Να μετάσχει μέσω Skype από τον Κορυδαλλό ο Άκης Τσοχατζόπουλος και παρολίγον πρωθυπουργός στην 3η Σεπτέμβρη - Γράφει με ''χιούμορ'' ο Στέφανος Κασιμάτης!

Όσους αιώνες σε τούτο τον τόπο έχουμε βρει πια τον δικό μας τρόπο να χειριζόμαστε κάποιες ανεπιθύμητες καταστάσεις.



Άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή

Στάδιο πρώτο. Κάνουμε ότι δεν ακούμε. Είναι εύκολο, είναι ανώδυνο και μας δίνει το πλεονέκτημα της εκμετάλλευσης της καλής πρόθεσης του συνομιλητή, καθώς στο πλαίσιο μιας συζήτησης η οποία γίνεται με καλή πίστη και σοβαρή διάθεση, κανείς δεν σε παρεξηγεί αν, πράγματι, προς στιγμήν δεν άκουσες κάτι που σου είπαν, είναι ανθρώπινο. Προσοχή, όμως: η χρήση του τεχνάσματος επιτρέπεται μόνο μία φορά.

Στάδιο δεύτερο. Με τη δεύτερη φορά που μας το λένε, έχουμε ακούσει· τώρα όμως κάνουμε ότι δεν έχουμε καταλάβει. «Τι λες ακριβώς; Δεν σε καταλαβαίνω». Εντάξει, είναι λίγο παιδαριώδες ως τακτικός ελιγμός και, οπωσδήποτε, δεν περιποιεί ιδιαίτερη τιμή σε εκείνον που τον χρησιμοποιεί. Αλλά μας δίνει χρόνο και αυτό είναι το σημαντικότερο, διότι εμείς έχουμε εξαρχής πλήρη επίγνωση της αξίας του χρόνου στο παιγνίδι.

Στάδιο τρίτο. Ακούσαμε, καταλάβαμε, τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες και να συμφωνήσουμε μεταξύ μας τους όρους που θα χρησιμοποιηθούν στη συζήτηση. Τι διάολο απόγονοι του Σωκράτη είμαστε; Με την επιδεξιότητα που μας χαρακτηρίζει στην παπαρολογία, ξεκινούμε, λοιπόν, να συζητούμε αν, λ.χ., η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας σημαίνει αποκρατικοποίηση, ιδιωτικοποίηση, εκμετάλλευση, παραχώρηση, εκχώρηση, πώληση, ξεπούλημα, εκποίηση ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Για κάποιους ξενέρωτους του Βορρά, που τους εκτιμάμε μόνο για τα ωραία αυτοκίνητα που παράγει η βιομηχανία τους, η παράταση του σταδίου αυτού δεν θα ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Για εμάς, είναι παιγνιδάκι. Οπως διδασκόμεθα παιδιόθεν στον μέγιστο εκπαιδευτικό θεσμό του τόπου, το καφενείο, η τέχνη της συζήτησης είναι να μην τελειώνει ποτέ και να μην καταλήγει πουθενά.

Στάδιο τέταρτο, παρεμφερές με το τρίτο, αλλά σαφώς διακριτό. Αφού έχουμε συμφωνήσει, πάνω-κάτω, πώς θα το πούμε το πράγμα, ξεκινά η άλλη συζήτηση για τον σχεδιασμό. Δηλαδή, αφού καταλήξαμε στο «τι» υποτίθεται ότι θέλουμε να κάνουμε, τώρα πρέπει να καταλήξουμε και στο «πώς». Θα πείτε, βέβαια, ότι συνήθως τα προβλήματα τα οποία καλούμεθα να λύσουμε δεν είμαστε οι πρώτοι που τα έχουν αντιμετωπίσει. Τα συνάντησαν και άλλοι πριν από εμάς, έπαθαν, έμαθαν και η τεχνογνωσία υπάρχει και είναι στη διάθεση. Σύμφωνοι! Αλλά εμείς, αεί παίδες και φιλέρευνα πνεύματα, πρέπει να την ανακαλύψουμε από την αρχή. Να στερηθούμε τη χαρά της ανακάλυψης, το ταξίδι της γνώσης, το νόημα της ζωής; Δώσ’ του, λοιπόν, ξανά συζητήσεις επί συζητήσεων. Στο μεταξύ, ο χρόνος κυλά κι εμείς με περισσή επιστημοσύνη κάνουμε το τίποτα να φαντάζει με κάτι στα μάτια εκείνων που μας παρακολουθούν.

Στάδιο πέμπτο. Κάποτε η υπομονή των άλλων εξαντλείται, μας στριμώχνουν στη γωνία. Τα ψέματα τελείωσαν και πρέπει πια να μιλήσουμε με πράξεις. Πώς ξεφεύγουμε; Εδώ ακριβώς είναι ο ευφυέστερος ελιγμός του ελληνικού τρόπου! Διότι καταφεύγουμε στους κανόνες του παιγνιδιού και ζητούμε να πάμε πάλι από την αρχή της διαδικασίας. Με άλλα λόγια, εκλογές. Εμείς ανακαλύψαμε τη δημοκρατία, εμείς ξέρουμε τους κανόνες της καλύτερα από όλους (τους έχουμε στο DNA μας...), σιγά μη μας τους μάθουν εκείνοι που, κατά το λεγόμενο, «έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες»! (Αξίζει να προσεχθεί εδώ, διότι είναι ενδεικτικό της ιδέας που τρέφουμε για τον εαυτό μας, ότι δεν μας αρκεί ποτέ ένας μόνον Παρθενώνας. Τους θέλουμε μπόλικους, να υπάρχουν, βρε παιδάκι μου...)

