H γυναίκα που αγάπησε τα ζώα όσο κανείς- Ελένη Ηλιοπούλου δημιουργός του zoosos.gr σε μια συνέντευξη -ποταμό εξηγεί: «Τα ζώα νιώθουν όπως ακριβώς και εμείς»

Διάβασα ένα άρθρο σε μια εφημερίδα σχετικά με τις διαμαρτυρίες φιλόζωων για το θάνατο του σκύλου από τον ιδιοκτήτη ταβέρνας στην Εύβοια. Ο συντάκτης του άρθρου υποστήριζε ότι οι φιλόζωοι διαμαρτύρονται για το θάνατο ενός σκύλου, ενώ παραμένουν αδιάφοροι για τον άρρωστο συνάνθρωπο που του έκοψαν το ρεύμα αλλά και για τα παιδιά που πεθαίνουν στην Γάζα. Η φράση που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν «μόνο να μην βομβαρδίσουν ζωολογικό κήπο στη Γάζα να δεις τι έχει να γίνει». Θα ήθελα ένα σχόλιο σας για τα παραπάνω



Είναι προβληματικός αυτού του είδους ο συλλογισμός και η κριτική είναι τουλάχιστον αστεία. Βασίζεται στην εγωιστική στάση που έχουν για τη ζωή άνθρωποι, όπως ο συντάκτης του συγκεκριμένου κειμένου. Είναι δυστυχώς αρκετοί εκείνοι που θεωρούν ότι άξιο λόγου είναι μόνο αυτό το οποίο υφίστανται οι άνθρωποι, άρα χρήζει και διαμαρτυρίας. Όσοι νοιάζονται για τα ζώα δεν σημαίνει ότι αδιαφορούν για τους ανθρώπους. Όσοι φροντίζουν και τα άλλα πλάσματα του πλανήτη και συμμετέχουν σε διαμαρτυρίες για να σταματήσει η κακοποίηση και η εκμετάλλευση τους δεν είναι αδιάφοροι για οτιδήποτε άλλο συμβαίνει γύρω τους. Αντιθέτως είναι κοινωνικά ευαίσθητοι.    

Συέντευξη στη Lifo.gr και στον Βαγγέλη Μακρή

Για ποιον λόγο κατά τη γνώμη σας μερικοί άνθρωποι υποστηρίζουν ότι η αγάπη για τα ζώα συνεπάγεται την αδιαφορία για τον συνάνθρωπο;

Είναι λανθασμένη και εξαιρετικά προβληματική και αυτή η αντίληψη και κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Το αντίθετο συνήθως συμβαίνει. Οι άνθρωποι που δεν θα κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να σώσουν ένα πλάσμα που υποφέρει, δεν θα δείξουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ό,τι δεν τους μοιάζει. Μπορεί να νοιαστούν μόνο για οτιδήποτε ταυτίζεται μαζί τους αλλά με την ίδια αδιαφορία θα αντιμετωπίσουν όχι μόνο το ζώο αλλά και το δράμα του μετανάστη, του πρόσφυγα, του ξένου, του ομοφυλόφιλου, του μη χριστιανού, του τσιγγάνου, του διαφορετικού συνανθρώπου τους, όποιου άλλου θεωρούν υποδεέστερο. Είναι μια μορφή ρατσιστικής αντίληψης. Όσοι ασχολούμαστε στα σοβαρά με τη φιλοζωία αντιλαμβανόμαστε πλήρως ότι αυτή η ανωτερότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου και η ευφυία μας συνοδεύεται και από υποχρεώσεις κάτι που οι περισσότεροι συνάνθρωποι μας αδυνατούν να καταλάβουν. Και γι’ αυτό προσπαθούμε να πείσουμε όσους βλέπουν τα ζώα μόνο ως εργαλεία για κάθε χρήση, ότι τα άλλα έμβια πλάσματα είναι βιολογικοί μας εταίροι και έχουν δικαίωμα στην ευζωία και όχι απλά στην επιβίωση. Ο πλανήτης γη ανήκει και σε αυτά.  

