ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Επειδή τα νεύρα και η ψυχολογία μου έχουν γίνει μανταλάκια με όσα δυσάρεστα ζώ, διαβάζω, μαθαίνω και ακούω την τελευταία πενταετία αποφάσισα να γυρίσω σελίδα!Και με το που τη γύρισα να σου το λαβράκι!Γράφει η Μαρία Δεναξά

Της Δήμητρας Καδδά Μία πρόταση που μπορεί να φέρει λύση στο μεγάλο «σκόπελο» της έκθεσης βιωσιμότητας του χρέους αναπτύσσεται, σύμφωνα με πληροφορίες, τις τελευταίες ημέρες μεταξύ των δανειστών έχοντας την σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργικού γραφείου. Η πρόταση, σύμφωνα με τις πληροφορίες, αναφέρει ότι αφού η Ελλάδα θα εφαρμόσει τα μέτρα με 2ετή επιμήκυνση (2016 αντί για 2014) τότε πρέπει να δικαιούται αντίστοιχη «επιμήκυνση» στο 2022-2023 για τον δείκτη του χρέους.

«Νυν υπέρ πάντων η επόμενη δόση», λοιπόν. «Αν δεν την πάρουμε», σύμφωνα με τον υπουργό οικονομικών, «θα πεινάσει κόσμος». Γράφει ο Γιάννης Βαρουφάκης

O Mάνος Χατζιδάκις αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι ήταν μπροστά για την εποχή του και είχε μάτια και αυτιά ανοιχτά φιλτράροντας το κάθε τι που συνέβαινε και έχοντας ταχύτατα αντανακλαστικά το κατέγραφε και το παρατηρούσε. Έμπαινε σε βάθος στα φαινόμενα της εποχής και γι' αυτό κατάφερε να είναι διαχρονικός. Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του.

Ενός κακού μύρια έπονται. Η τρόικα δεν έφερε μαζί της μόνο φτώχεια και ανυποληψία στην Ελλάδα. Έφερε και διάφορους καλοθελητές, οι οποίοι βομβαρδίζουν με νουθεσίες τους ιθαγενείς με στόχο να τους κάνουν βαθμιαία «σωστούς» Ευρωπαίους.  Γράφει ο Νίκος Χειλάς

της Χριστίνας ΠουλίδουΔεν την ήξερα. Τα γραπτά της όμως, αχ αυτά τα γραπτά της, ήταν ένα χάδι, ένα βάλσαμο στη ψυχή, μέσα απ΄τις γραμμές ξεχυνόταν μια λεπτή ευωδιά, ο κουραμπιές γινόταν μια θαυμάσια περιπέτεια, τα καθημερινά ψώνια του σπιτιού φάνταζαν σαν μια έξοχη δημιουργική εμπειρία, η συναλλαγή με τον μανάβη έμοιαζε με παραμύθι, μια χρυσόσκονη απλωνόταν πάνω σ΄ αυτά, που ως εκείνη τη στιγμή ήταν μια άχαρη ρουτίνα.

Του Παναγή Γαλιατσάτου Στις αρχές Δεκεμβρίου, συγκεκριμένα από 1 ώς 2 του μηνός, θα διεξαχθεί η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ για τη μετεξέλιξη της συμμαχίας σε έναν εναίο πολιτικό φορέα. Ως τότε απομένουν περίπου 40 μέρες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβάζει τις αντιπολιτευτικές στροφές -ο κ. Αλ. Τσίπρας θα επισκεφτεί την Τρίτη τις Σέρρες- ώστε να συσπειρώσει το κόσμο και να ενισχύσει τη συμμετοχή στις εσωκομματικές διαδικασίες αλλά και για να υπερκαλύψει τις γκρίνιες που αναμένεται να εκδηλωθούν στο εσωτερικό του με αφορμή τα όσα έχουν κατατεθεί στον διάλογο.

Είχα τις προάλλες έναν «πολιτικά ορθό» διάλογο στο twitter με τον ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργο Παπανικολάου. Διάλογο ας πούμε των «βορείων προαστίων», με ευγένεια δηλαδή αλλά στην ουσία θες να πλακώσεις στις μπουνιές τον άλλο. Τον ερέθισε η αναφορά μου στα παιδιά του «κομματικού σωλήνα» και με ρώτησε εκνευρισμένος αν τον ξέρω. Θα ήταν μια μεγάλη συζήτηση από το twitter για αυτό και επιλέγω να τη συνεχίσω από εδώ.

Ο κατ’ εξακολούθηση κομματικός βιασμός της Δημόσιας Διοίκησης από το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης ή το χρονικό μιας ιδιαίτερα διδακτικής εμπειρίας από την προσπάθεια μιας προοδευτικής μεταρρύθμισης που έφερε στην επιφάνεια την παθογένεια του πολιτικού συστήματος, του συνδικαλισμού και της κρατικής μηχανής.

του Ευγένιου ΤριβιζάΚάπου στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης βρίσκεται ένας φαινομενικά ασήμαντος δρόμος πλαισιωμένος από παλιά  πέτρινα κτίρια κολλητά το ένα με το άλλο. Κι όμως... Σε αυτό τον δρόμο έπαιξαν κάποτε ο Μπαρτ Λάνκαστερ, ο  Μπιλ Κόσμπι, ο Μελ Γκίμπσον, ο Αλαν Αρκιν, ο Λίαμ Νίσον, ο Zέρο Μόστελ και ο Τζέρεμι Αϊρονς. Σε αυτό τον δρόμο  τραγούδησαν ο Πρινς, ο Πλάθιντο Ντομίνγκο και ο Mάικλ Τζάκσον.

