H ψήφος στους ναζιστές μοιάζει με τον απατημένο σύζυγο που κόβει τα γεννητικά του όργανα λέει στο άρθρο του ο Κώστας Στούπας

Η  ψήφος στους ναζιστές ή τους σταλινικούς ως μορφή τιμωρίας του εμπαιγμού που υπέστη κάποιος από το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης, μοιάζει με τον απατημένο σύζυγο που επιλέγει να τιμωρήσει την άπιστη κόβοντας το γεννητικό του όργανο.



Ο κοινωνικός αυτοματισμός που λειτουργεί αυτή την περίοδο, περίπου είναι ο εξής: Με βγάζετε σε διαθεσιμότητα ή με απολύετε και εγώ θα ψηφίσω με τρόπο που θα σας παρασύρω στον όλεθρο, εσάς και όλους τους άλλους μαζί. Όπερ, ναζιστές αν ήμουν δεξιός ή σταλινικούς ή μετασταλινικούς αν ήμουν αριστερός στην καταγωγή.

Το φαινόμενο τείνει να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις γιατί η πολιτική ηγεσία της χώρας αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά τη χρεοκοπία, όπως αδυνατούσε και πριν όταν η χρεοκοπία ως τελική κατάληξη του μοντέλου ήταν αμφισβητούμενη από τους αριστερούς και δεξιούς  «θολο-σοσιαλιστές» του δόγματος της ανάπτυξης μέσω της ζήτησης.

Αν η πολιτική ηγεσία είχε εμπεδώσει μια κατεύθυνση διεξόδου από την κρίση, ακόμη και αν αυτή είχε οδυνηρά μέτρα, η θετική προοπτική θα εκτόνωνε τις αντιδράσεις.

Αντ’  αυτού έχουμε μια κυβέρνηση που όσο ήταν στην αντιπολίτευση εξέπεμπε αντιμνημονιακές «μπαρούφες»  και τύρβαζε περί άλλων μειγμάτων οικονομικής πολιτικής και μια αντιπολίτευση που επαναλαμβάνει κατά γράμμα και με υπερβολή τα λάθη των προηγούμενων που έγιναν κυβέρνηση. Κινείται στην γραμμή: λεφτά υπάρχουν και επιπλέον  υπόσχεται σε όλους τα πάντα...

Συνέπεια της σύγχυσης που δημιουργεί αυτή η αδυναμία διαχείρισης της κατάστασης από την πολιτική ηγεσία είναι η ενδυνάμωση των άκρων σε σημείο πλέον που απειλούν με ανάφλεξη.

Η επίθεση ακροδεξιών σε μέλη του ΚΚ την περασμένη εβδομάδα που ευτυχώς περιορίστηκαν σε τραυματισμούς, αποτελούν ηχηρή προειδοποίηση για το τι μπορεί να ακολουθήσει. Εκ των υστέρων μάθαμε πως τα θύματα έχουν υπάρξει θύτες ανάλογων επεισοδίων παλιότερα.

Επί της ουσίας είχαμε επίθεση ακροδεξιών σε μια ομάδα ακροαριστερών που κολλούσε αφίσες πολιτικής προπαγάνδας που καλούσαν σε ανυπακοή... Ανυπακοή προφανώς απέναντι στη δημοκρατική νομιμότητα και τις πολιτικές που αυτή ορίζει με βάση την εκάστοτε πλειοψηφία.

Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος όχι μόνο δεν δικαιολογεί, αλλά καταγγέλλει την τραμπουκική επίθεση εναντίον των αφισοκολλητών και κάθε άλλη απ’ όπου και αν προέρχεται. Αν φτάσουμε να λύνουμε τις διαφορές με αυτό τον τρόπο η απόσταση από τη Συρία είναι μικρή.

Υπάρχει μια διαφορά όμως, ο μέσος δημοκρατικός πολίτης απαιτεί την επιβολή της δημοκρατικής νομιμότητας μέσω των δημοκρατικών θεσμών: Των δυνάμεων δημόσια ασφάλειας και της δικαιοσύνης.

Αν κρίνω από τις δηλώσεις στελεχών της άλλης πλευράς τα πράγματα δεν είναι το ίδιο. Μιλάνε για την αντιμετώπιση του φαινομένου της ακροδεξιάς βίας με όρους κινήματος και όχι δημοκρατικών θεσμών. Δηλαδή, με αντιπαράθεση καδρονοφόρων η οποία ενδεχομένως αν γενικευτεί οδηγεί στην αναβάθμιση της βίας με πιο αποτελεσματικά μέσα.
 
Η εικόνα των ηγετών της αριστεράς στον αγιασμό των σχολείων δίκην «παιδομαζώματος» να καλούν τους μικρούς μαθητές σε καταλήψεις και ανατροπές δεν συνάδει με τα δημοκρατικά  ήθη ή οποιεσδήποτε ανάλογες συνήθειες ανεπτυγμένων κοινωνιών.  Συνολικά η «παλαβή αριστερά» έχει καταφέρει λόγω συγκυρίας να εκπροσωπεί το ένα τρίτο περίπου της κοινωνίας, ενώ υπάρχουν άλλα δυο τρίτα που «βραχυκυκλώνουν» όταν βλέπουν στις αυλές των σχολείων να καλούν τα παιδιά τους σε ανταρσία...

Συνθήματα όπως ή Εμείς ή Αυτοί θυμίζουν τις σκοτεινές μέρες του εμφυλίου και των σταλινικών και ναζιστικών εκκαθαρίσεων των αντιπάλων.  Η διαφορά με τις δημοκρατίες είναι στην συνύπαρξη ημών και αυτών. Όποιοι και αν είναι αυτοί οι άλλοι με φυλετικά ή ταξικά χαρακτηριστικά.

Η εμφάνιση και διόγκωση της άκρας δεξιάς αποτελεί απειλή για την κοινωνική και οικονομική ειρήνη και ευημερία του τόπου, όπως αποτελούσε και η συστηματική ανυπακοή της αριστεράς, όταν έχτιζε καθηγητές μέσα στα γραφεία τους ή όταν καίει μπουλντόζες μεταλλευτικών εταιρειών.

Το ευτράπελο στο επίπεδο πολιτικής ωριμότητας  των άκρων είναι πως αμφότερα είναι πεπεισμένα πως κατέχουν την μια και μοναδική αλήθεια, οι μεν μέσω της φυλετικής ανάλυσης οι δε μέσω της ταξικής... Αφού  την κατέχουν, αν εξαφανίσουν τους αντιπάλους θα δυνηθούν να επιβάλουν τον επί γης παράδεισο.  Όπως επικράτησαν όμως είτε το ένα είτε το άλλο επέφεραν την κόλαση...

Πριν είναι αργά, άπαντες οφείλουμε να διευκολύνουμε και να στηρίξουμε την επιβολή της δημοκρατικής νομιμότητας.

Δεν πιστεύω πως η Ελλάδα μπορεί να κυλήσει σε ένα εμφύλιο ή εθνικό διχασμό.  Όποτε συνέβη αυτό οι εμπλεκόμενες φατρίες στο εσωτερικό είχαν τη στήριξη ανταγωνιστικών ξένων δυνάμεων που τις τροφοδοτούσαν.

Δεν υπάρχει ούτε διαφαίνεται κάτι τέτοιο σήμερα. Αντιθέτως πιστεύω πως οι κίνδυνοι της τριβής μεταξύ των άκρων, από τη διόγκωσή τους θα προβληματίσει την πλειοψηφία των οπαδών τους και θα τους οδηγήσει σε περισσότερο ήπιες και δημοκρατικές επιλογές.