Πως οι πολιτικές εξελίξεις απειλούν τις καταθέσεις - Του Κώστα Στούπα

Οι αριστεροί εξανίστανται με την παρουσία της Χρυσής Αυγής στην πολιτική ζωή της χώρας και οι φασίστες εξανίστανται με τη μεταπολιτευτική ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της κομμουνιστικής αριστεράς και την προοπτική εξουσίας για τα άλλοτε «τσιράκια» της Κα Γκε Μπε.



Αν κοιτάξει κάποιο προσεκτικά τη νεότερη ιστορία είναι αλήθεια πως τα άκρα του πολιτικού φάσματος ετεροπροσδιορίζονται.

Είναι η παρένθεση της Χούντας και το μεταπολεμικό δεξιό παρακράτος που καταστρατήγησε τους δημοκρατικούς θεσμούς και έδωσε τα αναγκαία πατήματα στον αριστερό λαϊκισμό να υποδυθεί τον εγγυητή της δημοκρατίας και να κυριαρχήσει στη μεταπολίτευση.

Η δημοκρατία στηρίζεται και προϋποθέτει λειτουργία της κοινωνίας των πολιτών με βάση το σύνταγμα και τους θεσμούς. Κατά συνέπεια, νόμος είναι αυτό που έχει ψηφίσει η δημοκρατική Βουλή και όχι το δίκιο του εργάτη ή του ανωνύμου εθνικού Έλληνος γενικώς, και αορίστως, όπου σε εργάτη ή έλληνα αναδεικνύει ο καθένας ό,τι τον βολεύει.

Το «αυγό του φιδιού» επωάζεται πολλά χρόνια σε αυτή τη χώρα. Η κρίση της χρεοκοπίας και η «πάνω» με την «κάτω πλατεία» των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα ήταν απλά η διάρρηξη του κελύφους.

Το «αυγό του φιδιού» το επώασε και ο Ανδρέας, όταν κραύγαζε από τα μπαλκόνια πως υπάρχει ο λαός και ο αρχηγός, περιφρονώντας τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Το επώαζε όταν ήταν ο μόνος αρχηγός κόμματος στη Δύση που εκλεγόταν πρόεδρος δια βοής και όχι δια ψήφου…

Το επώαζε όταν απειλούσε να στείλει τους φανατικούς έξω από τα σπίτια όσων εξέφραζαν εσωκομματικές διαφωνίες, να τους λιντσάρουν φωνάζοντας «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά».

Το αυγό του φιδιού το επώασαν οι αρχιεπίσκοποι που φιλοδοξούσαν να ασκούν εξωτερική πολιτική ή πολιτική στην παιδεία παράλληλα με τη εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση.

Το αυγό του φιδιού το επώασαν όσοι χαϊδεύουν τα αυτιά των «κουκουλοφόρων» ψαρεύοντας ψήφους στα θολά νερά.

Το επώασαν οι αγανακτισμένοι με την άμεση δημοκρατία επί των παρισταμένων που ελάμβαναν αποφάσεις στο όνομα όλων.

Το επώασαν τα στελέχη των κομμάτων της αριστεράς που έστηναν αντισυγκεντρώσεις και πετούσαν γιαούρτια σε αντιπάλους, υποδυόμενοι τους αυθόρμητα αγανακτισμένους.

Το επώασαν οι φοιτητές που υποδύονταν τους ναυτεργάτες και καταλάμβαναν τους καταπέλτες των πλοίων για να μην επιβιβαστούν οι επιβάτες.

Το επωάζουν οι τοπικές κοινωνίες που καταλύουν το νόμο είτε για να μονοδρομήσουν οδούς, είτε για να διώξουν ανεμογεννήτριες, ορυχεία, κολώνες της ΔΕΗ, ιχθυοκαλλιέργειες κ.ά. επιθυμώντας όμως ηλεκτρικό ρεύμα, σχολεία, γιατρούς αλλά όχι τις δουλειές που θα παράγουν εισόδημα και φόρους γι’ όλα αυτά.

Όπου δεν εφαρμόζεται ο νόμος δημοκρατικά, επικρατεί το χάος και η ανασφάλεια. Το αποτέλεσμα είναι, αργά ή γρήγορα, ο δικτάτορας που βάζει τάξη να αγαπιέται σαν σωτήρας. Μέχρι κι αυτός να φθαρεί με τη σειρά του.

Οι ώριμες κοινωνίες διαφέρουν από τις ανώριμες γιατί το επιτυγχάνουν αυτή την τάξη και την πρόοδο μέσω των δημοκρατικών θεσμών. Οι ανώριμες ταλανίζονται μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης των άκρων επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη, σαν αποτυχημένες μετενσαρκώσεις…

Η Χούντα παραιτήθηκε κάτω από το βάρος της εθνικής προδοσίας του πραξικοπήματος στη Κύπρο που έγινε αιτία για την εισβολή.

