Μονόδρομος ο «αμερικανικός» δρόμος για την Ελλάδα:να ακολουθήσει το παράδειγμα της Πολωνίας που η οικονομία της πάει μια χαρά με πιο «ατλαντική πορεία» παρά «ευρωπαϊκή»

Γράφει ο Δημ. Μαρκόπουλος στο protothema.gr:



Ένα έθιμο της ελληνικής πολιτικής κι εν μέρει αστικής κουλτούρας που τροφοδοτήθηκε από την σταλινική, τροτσκιστική, μαοϊκή και πασοκοσοσιαλίζουσα Αριστερά, είναι οι μεγάλες πορείες διαμαρτυρίας να καταλήγουν σχεδόν νομοτελειακά στην πρεσβεία των ΗΠΑ

Με σαφή τον καταγγελτικό τόνο για τις κατά καιρούς παρεμβάσεις στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα του κάθε Πιουριφόι ή των πρακτόρων της CIA που μπαινόβγαιναν επί χούντας στην Αθήνα, λογικό ήταν να υπάρξει ένα πολιτικά επιβαρυμένο κλίμα, ιδιαίτερα μετά την τραγωδία στην Κύπρο για την οποία στα μυαλά κάποιων οι Έλληνες δεν έφταιξαν ποτέ και για τα πάντα ευθύνονταν οι κακοί Αμερικάνοι.

Βέβαια πορείες προς την πάλαι ποτέ πρεσβεία της ΕΣΣΔ για το γεγονός πως η κομμουνιστική Αριστερά στη χώρα μας θέλησε να μοιράσει τη βόρεια Ελλάδα στη Γιουγκοσλαβία, για το ότι επέβαλλε επί τριάντα χρόνια (μέσω των κλαδικών του ΠΑΣΟΚ) μια απίστευτη γραφειοκρατία που μας οδήγησε στη χρεοκοπία και για τους φόνους εκατομμυρίων πολιτών επειδή απλά δεν ήθελαν κομμουνιστικό – μπολσεβικικό ζυγό στο κεφάλι τους δεν είδαμε ποτέ. Γιατί η αλήθεια είναι μία: στα μυαλά κάποιων η φονική μηχανή της ΕΣΣΔ ήταν μια χαρά κι ας έκανε επεμβάσεις κατά τρίτων χωρών όπως το Αφγανιστάν ή η Τσετσενία. Κι ας έχει προκαλέσει άνω των 100 εκατομμυρίων θυμάτων βάσει του περίφημου βιβλίου «η μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού». Αυτό που ένοιαζε την εγχώρια Αριστερά ήταν να μην πειραχτεί το Ιράκ και η Παλαιστίνη μόνο και μόνο επειδή οι ΗΠΑ βρίσκονταν πίσω από αυτές τις επεμβάσεις.

Ας είναι όμως. Η μονομέρεια στην σκέψη είναι ίδιον των αγραμμάτων ή των φανατικών.

Τα τελευταία χρόνια, σαν να έχει συμβεί ένα μικρό θαύμα όμως, η κατάσταση στην Αθήνα έχει αλλάξει. Η πρεσβεία των ΗΠΑ δεν αποτελεί όπως στο παρελθόν το κόκκινο πανί παρά τη βομβιστική ενέργεια του 2009. Αντιθέτως, οι Γερμανοί είναι εκείνοι που βάλλονται από τα εθνικά πολιτικά κόμματα λόγω της μονολιθικής πολιτικής τους.

Πιο συμπαθής ο Μπαράκ Ομπάμα στην πλειονότητα του ελληνικού λαού, κατόρθωσε μέσα από μια στοχευμένα θετική διπλωματία υπέρ της χώρας μας να ανατρέψει μια πάγια εικόνα. Όχι φυσικά πως τον ένοιαζε η δημοφιλία του σε αυτή την άκρια της Ευρώπης. Απλά κάνοντας σωστή εκτίμηση του οικονομικού – συστημικού κινδύνου που η κρίση του ευρωπαϊκού νότου δημιουργεί για όλο τον πλανήτη, αποφάσισε να δημιουργήσει αντίβαρο απέναντι στην οικονομική ορθοδοξία της Αγκέλας Μέρκελ.

