Η αργή έξοδος από το ευρώ!!

του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου 

Οι άνθρωποι ζουν στον κόσμο τους και αδιαφορούν πλήρως για ό,τι υπάρχει γύρω τους. Υπόσχονται, απειλούν και παίζουν κακής ποιότητος πόκερ, στην πλάτη ενός λαού ο οποίος επίσης αρνείται την πραγματικότητα–ενός λαού που πιστεύει ακόμα στην μαγική δύναμη ενός χρεωκοπημένου κράτους και θεωρεί ότι μπορεί να αποφύγει την καταστροφή και το ναυάγιο απειλώντας τους ναυαγοσώστες.

Δεν πρόκειται για παραλογισμό, αλλά για συλλογική εκδήλωση διανοητικής αναπηρίας. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο λαός δεν είναι ενημερωμένος και γι αυτό υποκύπτει, ως προς τις πολιτικές του επιλογές, σε συναισθηματισμούς και στην οργή που προκαλεί η λιτότητα. Η απάντησή μας είναι ότι μεγάλο τμήμα του λαού μας ούτε θέλει, ούτε ενδιαφέρεται να ενημερωθεί και, ακόμα χειρότερα, είναι επιρρεπές στην δαιμονολογία και αρέσκεται στις διάφορες θεωρίες συνομωσίας, που συνήθως αποτελούν και την εύκολη ερμηνεία σε πολύπλοκα θέματα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον Οκτώβριο του 2009 το εκλογικό σώμα συνειδητά υπερψήφισε το ΠΑΣΟΚ του ψευδόμενου κ.Γ.Α.Παπανδρέου και καταδίκασε την ΝΔ του κ.Κ.Καραμανλή, που ήθελε να νοικοκυρέψει την ελληνική οικονομία. Στην ουσία, με την απόφασή του αυτή, το εκλογικό σώμα άνοιξε την πόρτα της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη –έξοδος που σήμερα είναι πλέον θέμα χρόνου.

Ο κύριος όγκος των εκλογέων που έδωσαν την νίκη στο ΠΑΣΟΚ τού «λεφτά υπάρχουν» ήταν ο κρατικοδίαιτος τομέας της οικονομίας, αυτή η πραγματική πληγή και κατάρα της χώρας. Κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι, επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες και δήθεν εκπαιδευτικοί μετακινήθηκαν μαζικά προς τον φορέα τού «λεφτά υπάρχουν» για να πάρουν ό,τι είχε απομείνει από το κουφάρι της ελληνικής οικονομίας. Δυστυχώς, όμως, για όλον αυτόν τον κρατικοδίαιτο συρφετό, λεφτά δεν υπήρχαν… Όπως δεν υπήρχαν και περαιτέρω δυνατότητες φθηνού δανεισμού της χώρας. Στην ουσία, την περίοδο από τον Μάρτιο 2004 έως τον Οκτώβριο 2009, οι κυβερνήσεις Κώστα Καραμανλή επωφελήθηκαν από τα χαμηλά επιτόκια λόγω της εντάξεώς μας στην ευρωζώνη και από το «κλέος» των Ολυμπιακών Αγώνων και είχαν μοιράσει ό,τι μπορούσαν, διορίζοντας επίσης στον δημόσιο τομέα το κατά δύναμιν.

Ο διψασμένος για εξουσία κ.Γ.Α.Παπανδρέου αγνόησε προκλητικά την πραγματικότητα αυτή και, όταν βρέθηκε μπροστά στο τραγικό αδιέξοδο, έπεσε στην ίδια του την παγίδα. Αφ’ ενός, έπρεπε να βρει δανεικά και, αφ’ ετέρου, ήταν ανάγκη για κομματικούς και μόνον λόγους να διατηρήσει το υπερδιογκωμένο πελατειακό κράτος, το οποίο αποτελούσε και το βαρύ πυροβολικό του «Κινήματός» του. Κατηγορώντας λοιπόν μία παραπαίουσα Νέα Δημοκρατία για παραποίηση στοιχείων, άρχισε να εκβιάζει την αγουροξυπνημένη Ευρώπη, η οποία, αν και γνώριζε πολύ καλά τί συνέβαινε στην Ελλάδα, δεν θέλησε ποτέ να ασχοληθεί σοβαρά με το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας. Οι εκβιασμοί του κ.Γ.Α.Παπανδρέου ως προς το δανειακό σκέλος τους έπιασαν τόπο, με αντάλλαγμα το Μνημόνιο-1, το οποίο η τότε ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε πιστεύοντας ότι –για μιαν ακόμη φορά, όπως κατ’ επανάληψιν στο παρελθόν– θα εξαπατήσει τους «κουτόφραγκους». Οι δε «κουτόφραγκοι», από την μεριά τους, ενέκριναν δάνειο 100 δισεκατ. ευρώ χωρίς να λάβουν, όμως, σοβαρά υπ’ όψιν τους ότι η Ελλάδα ήταν ένας επικίνδυνος ιός για μία πολλαπλώς ευάλωτη και κακώς δομημένη ευρωζώνη.

Αυτό, ωστόσο, το είχαν καταλάβει οι αγορές, στις οποίες η ελληνική χρεωκοπία προσέφερε μία μοναδική ευκαιρία ολομέτωπης κερδοσκοπικής επιθέσεως στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και την ασθενούσα νομισματική εκδοχή του. Έτσι κι έγινε. Με αποτέλεσμα, ακόμα και το δραστικό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους να αφήσει παγερά αδιάφορες τις αγορές, οι οποίες γνωρίζουν πολύ καλά ότι στην Ελλάδα δεν θα γίνει καμμία απολύτως μεταρρύθμιση προς την κατεύθυνση της βελτιώσεως της ανταγωνιστικότητος και της αναδιαρθρώσεως της σοβιετικού τύπου οικονομίας μας σε μία οντότητα ικανή να ενταχθεί με κάποιες αξιώσεις στον νέο διεθνή καταμερισμό της εργασίας.

Οι αγορές γνωρίζουν πολύ καλά ότι, όταν τα πολιτικά κόμματα κάνουν λόγο για «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου, στην ουσία εννοούν μη εφαρμογή του, όπως συνέβαινε τα δύο τελευταία χρόνια. Διότι, αν τα κόμματα θέλουν να επαναδιαπραγματευθούν μία συμφωνία, θα πρέπει να την εφαρμόσουν και, αν αποδειχθεί η αναποτελεσματικότητά της, να επανασυζητήσουν τους όρους της εφαρμογής της. Όμως στην χώρα μας κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί. Η λιτότητα που έχει επιβληθεί στο πιο αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας μας οφείλεται σε επιφανειακά και εκ των πραγμάτων οριζόντια αναποτελεσματικά μέτρα τα οποία δεν συνοδεύονται από καμμιαν απολύτως μεταρρύθμιση. Συνεπώς, αν οποιαδήποτε αυριανή κυβέρνηση ζητήσει από τους δανειστές μας επαναδιαπραγμάτευση, η τελευταία δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από αίτημα για νέο δανεισμό μέσω της παρατάσεως των συμπεφωνημένων στο Μνημόνιο-2.

Αν κάτι τέτοιο συμβεί, πολύ φοβούμεθα ότι οι δανειστές μας θα μάς ανοίξουν την πόρτα εξόδου από την ευρωζώνη, τονίζοντας ότι έχουν άλλα, σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουν από αυτό μιας χώρας που θέλει να μπει στο περιθώριο εν ονόματι της «προόδου» και του άκρατου κρατισμού.