Η αιώνια εφηβεία του Υπαρκτού Ελληνισμού και η εκδίκηση της γυφτιάς-Το άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη

Ανεξαρτησία σημαίνει, πολύ απλά, ότι δεν εξαρτάσαι από άλλους. Σημαίνει, δηλαδή, ότι βασίζεσαι στα δικά σου μέσα και, συνεπώς, έχεις ολόκληρη την ευθύνη της πορείας σου στη ζωή. Ετσι αντιλαμβάνομαι εγώ την έννοια της ανεξαρτησίας και ελπίζω ότι ομοίως εξακολουθεί να είναι ευρέως αντιληπτή η συγκεκριμένη έννοια στην κοινωνία που ζούμε.



Διότι ακούω την περιώνυμη Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ) να αρνείται τη θέσπιση, μέσω του πολυνομοσχεδίου, ποινικής δίωξης σε όσους δημάρχους δεν τηρούν τον προϋπολογισμό τους, επικαλούμενη -άκουσον, άκουσον!- την «ανεξαρτησία» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μα δεν είναι συγκινητικά παιδιάστικο; Θυμίζει τον κακομαθημένο έφηβο, που διεκδικεί να μην υπάρχουν όρια στο χαρτζιλίκι του, επειδή θέλει να είναι «ανεξάρτητος».

Τι είδους «ανεξαρτησία» μπορεί να είναι αυτή που διεκδικεί ανευθυνότητα για τα οικονομικά της; Είναι, σε άλλο επίπεδο, μια εκδοχή της ανεξαρτησίας που επικαλούνται οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες» και ο ΣΥΡΙΖΑ, κόμματα τα οποία πολιτεύονται αρνούμενα κατ’ ουσίαν να παραδεχθούν την έννοια του δημόσιου χρέους. Οπως αυτοί διεκδικούν μια Ευρώπη και έναν κόσμο, όπου η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται αφειδώς χωρίς ευθύνες, έτσι και οι δήμαρχοι, σε μικρότερη κλίμακα, διεκδικούν ένα κράτος μέσα στο οποίο θα λειτουργούν χωρίς ευθύνες για τις επιπτώσεις της οικονομικής διαχείρισης που ασκούν.

Θέλουν οι δήμαρχοι να συνεχίζουν να καταρτίζουν, όπως τώρα, πλασματικούς προϋπολογισμούς, με έσοδα τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Θέλουν να διατηρήσουν τη δυνατότητα άσκησης πολιτικών πιέσεων, ώστε με υπουργικές αποφάσεις να αποσπούν την εγγύηση του Δημοσίου για τα δάνειά τους. Θέλουν το ανώτατο όριο δανεισμού που θεσπίσθηκε με τον «Καλλικράτη» (60% επί των τακτικών εσόδων) να υφίσταται χωρίς πρακτικές επιπτώσεις για τους ίδιους αν το υπερβούν. Θέλουν, τέλος πάντων, την ελευθερία τους χωρίς περιορισμούς. Θέλουν τον κόσμο και τον θέλουν τώρα, που έλεγε το σύνθημα της δεκαετίας του 1960. (Και υποθέτω ότι θα λέγεται ακόμη στη Βουλή των Εφήβων).

Γιατί μπήκαν στον μπελά να γίνουν δήμαρχοι, αν απειλούνται με το ενδεχόμενο της ποινικής δίωξης για την τήρηση του προϋπολογισμού; Γιατί ασχολήθηκαν με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αν πρέπει να γίνουν υπεύθυνοι ή, ακόμη χειρότερα, αν πρόκειται να γίνουν κακοί; (Μόλις χθες ο αξιοθρήνητος Ν. Κακλαμάνης κατήγγειλε τον Γ. Καμίνη, επειδή ο τελευταίος πρότεινε την παραχώρηση στις τράπεζες των οφειλών των τρίτων προς τους δήμους...). Οι δήμαρχοι στην Ελλάδα αγωνίζονται για το ουσιώδες: την αιώνια εφηβεία. Το απόλυτο ιδεώδες του Υπαρκτού Ελληνισμού...