Στο δεύτερο περιστατικό, στην Εύβοια πάλι, ο ιδιοκτήτης σκοτώνει μια γάτα με μια καρέκλα μέσα στο κλειδωμένο καφενείο του καθώς τουρίστες διαμαρτύρονται έξω από αυτό. Αργότερα καλούν την αστυνομία. Γράφει ένα χρήστης στα σχόλια του zoosos: «Έπρεπε να πάρετε μια καρέκλα και εσείς, να κατεβάσετε την τζαμαρία και μετά να την κατεβάσετε στο κεφάλι του όπως κάναμε εμείς πριν δυο χρόνια σε αντίστοιχο σκηνικό.» Είναι η βία η απάντηση απέναντι στη βία των ανθρώπων ενάντια στα ζώα; 



Η βία ως απάντηση στην εγκληματική συμπεριφορά των ανθρώπων προς τα ζώα δεν είναι λύση. Αν καταφύγεις στην αυτοδικία για να τιμωρήσεις τον δράστη το έχασες το παιχνίδι. Η αντεκδίκηση έχει ιστορικά αποδειχτεί ότι τόσο μεσοπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα λειτουργεί προς όφελος εκείνου που έχει τη δύναμη και όχι προς όφελος εκείνου, ο οποίος έχει το δίκαιο και επιθυμεί τη δικαίωση! Νευριάζω όταν διαπιστώνω πως τα δικαστήρια επιβάλλουν πολύ μικρές ποινές. Αλλά πέρα από τη λειτουργία αυτής της αστικής δικαιοσύνης άλλη λύση δεν υπάρχει. Παλεύουμε καθημερινά ώστε αστυνομικοί, εισαγγελείς, δικαστές, οι κάτοικοι αυτού του τόπου να καταλάβουν το μέγεθος του κοινωνικού προβλήματος που ονομάζεται κακοποίηση ζώων στην Ελλάδα. Σταδιακά τα καταφέρνουμε αλλά χρειάζεται συστηματική προσπάθεια.    

Η Φωτεινή Πιπιλή, από τους λίγους πολιτικούς που έχουν μιλήσει για τα δικαιώματα των ζώων σε εποχές μάλιστα που το θέμα περνούσε απαρατήρητο από τα media, δήλωσε πριν λίγες μέρες σε τηλεοπτική εκπομπή: «Βλέπω πάρα πολλές φορές τον τρόπο που οι Ελληνάρες γονείς φέρονται, διδάσκοντας δήθεν τα παιδιά τους, σε περιπτώσεις που συναντούν είτε γατάκια, είτε σκυλάκια είτε κουνελάκια. Όλα τα συμπλέγματα της σημερινής νοοτροπίας βγαίνουν στο να λένε στο παιδί “Μη! Μη το σκυλί θα σε φάει! Μη το γατί θα σε γρατζουνίσει”. Είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι οι γονείς για τα συμπλέγματα της σημερινής νοοτροπίας; Πως ένας γονιός μπορεί να διδάξει τον σεβασμό απέναντι στα ζώα; 



