Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πάμε κατά διαόλου όταν ακόμη και για την χρυσή επιτυχία του Σπύρου Γιαννιώτη επικρατεί οπαδισμός!

Το άρθρο του Μηνά Τσαμόπουλου στο protothema.gr:

Πρόκειται για  αθλητή πρότυπο, με μεγάλες διακρίσεις τον οποίο χαρακτηρίζει το  ήθος και το πείσμα που τον βοηθάνε  να βγαίνει νικητής κόντρα στις αντιξοότητες.  Και το όνομα αυτού, Σπύρος Γαννιώτης, ο οποίος κατέκτησε το δεύτερο χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο κύπελλο στην απόσταση των 10 χιλιομέτρων Ανοιχτής Θάλασσας στη Βαρκελώνη.

Η επιτυχία του  είναι μεγάλη αφού πρόκειται για  δεύτερη συνεχόμενη κατάκτηση χρυσού μεταλλίου με πρώτο εκείνο στη Σαγκάη το 2011.



Στα 33 του χρόνια ο Έλληνας πρωταθλητής κράτησε  ψηλά τη γαλανόλευκη σε ένα αγώνισμα με ιδιαίτερες απαιτήσεις που χρειάζεται μεγάλα ψυχικά αποθέματα.

Επί  16 χρόνια  κολυμπάει  σε πισίνα και θάλασσα, έχοντας κατακτήσει  με 15 μετάλλια, έξι χρυσά, πέντε αργυρά και τέσσερα χάλκινα.  Πέντε σε παγκόσμια πρωταθλήματα, τέσσερα σε ευρωπαϊκά και έξι σε μεσογειακούς αγώνες. Έχει συμμετάσχει σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε εκείνους του 2012 στο Λονδίνο άγγιξε το μετάλλιο όμως δεν τα κατάφερε  με το ξέσπασμά του να μένει αξέχαστο. Το 2012 βραβεύτηκε  από τον ΠΣΑΤ  ως ο καλύτερος έλληνας αθλητής.

Η επιτυχία του  μπήκε με μικρότερα γράμματα από  ό,τι το αβέβαιο ενδιαφέρον  ποδοσφαιρικών  ομάδων για τον… Φιτσούλοβιτς. Το να πούμε ότι αυτή είναι η μοίρα των αθλητών που ασχολούνται με τα λεγόμενα μικρά σπορ θα είναι η επανάληψη μίας κοινοτυπίας που κουράζει.

Γιατί η Ελλάδα ειδικά αυτή την εποχή έχει ανάγκη από αθλητές σαν τον Σπύρο  Γιαννιώτη που περνάνε μηνύματα μαχητικότητας, αγωνιστικότητας , πάθους και προσήλωσης στον στόχο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες,  χωρίς να αποβλέπουν στο χρήμα αφού ποιος χορηγός να ασχοληθεί ασχολείται.  Τέτοια πρότυπα έχει ανάγκη η νεολαία.

Το λυπηρό στην υπόθεση  είναι ότι επειδή ο  Σπύρος ανήκει σε συγκεκριμένο σωματείο κάποια από τα ΜΜΕ που υποστηρίζουν άλλη ομάδα δεν προέβαλαν την είδηση, όπως θα συνέβαινε και το αντίστροφο.  Οπαδισμός ακόμη και εδώ. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πάμε κατά διαόλου.