκαταστημάτων των μεγάλων κυπριακών τραπεζών στην ενδοχώρα. Τώρα που πάνω από 5.500 εργαζόμενοι είναι, πρακτικώς, χωρίς αντικείμενο εργασίας, οι φόβοι τους δικαιώνονται. Η ελληνική αγορά, όταν φάνηκε ότι θα κερδίσουμε το στοίχημα του ευρώ, ήταν μια τέλεια ευκαιρία για καλά κέρδη. Ρευστότητα, το κυπριακό σύστημα είχε απεριόριστη. Οι καταθέσεις μη κατοίκων, όσο υψηλή ρευστότητα κι αν είχαν, ήσαν τρομακτικά υψηλές.

Στα μέσα της δεκαετίας που πέρασε, όταν πλέον και η ίδια η Κύπρος είχε γίνει μέλος της Ευρωζώνης, οι δυνατότητες το κυπριακού συστήματος ήσαν εκρηκτικές. Μέχρι που πράγματι το σύστημα οδηγήθηκε στην έκρηξη. Προειδοποιήσεις δόθηκαν αρκετές. Σίγουρα υπήρξαν και πολλές άλλες που δεν γνωρίζουμε. Το σύστημα ήταν από όλες τις πλευρές ανοιχτό σε χρηματορροές που δεν υπόκειντο σε κανένα, έστω τυπικό, έλεγχο. Κανείς δεν ήταν ευτυχής με την κατάσταση, ούτε οι Ευρωπαίοι ούτε οι Αμερικανοί ούτε καν οι Ρώσοι. Τουλάχιστον όχι οι καθεστωτικοί, αφού πολλοί επιχειρηματίες τοποθετούσαν στο κυπριακό σύστημα κεφάλαια που ήθελαν να αποκρύψουν από τη μοχθηρότητα της Μόσχας.

Η Κύπρος δεν συμμετέχει στα σχήματα επιτήρησης για το ξέπλυμα «βρώμικου» χρήματος. Δεν είναι, άλλωστε, μέλος του ΟΟΣΑ. Γεγονός που, σε συνδυασμό με το βεβαρημένο παρελθόν των πολιτικών και θρησκευτικών ηγεσιών της Νήσου, καλλιεργούσε την καχυποψία όλων.

Ενας λογικός άνθρωπος, ειδικά στην Κύπρο, θα ήταν προσεκτικότερος. Θα είχε, προφανώς, μαζέψει ενωρίτερα το τραπεζικό σύστημα. Το «παράδειγμα» της Ελλάδας έπρεπε να τους έχει μορφώσει.

Θα ήταν ανδρείο να έχει πάρει ο απελθών κομμουνιστής πρόεδρος πάνω του το βάρος της προσαρμογής της Κύπρου. Βρίσκεται, έτσι κι αλλιώς, στο τέλος της καριέρας του και το κόμμα του έχει ενεργητικά πάρει μέρος στο χτίσιμο του χρηματικού πύργου στις άμμους του πανέμορφου νησιού. Ομως, στην πολιτική, το θάρρος, και μάλιστα το ιστορικό θάρρος, είναι εξαιρετικά σπάνιο. Ο χειρισμός του σχεδίου Ανάν το είχε, άλλωστε, αποδείξει.