Ο Αντόνιο επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος - 20 χρόνια μετά άνοιξε ξανά το Τutti a tavola, μία τραττορία με εξαιρετικές ιταλικές γεύσεις!

Πριν από ένα μήνα άνοιξε ξανά το Τutti a tavola, το μικρό μαγαζάκι που είχε ξεκινήσει το ’96 και σέρβιρε πραγματικό ιταλικό φαγητό. Επιτέλους, ένα ιταλό-μποέμ εστιατόριο για τους ξενύχτη0δες της πόλης που τους αρέσει να τρώνε καλά.Όπου πάει ο Αντόνιο, χρόνια τώρα τρέχω ξοπίσω του λαχανιασμένη γιατί για μένα αποτελεί veramente εγγύηση για ωραίο ιταλικό φαγητό σε προσιτές τιμές. Όταν έφυγε από το Il Postino είχα πέσει σχεδόν σε κατάθλιψη γιατί για μένα Il Postino χωρίς Antonio και Souli να μου φτιάχνει τις καρμπονάρες του δεν υπήρχε.

Ο ίδιος ο Antonio είναι μυθιστορηματική φιγούρα, ένας λαϊκός φιλόσοφος που διαθέτει το ταλέντο του ευ ζην, σε κάνει να νιώθει βασιλιάς και έχεις την αίσθηση ότι δεν είσαι σε τρατορία, αλλά καλεσμένος στο σπίτι του. Έχει το ψώνιο να εξηγεί τι πηγαίνει με τι, να προτείνει κρασιά και, ενώ δεν σε ζαλίζει με κουραστικές πληροφορίες, νιώθεις φεύγοντας ότι έκανες ταχύρρυθμο μάθημα στη γεύση κα εκπαίδευσες τον ουρανίσκο σου.Τρώμε ένα συκώτι να γλείφεις τα δάχτυλα – και, υπόψιν, εγώ ούτε που το βάζω στο στόμα μου το συκώτι, και τον ανακρίνω.

«Στην Ελλάδα λέμε ο εγκληματίας γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος σου λέει κάτι αυτή η φράση;»
«Από εμάς την πήρατε τη φράση». Γελάει. «Φυσικά και την ξέρω και γύρισα πίσω να δω τι άφησα ζωντανό. Έκανα μια μεγάλη γύρα που κράτησε πολλά χρόνια, άνοιξα διάφορα μαγαζιά, ό,τι ζημιά ήταν να κάνω την έκανα αριστερά-δεξιά και τώρα γυρνάω ας πούμε στο σπίτι μου για νοικοκυρεμένα πράγματα».

Ο Ιταλός δεν θέλει να καταπιέζεται, ήρθε στην Ελλάδα γιατί ένιωσε μια εκκεντρική ελευθερία και του άρεσε η μαγεία της Σαντορίνης, έτσι έμεινε στο νησί δέκα χρόνια. «Από τον Απρίλιο τρελαίνομαι, με πιάνει φρίκη κατ’ οίκον, δεν διάλεξα ποτέ την Αθήνα, όμορφη πόλη δεν λέω, αλλά για τον χειμώνα. Διάλεξα την Ελλάδα για το κλίμα γιατί είμαι όλος ‘σπασμένος’, για το φως και τον ήλιο που έχουν τα ελληνικά νησιά. Ποτέ δεν αντιμετώπισα τη δουλειά μου σαν δουλειά, αλλά σαν μεράκι. Μ’ αρέσει να φτιάχνω μαγαζιά και να την κάνω για τα νησιά. Δημιουργικός χειμώνας, αραλίκι το καλοκαίρι».

Το Tutti a tavola το άνοιξαν το ’96 και τους βόλευε γιατί το καλοκαίρι αναγκαστικά έκλειναν, και ο Ιταλός την έκανε για τα νησιά. Η λογική του τότε δεν άλλαξε με αυτή του σήμερα, παραμένει η ίδια. Λίγα τραπέζια, κάτι δηλαδή που το προτιμά αφού θέλει να ’ναι ο ίδιος ο οικοδεσπότης, να μπορεί να έχει σχέση με τον πελάτη και να έχει την ευελιξία να φτιάχνει και πιάτα έξω από τον κατάλογο. «Aν ο άλλος επιθυμεί μια aglio oglio peperocino φυσικά και θα την φτιάξουμε με το μεράκι μας». Οι τιμές παρόλο που το περιβάλλον μοιάζει κυριλέ είναι τιμές μαζεμένες.

Τον ρωτάω αν είναι τρατορία ή ρεστοράν «Η τρατορία μπορεί να έχει ό,τι επίπεδο θες, από κουτούκι μέχρι υψηλή γαστρονομία, αυτό που την κάνει τρατορία είναι ότι ασχολείται με παραδοσιακές συνταγές κλασικές ιταλικές συνταγές, δεν θα δεις nouvelle cuisine ούτε πειραματισμούς με μοριακή κουζίνα, εκεί πάμε πια σε άλλη κατηγορία. Οπότε φυσικά και είναι τρατορία».

«Και με τα κρασιά που είναι η τρέλα σου, τι έχεις κάνει εδώ;».

«Συνεχίζω με το κρασί που είχα και στο Ιl Postino με τον Στέλιο Λογοθέτη που ’ναι καλός μάστορας στα κρασιά. Το ογδόντα τοις εκατό της πελατείας πίνει αυτό το κρασί, καθαρό, ωραίο, οικονομικό, όσο και να πιεις δεν κάνεις κεφάλι. Έχω και κάποια ιταλικά κρασιά. Έχω κόψει τα απλά κρασιά και έχω λίγο πιο ψαγμένα αλλά και πιο τσιμπημένα στις τιμές για αυτούς που τους αρέσουν και το αντέχει και η τσέπη τους.

Διαβάστε τη συνέχεια στο grekamag.gr