Mαζί με την ΕΡΤ βγήκε και η Κυβέρνηση από την πρίζα και η χώρα βαδίζει προς τις κάλπες! Tης Μαρίας Σπυράκη

Μαζί με την ΕΡΤ βγήκε από την πρίζα και η κυβέρνηση! Η τρικομματική πλειοψηφία “ράγισε” γιατί, σε μια κορυφαία επιλογή, δεν επιτεύχθηκε η υποτυπώδης συνεννόηση. Η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να βάλει λουκέτο στην ΕΡΤ, παρά την έντονη διαφωνία του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη , δείχνει ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε τη στρατηγική του. Αυτή η στρατηγική συνοψίζεται στον εξής άξονα : “ο Αντώνης Σαμαράς θα ενεργεί με βάση το σχέδιό του για την έξοδο της χώρας από την κρίση και όποιος θέλει μπορεί να τον ακολουθήσει…”



Υπουργός που τον γνωρίζει χρόνια, έλεγε ότι ο πρωθυπουργός “άναψε τα φώτα, πάτησε το κλάξον και τώρα πατάει γκάζι περιμένοντας να φύγουν από μπροστά του όσοι τον εμποδίζουν…” . Αυτή είναι μια χαρακτηριστική περιγραφή του “chicken”, που στη θεωρία των παιγνίων θέλει τον πιο θαρραλέο να κατατροπώνει τους αντιπάλους και να τους οδηγεί στη φυγή.

Πηγή:aixmi.gr

Ο πρωθυπουργός είναι παίκτης υψηλού ρίσκου , όπως δείχνει η παλαιότερη και η πρόσφατη πολιτική συμπεριφορά του. Ωστόσο κέρδισε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από τους πολίτες μετά τις εκλογές όταν ηγήθηκε της τρικομματικής κυβέρνησης, έκανε μεθοδική και σταθερή δουλειά στην οικονομία, απέφυγε τους λεονταρισμούς και με συστηματικότητα εργάστηκε για το κύρος της χώρας.

Το “λουκέτο” της ΕΡΤ αποκαλύπτει το κοινό μυστικό ότι δηλαδή οι σχέσεις των τριών κυβερνητικών εταίρων δεν βασίζονται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη αλλά στο συμφέρον που καλόπιστα δεν αμφισβητείται ότι είναι πρωτίστως το εθνικό αλλά και το κομματικό. Οι τρεις είχαν κοινό στόχο μόνο την πάση θυσία παραμονή στο ευρώ και δεν αναζήτησαν στο χρόνο που πέρασε ουσιώδεις συγκλίσεις στα καυτά θέματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία -από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και την ασφάλεια του πολίτη και από την υγιεινομική του περίθαλψη μέχρι τη δημόσια εκπαίδευση και τις συγκοινωνίες.

Οι τρεις εταίροι απλώς επιτύγχαναν μικρούς ή μεγαλύτερους καθημερινούς συμβιβασμούς. Τώρα που ο κίνδυνος του “αιφνιδίου θανάτου” της χώρας παρήλθε, οι δύο μικρότεροι εταίροι άρχισαν να μετρούν το κόστος των συμβιβασμών και να το βρίσκουν δυσβάστακτο. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης δείχνουν να μην έχουν, πλέον, λόγο να ακολουθούν την πολιτική που αποφασίζει ο Αντώνης Σαμαράς , ειδικά όταν αυτή τοποθετείται στα κεντροδεξιά του πολιτικού φάσματος και δεν εκφράζει το ακροατήριό τους.

Ο Αντώνης Σαμαράς, από την άλλη, φαίνεται να μην έχει επίσης λόγο να νοθεύει τις επιλογές του λαμβάνοντας υπόψη τις αντιρρήσεις των εταίρων του, αφού έτσι κι αλλιώς οι ψηφοφόροι τους δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν σ’ εκείνον.

Ακόμη και αν η προγραμματική συμφωνία των τριών επανασυνταχθεί, ακόμη και αν η κυβερνητική λειτουργία μπει σε νέα βάση και γίνει πιο συλλογική, είναι πλέον φανερό πως αυτό το κυβερνητικό σχήμα βαδίζει στις κάλπες. Η αναμέτρηση εάν αποφευχθεί τώρα θα γίνει το φθινόπωρο, ενδεχομένως και δι΄ασήμαντον αφορμή.

Οι πολίτες θα κληθούν να διαλέξουν πρωθυπουργό ανάμεσα στον Αντώνη Σαμαρά και τον Αλέξη Τσίπρα σε συνθήκες πρωτοφανούς πόλωσης. Απέναντι στο πρώτο μεταπολιτευτικό σχήμα προγραμματικής κυβερνητικής συνεργασίας, που συμπλήρωσε μόλις ένα χρόνο ζωής, ορθώνεται πλέον ο νέος δικομματισμός. Η πολυφωνία, η σύνθεση και κυρίως η συνύπαρξη με όρους, σεβασμό στη διαφορετικότητα αλλά και στην εκλογική επιρροή του κάθε κόμματος είναι, τελικά, πολύ βορειοευρωπαϊκές συνήθειες για το ταμπεραμέντο των πολιτικών μας…