Η κοινωνία κλαίει - Το σπαρακτικό άρθρο του Γιάννη Διονάτου, ενός έμπειρου περί τα οικονομικά αρθρογράφου και συνήθως ψύχραιμου!‏

Μετά από τρία χρόνια με την Ελλάδα μέσα στο Μνημόνιο και με τις αντίστοιχες συμφωνίες με τους δανειστές της χώρας, το "σενάριο", με την κοινωνία σμπαραλιασμένη και τον μόνο δείκτη που να κινείται - με επιθετικούς μάλιστα ρυθμούς - ανοδικά να είναι αυτός της ανεργίας, δεν βγαίνει. Τόσο απλά. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους και η "πλάκα" να σταματήσει κάπου εδώ.

Άρθρο του Γιάννη Διονάτου στο Emea.gr

Η κοινωνία υποφέρει. Σχολεία κλείνουν και τα παιδιά μένουν στον δρόμο χωρίς επιλογές. Νοσοκομεία δεν έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν τα απαραίτητα. Στον αντίποδα. πολιτικά ανθρωπάκια ξιφουλκούν στα τηλεοπτικά παράθυρα και ζητούν "ανθρώπινο αίμα". Ζητούν απολύσεις και από δημόσιο. Θέλουν δηλαδή το 1,5 εκατ. ανέργων (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, γιατί υπάρχουν και υπολογισμοί που μιλούν για 2 εκατ.) να αυξηθεί, όχι να μειωθεί η ανεργία. Επισήμως σε κάθε οκτώ εργαζομένους αντιστοιχούν τρεις άνεργοι. 

Η κοινωνία πονά. Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί και αυτό κάποια στιγμή πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους και κυρίως από το πολιτικό προσωπικό που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας και διαπραγματεύεται με τους δανειστές της χώρας.

Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Φόροι, δίκαιοι και άδικοι, χαράτσια, δίκαια και άδικα επίσης, έχουν πνίξει την κοινωνία που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στο βάρος αυτών των φόρων όχι γιατί δεν θέλει, γιατί δεν μπορεί, δεν έχει χρήματα και δεν έχει χρήματα γιατί δεν έχει δουλειά. Το "λίπος" κύριοι τελείωσε. Τόσο απλά.

Η κοινωνία κλαίει. Οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα γιατί δεν έχουν να τους προσφέρουν τα στοιχειώδη, ένα ποτήρι γάλα, λίγο ψωμί και λίγο φαΐ σε καθημερινή βάση. Μόνο την αγκαλιά τους και την αγάπη τους έχουν να τους προσφέρουν.

Δυστυχώς όμως αυτά δεν αρκούν για να γεμίσουν τα άδεια στομάχια τους.