Παπαγεωργίου: Tο υποδειγματικό κουτούκι της Μεσογείων που μετράει έναν αιώνα ζωής!

Μου μίλησαν γι’ αυτό φίλοι. Εγώ, όπως ενδεχομένως να έχετε καταλάβει, με τις ταβέρνες και τα κουτούκια δεν το πολυ-έχω… τουλάχιστον στην Αθήνα που κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι άνευ σημασίας και με μηδενικό γευστικό ενδιαφέρον. Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση κάτι με τράβηξε και όχι αδίκως όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων.

Πάνω στην λεωφόρο, δίπλα σε μια BP, ο «Παπαγεωργίου» βρίσκεται στο ίδιο σημείο περισσότερα από 90 χρόνια! Έχει κρατήσει τις ατμοσφαιρικές πέτρινες σάλες του και πίσω ετοιμάζει και μια μεγάλη αυλή από ότι έμαθα. Η πρώτη καλή εντύπωση ήταν ο χώρος λοιπόν. Απλός, θερμός, καλόγουστος, με μια αυθεντική ρουστίκ αύρα. Όπως ακριβώς έχετε στο μυαλό σας ένα παραδοσιακό ταβερνάκι.

Σε συνέχεια της παράδοσής του πουλάει ακόμη κρασί χύμα, γεγονός που προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορο (το ότι είμαι -από αρχή και εκ των προτέρων- αντίθετος με το χύμα και τη λογική του είναι επίσης γνωστό) αν και οφείλω να ομολογήσω ότι το κόκκινο του ήταν σχετικά συμπαθές (μπίρα ήπια πάντως). Για μένα ο λόγος επίσκεψης εδώ δεν είναι ασφαλώς ούτε το κρασί του ούτε και η οινική ιστορία του μέρους. Είναι όμως η κουζίνα του! Με πολίτικες και ποντιακές αναφορές, εδώ μαγειρεύουν νόστιμα, τα πιάτα του έχουν ιδιαιτερότητα και δεν διστάζουν να έχουν και γευστική ένταση. Επιτέλους δηλαδή ένα ταβερνάκι που δεν εξαντλείται στα γνωστά μπριζολάκια, παϊδάκια, χωριάτικες, πίτες κλπ.

Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί. Και εδώ φάνηκε τόσο από το καψαλισμένο ψωμί όσο και από το σαγανάκι με ένα καπνιστό τυρί που ήταν πεντανόστιμο. Συνεχίσαμε με τα σοταρισμένα μανιτάρια με δεντρολίβανο που παρά το υπερβολικό σκόρδο, ήταν χυμώδη και γευστικότατα. Ενώ, έξοχος ήταν και ένας «κολοκυθοκεφτές» φούρνου που ήρθε σαν μια λεπτή «τηγανίτα», στεγνός, μυρωδάτος και όλο γεύση σε ένα μικρό ταψάκι. Στην συνέχεια ο καγιανάς με φρέσκια ντομάτα και καβουρμά ήταν άψογος όπως και οι τηγανιτές πατάτες και η όλο αρώματα, πληθωρική και διακριτικά πικάντικη χοιρινή τηγανιά. Στα κύρια το γιαουρτλού με Άδανα κεμπάπ ήταν συμπαθητικό αλλά το ίδιο το κεμπάπ θα ήθελα να είναι και πιο ζουμερό και πιο πικάντικο, ενώ το κλασικό χιουνκιάρ μπεγεντί ήταν νόστιμο, με ωραία πυκνή σος, πουρέ μελιτζάνας με έντονη τη γεύση της καψαλισμένης μελιτζάνας και –πάλι- του σκόρδου.

Στο μενού υπήρχε και μια σελίδα με νηστίσιμα, ενώ από ότι μου είπαν από την ερχόμενη εβδομάδα θα έχουν και κάποια μοναστηριακά πιάτα. Αν σε όλα αυτά προσθέσετε την αυθεντική και όμορφη ατμόσφαιρα και τις τιμές που μετά βίας ξεπερνούν τα €15 το άτομο έχετε νομίζω μια ολοκληρωμένη εικόνα για το τι δουλειά έχει ένα κουτούκι μέσα στις κριτικές του FnL!

Πηγή: fnl-guide.com