Ο Τζακ Λιού εσχάτως μιλούσε για αναγκαία λήψη αναπτυξιακών κι όχι υφεσιακών μέτρων, παλιότερα ο Τιμ Γκάιντνερ έσπευδε στο Βερολίνο να πιέζει τους Γερμανούς για κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, ενώ γενικότερα με την εμπειρία του 2008 και των subprimes και δίχως ευρωπαϊκά κόμπλεξ ανωτερότητας ή κρυφές ατζέντες, οι Αμερικάνοι έδειχναν έναν άλλο δρόμο ανάκαμψης, πολύ πιο ελκυστικό από τον προτεσταντικό και «κολλημένο» γερμανικό.

Βέβαια η ελληνική κυβέρνηση αναγκαστικά συνομίλησε περισσότερο με την Ευρώπη, αναγκαστικά σεβάστηκε τις προτεραιότητες των δανειστών της από την Ε.Ε. αφού αυτοί είναι που δάνεισαν τα μεγαλύτερα κεφάλαια, ενώ δεν θα πρέπει να λησμονούμε, πως στην ζώνη που λέγεται Ευρώ μαζί με αυτούς ζούμε. Όπως και να έχει όμως, αν η Ελλάδα μπορεί να προσδοκά έναν σύμμαχο, αυτός είναι οι ΗΠΑ.

Στην αυγή του 21ου αιώνα, όσο κι αν κάποιοι ψάχνουν να βρουν άλλες ελκυστικές «νέες δυνάμεις», όπως για παράδειγμα ο κ. Νίκος Κοτζιάς (βλ. το βιβλίο πολιτική σωτηρίας ενάντια στην Τρόικα) γράφει περί της «ανάγκης επαφής της Ελλάδας με δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Βραζιλία ή η Ινδία» διαπιστώνουμε πως ουδείς πιο ώριμος και αξιόπιστος από τις ΗΠΑ.

Η Βραζιλία πριν από ένα χρόνο είχε ασκήσει σφοδρή κριτική στη χρηματοδότηση της Ελλάδος από το ΔΝΤ απαιτώντας περισσότερους πόρους για τις χώρες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Ας μην ξεχνάμε πως ανέκαθεν οι χώρες του εξωευρωπαϊκού τόξου δεν θέλουν να χρηματοδοτούν την αναπτυγμένη Ευρώπη.

Η Κίνα, ναι μεν επενδύει στην Ελλάδα, όμως όλες οι ενδείξεις μιλάνε για μια ανώριμου τύπου ανάπτυξη που έχει, για προβλήματα στον τραπεζικό της τομέα και για υπερθέρμανση που θα οδηγήσει σε χαοτική κατάρρευση.

Η Ρωσία, συνηθισμένη στις μεγάλες υποσχέσεις από τα χρόνια του Ορλόφ και πάλι έταζε παρουσία της Gazprom στη ΔΕΠΑ, όλο μιλάει για επενδύσεις Ρώσων κροίσων στην Ελλάδα, όμως το μόνο που εμπράγματα είδαμε ήταν τον Ριμπορόβλεφ να αγοράζει τον Σκορπιό και μερικές χιλιάδες Ρώσων τουριστών.

Είναι λοιπόν ανάγκη ο Αντώνης Σαμαράς να ανανεώσει πλήρως τη σχέση με τις ΗΠΑ και δευτερευόντως με το Ισραήλ σε μια περίοδο που ο αραβικός κόσμος αλλάζει και η Ελλάδα αποτελεί πυλώνα σταθερότητας. Είναι ανάγκη η Ελλάδα να επαναπροσδιορίσει το ρόλο της στην Ευρώπη και να ακολουθήσει μια πιο «ατλαντική πορεία» παρά «ευρωπαϊκή». Καλό παράδειγμα αυτού του στρατηγικού «παιγνίου’ είναι η Πολωνία. Μια χώρα που έχει σταθερή σχέση με τις ΗΠΑ, απολαμβάνει των επενδύσεων της τελευταίας και η ευρωπαϊκή κρίση δεν την αγγίζει.