Ένα κουίζ γένους θηλυκού: Αλήθεια, εσύ πόσες φορές την ημέρα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη;

Η πρώτη «καλημέρα» στον καθρέφτη συνοδεύεται από ένα μοιρολατρικό «πω-πώ». Οι βλεφαρίδες είναι σαν ξύλα, το σοβατεπί εκεί στη θέση του, το μαλλί σούζα και αναρχία.
Πλένω πρόσωπο αποφεύγοντας τα πολλά με την κοπελιά απέναντι. Μέχρι να ακουμπήσει η οδοντόβουρτσα δόντι, άντε να παίξουν άλλες δυο τρεις ματιές. Δεν είναι θέμα αυτοπεποίθησης. Είναι θέμα παλιοχαρακτήρα.

Με το που θα πέσει το concealer κάτι πάει κι έρχεται. Όσο κρύβεται ο μαύρος κύκλος της ταλαιπώριας, σα να με συμπαθώ. Το πρώτο χαμόγελο «σκάει», όταν η μάσκαρα μπει στη θέση της.

Παλιά, με το που ξυπνούσα άνοιγα τηλεόραση ν’ ακούσω τις πρωινές ειδήσεις. Αισθανόμουν έτοιμη. Για όλα. Ν’ ακούσω τα πάντα, να τραβήξω τη χειρότερη μέρα στην πλάτη, να μην τσεκάρω από ποιο προφίλ φαίνομαι πιο ζορισμένη.

Τώρα, μουσικές. Αφού, δεν θα τις γλιτώσω τις (κακές) ειδήσεις μέσα στην ημέρα, γιατί να πάθω εγκεφαλικό από τις πρώτες πρωινές; Αφού δεν μπορώ να το αποφύγω, γιατί να μην το μεταθέσω;

Make –up όχι, πούδρες όχι, χτένισμα κι έξω από την πόρτα. Μέχρι να φτάσω στο λεωφορείο, να κάνω τριπλό τόλουπ για να χωθώ στη «φυσαρμόνικα», έχω περάσει από τουλάχιστον 5 καθρέφτες.

Ακόμη με εκπαιδεύω να αποφεύγω τον πειρασμό του λοξοκοιτάγματος. Όλο και κάτι θα βρω που δεν θα μου αρέσει (όλα, ας πούμε).

Κι αν δεν μου αρέσει, θα κάτσω να το διορθώσω. Και καήκαμε, η μέρα δεν θα τελειώσει ποτέ. Εκείνο το τσουλούφι πετάει, το φρύδι θα εκλέξει κυβέρνηση, σαν να πάχυνα από τη μία πλευρά, ε, και τελοσπάντων δεν «χωράνε» παντού διορθώσεις.

Στο διπλανό μου κάθισμα μία κάπως ώριμη κυρία τσεκάρει το πρόσωπο της στο καθρεφτάκι. Το κλείνει με αναστεναγμό. Η κοπέλα που στέκεται όρθια μπροστά μου, προσπαθεί από την αντανάκλαση του παραθύρου να ισιώσει τη φράντζα της. Κάνει μια γκριμάτσα τύπου «α, στα κομμάτια κι εσύ» και μετά παιδεύεται να την ξαναφτιάξει μέσα από τον καθρέφτη του οδηγού.

Πόσες φορές μέσα στην ημέρα κοιταζόμαστε στον καθρέφτη; Πόσες από αυτές τις φορές είμαστε ικανοποιημένες μ’ αυτήν που μας κοιτάει; Δεν έχω ιδέα. Μέχρι να φτάσω στο γραφείο (πατηκωμένη από το λεωφορείο, τσαντισμένη από την κίνηση, εντελώς χαμένη σε μικρούς ωκεανούς φτιαγμένους από λογαριασμούς, υποχρεώσεις, κακές ειδήσεις) πιστεύω ότι είμαι η πιο ελαττωματική τύπισσα στην Υφήλιο.

Μέχρι να ακούσω «Καλημέρα! Τι όμορφη που είσαι σήμερα!» (από γυναικεία στόματα, διπλή αξία και ακόμη κι όταν έχει περάσει από πάνω σου ένα τρακτέρ) για να καταλάβω, γιατί σταμάτησε να με πολυνοιάζει η ιστορία «καθρέφτης». Η μέρα, η διάθεση, η αυτοπεποίθηση κάνει σούζες, όταν μας αγαπάνε όσοι μας υποφέρουν το μισό 24ωρο. Κι όταν, με «κούκλα» καμία σχέση δεν έχεις, αλλά έτσι σε βλέπουν, γιατί νοιάζονται. Νομίζω αυτό λείπει. Οι καλές κουβέντες – όχι τα κοπλιμέντα του κιλού ή οι καθρέφτες– οι καλές κουβέντες.

Ακόμη και για τον οδηγό της παλιοκαρούτας που σήμερα ξελαιμιάστηκε να τσεκάρει τη χωρίστρα του. 
Τα λέμε την άλλη Τρίτη. Θα ΄χει μπει της προκοπής η άνοιξη, θα ‘χω σταματήσει και τις γκρίνιες και τις φιλοσοφίες.

Πηγή: Joytv.gr