Οι γονείς δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι είναι όμως οι βασικοί. Ο εκφοβισμός των παιδιών ξεκινάει από τα παραμύθια, τα παιδικά τραγούδια, τις θεατρικές παραστάσεις, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Σε όλα αυτά τα ακούσματα και τα θεάματα ο λύκος είναι κακός, η αλεπού πονηρή και η μαύρη γάτα γρουσουζιά. Οι γονείς για να χειραγωγήσουν τα πιτσιρίκια τους τα φοβερίζουν συστηματικά χρησιμοποιώντας αυτές τις εικόνες. Πριν από μερικές μέρες σε μια παραλία της Πρέβεζας είδα μια μαμά δίπλα μου φοβίζει τον δίχρονο γιο της για να μην πάει προς την θάλασσα και για να κάτσει να φάει. Του έλεγε: «βλέπεις όλοι έχουν φύγει από την παραλία είναι ο ΛΥΚΟΣ εκεί!». Ο μικρός φυσικά δεν τόλμησε να απομακρυνθεί από κοντά της γιατί φοβήθηκε τον κακό λύκο! Αν ένας γονιός φοβάται ή σιχαίνεται τα ζώα θα δείξει στο παιδί του αυτή την συμπεριφορά. Θα το μάθει να τα αντιμετωπίζει ως μιάσματα, ως εργαλεία, ως είδη προς εκμετάλλευση και όχι ως βιολογικούς του εταίρους. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητη η διδασκαλία μαθήματος φιλοζωίας στα σχολεία από την παιδική ηλικία. Επειδή η φιλοζωική κουλτούρα των κατοίκων αυτής της χώρας είναι διαπιστωμένα ανύπαρκτη. Οι γονείς, που αγαπούν τα ζώα, βρίσκουν άλλα παραμύθια να διηγηθούν στα παιδιά τους για τα υπόλοιπα έμβια πλάσματα με τα οποία μοιραζόμαστε τον πλανήτη, που φυσικά δεν είναι ούτε κακά, ούτε μοχθηρά είναι μόνο διαφορετικά. Άλλωστε είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με ζώα είναι πιο υγιή και σωματικά π.χ. αναπτύσσουν αντισώματα στις αλλεργίες.    

Ένας άνθρωπος σέρνει ένα σκύλο δεμένο στο αυτοκίνητο μπροστά στα μάτια των συγχωριανών του μόνο και μόνο «επειδή είναι δικός μου και ότι θέλω τον κάνω». Ένας άλλος κόβει τα αυτιά του σκύλου με ένα κλαδευτήρι. Παλιότερα ένα βίντεο που είχε αναρτηθεί στο youtube έδειχνε έναν ναύτη να ρίχνει μια γάτα στη θάλασσα, να διασκεδάζει με το τρομοκρατημένο ζώο επαναλαμβάνοντας την πράξη του. Οι πράξεις είναι τόσο άρρωστες που με κάνουν να αναρωτιέμαι αν εκτός από την τιμωρία η Πολιτεία πρέπει να δώσει σε αυτούς τους ανθρώπους βοήθεια από ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Ποια είναι η γνώμη σας;