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία χρεοκόπησε τη χώρα οικονομικά και κοινωνικά μοιράζοντας δανεικά από τις επόμενες γενιές.

Στο πολιτικό και οικονομικό χάος της χρεοκοπίας του ’32 έβαλε τέλος το πραξικόπημα του Μεταξά. Χρειάστηκε ένας πόλεμος, ένας εμφύλιος, ένα σχέδιο Μάρσαλ και μια «τρόικα» υπό τον Πόρτερ για να επιστρέψει η δημοκρατία και η ομαλότητα.

Τη χρεοκοπία του 1893, «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ακολούθησε ο εθνικοπατριωτικός λαϊκισμός που οδήγησε στην άκαιρη εισβολή στη Θεσσαλία και η ήττα από την Τουρκία και η τρόικα υπό τον Εδουάρδο Λω, μέχρι να εμφανιστεί ο Βενιζέλος να αλλάξει τον ρουν…

Η φτηνός λαϊκισμός, η πατριδοκαπηλία και η επίκληση συνομωσιών και ψεκασμών δεν αποτελούν καλούς συμβούλους σε εποχές μεγάλης κρίσης. Η ομοψυχία και η δημοκρατία ορίζουν το πλαίσιο της εξόδου και η αξιοκρατία, η μόρφωση και εργασία τα εργαλεία.

2) Οι εύθυμες «χήρες»…

Το διαζύγιο μεταξύ των τραπεζών αρχικά προκάλεσε σοκ στην αγορά, αλλά στη συνέχεια οι απώλειες εξανεμίστηκαν και η αγορά έκλεισε με κέρδη.

Το θέμα προέκυψε όταν διαγνώστηκε πως δεν υπάρχουν ιδιώτες να καλύψουν το 10% της ανακεφαλαιοποίησης της νέας ενιαίας τράπεζας, καθώς το ενεργητικό της θα προσέγγιζε ύψος ανάλογο με το ΑΕΠ της χώρας.

Κατά συνέπεια η νέα τράπεζα θα αποτελούσε ένα μέγεθος το οποίο θα ήταν δύσκολο να βρει αγοραστή μετά το πέρας της παρουσίας του ΤΧΣ.

Η τράπεζα θα έμενε υπό την επιρροή του κράτους και των συνεπειών της πολιτικής επιρροής και οικονομικής διαπλοκής. Αν προσέξει κάποιος τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών θα διακρίνει πως αυτό επιθυμούσε μόνο το σύμπλεγμα της εγχώριας κρατικοδίαιτης οικονομικής και εκδοτικής ολιγαρχίας.

Η επιμονή της Τρόικας να ανασταλεί η συγχώνευση αποτελεί θετική ένδειξη, από τη σκοπιά πως δεν θεωρούν την Ελλάδα χαμένη υπόθεση, την οποία πρέπει να στηρίζουν μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Οι αρνητικές αντιδράσεις στην ματαίωση θα είναι προσωρινές ενώ οι θετικές μακροπρόθεσμες.

Μη λησμονούμε πως οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται με 50 δισ. Ευρώ τα οποία προστίθενται στο δημόσιο χρέος. Δηλαδή τα δανειζόμαστε από τα παιδιά μας.

Η πώληση των τραπεζών μετά τρία χρόνια και η είσπραξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους από το ποσό αυτό επί της ουσίας αποτελεί ελάφρυνση του χρέους.

Το επόμενο στοίχημα είναι η εξεύρεση ιδιωτών που θα καλύψουν το 10% της ανακεφαλαιοποίησης, αυτό είναι και το σημείο καμπής που θα κάνει τη διαφορά στο ταμπλό του Χ.Α.

Καταθέσεις

Πολλοί ρωτάνε για την πιθανότητα ενός «κουρέματος» καταθέσεων. Δεν μοιάζει πιθανή μια τέτοια απόφαση. Σε μια φάση γενίκευσης της τραπεζικής κρίσης θα μπορούσε να προκύψει το ενδεχόμενο. αλλά χωρίς να αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά το σύνολο του συστήματος.

Ζήτημα καταθέσεων θα προκύψει αν προκύψει και θέμα μονομερών ενεργειών από της χώρας μας, σενάριο του οποίου οι πιθανότητες θα αυξηθούν αν προκύψει θέμα εκλογών.

Στην περίπτωση που υπάρξουν όμως μονομερείς κινήσεις από τη χώρα μας οι καταθέσεις ελλήνων υπηκόων στο εξωτερικό δεν θα είναι ασφαλέστερες από εκείνες στο εσωτερικό.

Κατά συνέπεια οι καταθέσεις, όπως τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία αλλά και το επίπεδο ζωής της χώρας, κινδυνεύει από ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις.


Πηγή:www.capital.gr