«Though this be madness, yet there is method in’t», που λέει και ο Πολώνιος καθώς παρακολουθεί τις παλαβομάρες του Αμλέτου. Θέλω να πω ότι αυτοί που παρακολουθούν την πρόοδό μας διαγιγνώσκουν μια μέθοδο, μια σκοπιμότητα στον τρόπο με τον οποίο χειριζόμαστε τόσο καιρό τις αποκρατικοποιήσεις. Μη μας εκπλήσσει, λοιπόν, αν αρχίζει να γίνεται λόγος –έστω θεωρητικά, επί του παρόντος– για έναν οργανισμό που θα τις αναλάβει και θα έχει βάση στο εξωτερικό. Ψυχραιμία, παιδιά! Μην ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε ακόμη στο πρώτο στάδιο του ελληνικού τρόπου: παριστάνουμε ότι δεν ακούμε. Πώς είπατε;

Του προοδευτικού πόλου

Διαβάζω ότι ο μπαρμπα-Φώτης Κουβέλης προτείνει «τη δημιουργία διευρυμένου προοδευτικού πόλου» με πυρήνα τη Δημοκρατική Αριστερά. Κρίνοντας όμως από το γεγονός ότι προσπαθεί να δελεάσει προς τον πόλο του τον Χάρη τον Καστανίδη, διερωτώμαι μήπως ο όρος με τον οποίον αναφέρεται στο εγχείρημα είναι ατυχής, καθώς ωθεί αναπόφευκτα σε ανοίκειους συνειρμούς...

Quiz

Ποιος υφυπουργός, επικαλούμενος το γράμμα του νόμου (τον οποίο, μάλιστα, έχει πάντα πρόχειρο σε φωτοτυπία, για να τον επικδεικνύει...), επιμένει να ταξιδεύει πρώτη θέση; Προτιμά, δε, τη Lufthansa και πτήσεις ει δυνατόν με stopover, για να μαζεύει μίλια. Είναι ο ίδιος που κάποτε επέλεγε να ταξιδεύει στην τουριστική, για να γνωρίζει κορίτσια. (Είναι και ομορφόπαιδο, εδώ που τα λέμε...)

Μία ταπεινή πρόταση

Μου επεσημάνθη από φίλο η σοβαρή παράλειψη από τη στήλη της περασμένης Παρασκευής και σπεύδω να καλύψω το κενό. Λαμβανομένων υπ’ όψιν ότι, πρώτον, οι οργανωτές της πανηγυρικής διημερίδας του ΠΑΣΟΚ για την «3η Σεπτέμβρη» εγείρουν αξιώσεις «επιστημονικού» χαρακτήρα για την εκδήλωση και, δεύτερον, ότι αντικείμενο έρευνας θα είναι η σχέση του κινήματος με την περιλάλητη «ελληνική πραγματικότητα», δεν θα ήταν σωστό (από επιστημονικής σκοπιάς, πάντα) να μετάσχει, μέσω Skype ενδεχομένως, και ο Ακης ο Τσοχατζόπουλος από τον Κορυδαλλό; Στο κάτω κάτω, παρά μία ψήφο πρωθυπουργός θα ήταν· διετέλεσε, δε, και αναπληρωτής πρωθυπουργός της χώρας, όπως μας υπενθύμισε η «μαχητής (sic) του φωτός» στην απολογία της. Ελπίζω η πρότασή μου να εξετασθεί ευμενώς – και το ελπίζω βασίμως, καθώς γνωρίζω ότι την ευθύνη του προγράμματος έχει ο Κώστας ο Σκανδαλίδης...

Νησίδα

Το είπε πρώτα ο πρωθυπουργός προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Η Ελλάδα είναι νησίδα σταθερότητας, καθώς η γύρω περιοχή φλέγεται». Το επανέλαβε και ο Ακης Γεροντόπουλος, προσθέτοντας και την Κύπρο, για τους γνωστούς εθνικούς λόγους και εφαρμόζοντας διασταλτικά τον λεγόμενο κανόνα της Eurovision, που επιβάλλει στην Ελλάδα να δίνει τους δώδεκα (12) βαθμούς στην Κύπρο. Είναι αλήθεια ότι είμαστε μια «νησίδα σταθερότητας». Αλλά το βλέπουν μόνοι τους οι Ευρωπαίοι, δεν χρειάζεται εμείς να το πολυλέμε. Γιατί, αν συγκρίνουμε τόσο ανοικτά τη χώρα μας με εκείνες του μουσουλμανικού κόσμου, φλερτάρουμε με τον κίνδυνο να πάρουν χαμπάρι πόσο ελάχιστα απέχουμε πολιτισμικά από τους Αραβες...