Στην Ελλάδα δεν έχουν γίνει έρευνες για τη ψυχολογική κατάσταση των δραστών αλλά τέτοιες μελέτες έχουν πραγματοποιηθεί συστηματικά στις Η.Π.Α. Το 2011 παρακολούθησα μια ημερίδα που συνδιοργάνωσε το Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής του Τμήματος της Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. Εκεί ο Απόστολος Περιστέρης, τότε αστυνόμος β’, κτηνίατρος και υποψήφιος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας μας εξήγησε συνοπτικά ότι: Οι βίαιες πράξεις σε βάρος των ζώων έχουν αναγνωριστεί ως ενδείξεις επικίνδυνης ψυχοπάθειας, που σπάνια περιορίζεται σ’ αυτά. Οι κοινωνιολόγοι, οι νομοθέτες και τα δικαστήρια διαθέτουν αρκετά στοιχεία, που συνδέουν τις πράξεις βίας προς τα ζώα με αντίστοιχες συμπεριφορές με ανθρώπινα θύματα. Σύμφωνα με το FBI ιστορικό βίας προς τα ζώα έχουν οι περισσότεροι βιαστές και οι δολοφόνοι κατ’ εξακολούθηση.  Οι μελέτες, οι οποίες γίνονται πάνω σε ανθρώπους, που έχουν διαπράξει φριχτά εγκλήματα σε βάρος συνανθρώπων τους, αποδεικνύουν πολύ συχνά, ότι υπάρχει ιστορικό κακοποίησης ζώων, πριν οι εγκληματίες καταλήξουν στα ανθρώπινα θύματα. Το αμερικανικό πρότυπο διαγνωστικό και θεραπευτικό εγχειρίδιο για ψυχιατρικές και συναισθηματικές διαταραχές αναφέρει τη βία προς τα ζώα ως ένα διαγνωστικό κριτήριο για διαταραχές συμπεριφοράς. Ο κ. Περιστέρης μας εξήγησε τότε στην ανάλυση του ότι, σύμφωνα με έρευνες στον τομέα της Ψυχολογίας και της Εγκληματολογίας, «υπάρχει στενή σχέση μεταξύ των κακοποιήσεων ζώων και της οικογενειακής βίας ή άλλων εγκλημάτων. Η κακοποίηση ζώων συχνά αποτελεί δείγμα μελλοντικής πιθανής βίας προς ανθρώπους». Ανέφερε δε ότι σε μια μελέτη, το 71% των γυναικών, που κακοποιήθηκαν, ανέφεραν, ότι το ίδιο άτομο, που τις κακοποίησε, είχε κακοποιήσει κάποτε το κατοικίδιό τους ή απείλησε να κακοποιήσει ζώο! (Ascione, 1998). Σε άλλη μελέτη αναφέρεται, πως το 88% όσων κακοποιούν παιδιά, είχε επίσης κακοποιήσει ζώα στο σπίτι του. Σε έρευνα του Johns Hopkins University από το 1994 ως το 2000, σε 11 πόλεις των Η.Π.Α., η κακοποίηση ζώων ήταν ένας από τους τέσσερις σημαντικότερους δείκτες που φανέρωναν πιθανούς μελλοντικούς κακοποιούς! Το 70% όσων είχαν κακοποιήσει ζώο βρέθηκε να έχει κάνει κι άλλα εγκλήματα, ενώ το 44% είχε πειράξει ανθρώπους (Arluke, A. & Luke, C. 1997). Το 61,5% από αυτούς που είχαν κακοποιήσει ζώο είχε επιτεθεί σε ανθρώπους (Clarke, J. P. 2002). Το 63,3% των κρατουμένων λόγω καταδίκης για βίαια εγκλήματα έχει παραδεχτεί πως έχει κακοποιήσει ζώα – εκτός από αυτούς που δεν το παραδέχονται (Schiff Louw Ascione, 1999).  



Ποιες ευθύνες έχει ένας ιδιοκτήτης ζώου απέναντι στο ζώο του;

Οι ευθύνες του ιδιοκτήτη ενός ζώου βασίζονται στην κοινή λογική. Η νομοθεσία - που ορίζει τους κανόνες φροντίδας - βασίζεται και στις διαπιστώσεις των επιστημόνων, αφού τα ζώα είναι πλήρως συναισθανόμενα πλάσματα. Στο ζώο σου θα πρέπει να προσφέρεις τροφή, νερό, στέγη, κτηνιατρική περίθαλψη, συντροφιά και φυσικά να μην σκοτώνεις ή εγκαταλείπεις τα παιδιά που γεννάει, αφού δεν τον στειρώνεις, αν και δεν μπορείς να φροντίσεις τους απογόνους του! Η μόνιμη αλυσόδεση, η μόνιμη παραμονή σε ταράτσες, μπαλκόνια, η εγκατάλειψη, η επιθετική εκπαίδευση ενός π.χ. σκύλου για να λειτουργεί ως συναγερμός ή προστάτης της περιουσίας σου δεν είναι φιλοζωική πράξη είναι άλλη μια πράξη - σχέση εκμετάλλευσης. Φιλοζωία επίσης δεν είναι να έχεις ζώα να διαβούν σε γυάλες, ενυδρεία και κλουβιά. Αυτό είναι ξεκάθαρη αιχμαλωσία και οφείλει κάποια στιγμή ο νομοθέτης να ξεκαθαρίσει ποια πλάσματα είναι εκείνα τα οποία χαρακτηρίζονται ως ζώα συντροφιάς και μπορούμε να τα έχουμε στα σπίτια μας. 

Διαβάστε τη συνέχεια στο Lifo.gr