του Σπύρου ΡιζόπουλουΕδώ που τα λέμε, εμείς τους τα μάθαμε αυτά τα κόλπα. Για να ακριβολογώ τους τα έμαθε ο Όμηρος στην Ιλιάδα, όταν έδειξε ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με το σπαθί αλλά με την επινόηση του «Δούρειου Ίππου». Στέλνεις δηλαδή στο αντίπαλο στρατόπεδο ένα «δώρο», κάτι που μοιάζει ασφαλές και ακίνδυνο.

της Τζίνας ΔαβιλάΗ Ελλάς του 2012 δεν έχει καμμιά σχέση με αυτήν που ονειρεύτηκαν η Μελίνα και ο Τρίτσης. Ούτε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα μεταφέρθηκαν από τον Αγγλία στην Ελλάδα, ούτε και το μετρό έλυσε τα προβλήματα των Αθηναίων. Μπόχα και δυσωδία υφίστανται τριγύρω και δεν ευθύνονται απαραιτήτως τα σκουπίδια. Εσωτερικό είναι το πρόβλημα. Θέμα πολιτισμού, παιδείας και ανθρωπιάς. Αν η Μελίνα ζούσε, άραγε θα έβρισκε το κουράγιο να αγωνιστεί; Και με ποια μέσα; Γιατί ώρες – ώρες καταλήγει κάποιος να παραδεχτεί με θλίψη πως η βλακεία είναι αήττητη!

της Μαρίας ΧαραμήΔεν επιχαίρομε όταν τα ήθη εξαχρειώνονται. Όταν οι άνθρωποι λύνουν με πιστολιές τις διαφορές τους. Των ιδεολογικών περιλαμβανομένων. Λυπούμαστε για τους νεκρούς. Νεκρούς υδραυλικούς, οδοντοτεχνίτες, τραπεζοϋπαλλήλους, δημοσιογράφους.

του Σπύρου Σεραφείμ«Απεβίωσε, σε ηλικία 60 ετών, η “Εμμανουέλλα”, την οποία υποδυόταν η Σίλβια Κριστέλ». Άλλο ένα τηλεγράφημα, από ένα ειδησεογραφικό πρακτορείο, ανάμεσα στα υπόλοιπα.

Ο κατάλογος κρασιών ενός εστιατορίου πρέπει κατά τη γνώμη μου να ικανοποιεί τρία κριτήρια: το γαστρονομικό, το οικονομικό και το συναισθηματικό. Σε αυτή τη σειρά.     Του Γιώργου Ι. Κωστούλα

Του Βαγγέλη ΜακρήΘα πρέπει να ομολογήσω ότι δεν πέφτω από τα σύννεφα με την δήλωση του τραγουδιστή για την Χρυσή Αυγή. Έχει γεμίσει ο κόσμος με ανθρώπους που στο ένα χέρι έχουν το Ευαγγέλιο και στο άλλο την σβάστικα. Παπάδες στα αστυνομικά τμήματα παρέα με χρυσαυγίτες για να καταγγείλουν θεατρικά έργα. Παπάδες να μιλάνε για τον «τόπο που έχει μαυρίσει». Παπάδες από τον άμβωνα καλούν τον κόσμο να σώσει την Ελλάδα μας από τους κακούς ξένους. Στον ψάλτη θα κολλήσουμε;

Για το πελατειακό σύστημα έχουν γραφτεί πολλά. Αυτό που θέλω να σημειώσω σήμερα αφορά στο γεγονός πως ο πολίτης σε αυτή τη χώρα προκειμένου να τύχει της προσοχής που χρειαζόταν κάθε φορά από τις πάσης φύσεως υπηρεσίες του δημοσίου, είχε πρακτικά μια επιλογή: να γίνει «πελάτης»!           

του Λευτέρη Π. ΠαπαδόπουλουΑγριεύουν τα πράγματα. Και θα αγριεύουν όλο και περισσότερο. Η ανεργία, η έλλειψη προοπτικής, ο φθόνος, η αίσθηση της αδικίας, οι προκλήσεις του πολιτικού προσωπικού, η βάρβαρη φορολογία είναι κακοί σύμβουλοι. Ιδίως για έναν λαό που έχει μάθει «να τα παίρνει», να αράζει στους καφενέδες - «όσα κιλά τόσα λεφτά» -, να γλεντάει στα επαρχιακά σκυλάδικα, να παίζει σε μια ζαριά επιδοτήσεις και χαριστικά δάνεια, να κλέβει, να ασχημονεί, να μη φοβάται κανέναν.

του  Ι.Κ.ΠρετεντέρηΝα συμφωνήσουμε σε κάτι απλό. Οτι η δημοκρατία δεν έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οτι η δημοκρατική νομιμότητα είναι μία και ενιαία. Επιβάλλεται, δηλαδή, σε όλους και γίνεται αποδεκτή από όλους, χωρίς δικαιολογίες, εξαιρέσεις ή συμψηφισμούς.

Το σκέφτομαι μέρες τώρα αν πρέπει να ανοίξω αυτή τη συζήτηση. Είναι εύκολο να κάνει κανείς αφορισμούς, υπεραπλουστεύσεις και να προσπαθήσει έτσι να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Δεν είναι όμως χρήσιμο. Βλέπουμε την Ελλάδα της δυστυχίας, των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων. Υπάρχει, όμως και η άλλη Ελλάδα. Εκείνη που τα σπάει ακόμη στα μπουζούκια και γεμίζει τις ταβέρνες. Υπάρχει η Ελλάδα της Αθήνας, αλλά και η Ελλάδα της επαρχίας.   Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης