Για να καλυφθούν ελλείμματα και χρέη πρέπει να κόβονται τιμολόγια. Κόβονται; Αναρωτιέται στο άρθρο του ο Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης

Γράφει ο Παν. Μπουσμπουρέλης στο protothema.gr:

Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις για να καταλάβει κανείς ότι το ΔΝΤ ζητά από την κυβέρνηση δύο απλά πράγματα: να κάνει ένα-δυο ουσιαστικά βήματα στις ιδιωτικοποιήσεις και να προχωρήσει αποτελεσματικότερα στο ξεκαθάρισμα του Δημοσίου.



Οταν η κυβέρνηση Σαμαρά ξεκινούσε πριν από έναν χρόνο, οι προσδοκίες ήταν σαφώς υψηλότερες για τον τομέα των αποκρατικοποιήσεων που σηματοδοτούν, πρώτον, την προσέλκυση επενδύσεων και, δεύτερον, την αποσάθρωση των στρεβλώσεων στον δημόσιο τομέα. ΟΠΑΠ και ΔΕΣΦΑ δεν συνιστούν από μόνες τους κινήσεις που δίνουν τον τόνο σημαντικής αναδιάρθρωσης.

Εξάλλου, έχουν περάσει ήδη 12 μήνες και το χρονοδιάγραμμα απειλείται με τίμημα νέα επώδυνα μέτρα για την κοινωνία. Ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς παίζεται με τον ΟΛΠ, γιατί δεν προχωρά ο τομέας της ύδρευσης και πότε θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες με τη ΔΕΗ. Τι να λέει όμως και ο Στέλιος Σταυρίδης, ο οποίος -παρά την τεράστια προσπάθεια να συγκεράσει τα διαφορετικά συμφέροντα για την ιδιωτικοποίηση των Λαχείων- ενδέχεται να κινδυνεύσει να τον πουν από πάνω και... Από την άλλη πλευρά, έχουμε μια νέα τακτική στρουθοκαμηλισμού που αφορά αφενός στη θέσπιση φόρων και από την άλλη στην πλήρη αποτυχία των ρυθμίσεων για εισπράξεις από τα Ταμεία.

Πολύ περισσότερο σε μια αγορά όπου οι μικρομεσαίοι πλήττονται από την ύφεση, η οποία οδηγείται και πάλι εκτός προβλέψεων, και είναι άγνωστο πώς θα ανταποκριθούν στις νέες φορολογίες αλλά και σε αυστηρότερο πλαίσιο ελέγχων, που αναμένεται να βγάλουν λαβράκια μετά το καλοκαίρι. Το νέο πλαίσιο ελέγχων είναι δίκαιο και ασφαλώς εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις μεγαλύτερης σύλληψης της φοροδιαφυγής, όμως θα έχει αποτελέσματα ή απλώς θα καταλογίζει πρόστιμα σε ετοιμόρροπους επαγγελματίες;

Το επιχείρημα ότι τα πράγματα είναι καλύτερα στην οικονομία στέκεται μερικώς και αναφέρεται μόνο στο δημοσιονομικό ζήτημα. Το ΑΕΠ, από την άλλη, είναι χαμηλότερο και με αβέβαιη ανάκαμψη, που σε κάθε περίπτωση θα είναι αναιμική -τουλάχιστον για μια τριετία- και θα υπονομεύσει εκ νέου την αποτελεσματικότητα του προγράμματος.

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η ανεργία, ενώ η άνοδος των «κόκκινων» δανείων αντανακλά την επιδείνωση στον χώρο της πίστης. Δεν είναι ώρα, λοιπόν, ούτε να εκτελεστεί κόσμος χάνοντας τα σπίτια του στους πλειστηριασμούς -για να τα πάρει ποιος; Και πολύ σωστά η Σοφία Βούλτεψη αντέδρασε ήδη στην ψήφιση ενός τέτοιου νομοθετικού πλαισίου-, ούτε να ποινικοποιηθούν τα πάντα και να προχωρήσει ορυμαγδός κατασχέσεων.

Αν η κυβέρνηση και κυρίως η τρόικα ενδιαφέρονταν για την οικονομική ορθόδοξη άποψη που διδάσκεται στα πανεπιστήμια, θα κοίταγαν παράλληλα να ενισχύσουν το επενδυτικό ενδιαφέρον για την αγορά ακινήτων.  Η Ιντραλότ, παρά τις ανανεώσεις των συμβάσεών της με τον ιδιωτικοποιούμενο ΟΠΑΠ, δανείστηκε με επιτόκιο κοντά στο 10%, σημάδι που δείχνει ότι οι αγορές δεν μας εμπιστεύονται όσο πριν από 2 μήνες.  

Απέναντι σε όλα αυτά ο Γιάννης Στουρνάρας πήρε θέση και τόνισε ότι υπάρχει πολιτικός κίνδυνος να σταματήσουν βουλευτές να ψηφίζουν τα κυβερνητικά νομοσχέδια. Aπό την άλλη πλευρά κορυφαία επιχειρηματικά σπίτια που στέκονται όρθια στην κρίση προσάπτουν στον υπουργό ότι πέραν της «λογιστικής παρακολούθησης» των μεγεθών θα πρέπει να εμβαθύνει σε θέματα και ζητήματα που έχουν να κάνουν με στρατηγικούς εθνικά κλάδους και να συμβάλει στην επόμενη μέρα της εγχώριας παραγωγής.

Βέβαια, ο υπουργός έχει σαφώς κουραστεί καθώς επί έναν χρόνο έχει νυχθημερόν κοπιάσει για να μπορέσει η ελληνική οικονομία να μείνει στο ευρωπαϊκό παιχνίδι. Και είναι ηλίου φαεινότερον ότι η αγορά γνωρίζει ότι αν ο Στουρνάρας δεν μπορεί, κανείς δεν μπορεί. Ακόμα όμως και το ΔΝΤ συμφωνεί ότι θα χρειαστούν νέες αλλαγές στο πρόγραμμα. Αυτό που γνωρίζουν επίσης τα ξένα κεφάλαια είναι ότι η πολιτική βάση βρίσκεται σε μια διαρκή δοκιμασία και τείνει να γίνει κινούμενη άμμος.