Με το βασιλέα ή με τον Αλέξη και τον Βρούτση; o Κώστας Στούπας γράφει

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις στη Γαλλία φέρουν πρώτο το κόμμα της Λεπέν, ένα ευρωφοβικό και ξενοφοβικό κόμμα που μπορεί να μην έχει σχέση με τη δική μας εγκληματική ναζιστική συμμορία που εμφανίζεται σαν κόμμα, αλλά παραμένει εκτός των ορίων αυτού που η γενιά μας θεωρούσε πολιτικά αποδεκτό.



Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση που συμβάλλει στην αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων, όπου όμως υπάρχει οξυμένη κρίση η άνοδος των ακροδεξιών λαμβάνει επιθετικές διαστάσεις, η περίπτωση της πλούσιας  Νορβηγίας αποτελεί παράδειγμα για το πώς τα κίνητρα είναι βαθύτερα και αγγίζουν τα όρια των πολιτισμικών τριβών που δημιουργεί η τεράστια μετακίνηση πληθυσμών προς την Δύση.

Στην Ευρώπη ζει το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, παράγεται το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και δαπανάται το 50% των κονδυλίων που δαπανώνται παγκοσμίως για κοινωνική πολιτική.

Η άνοδος των αναπτυσσόμενων οικονομιών, μετά το άνοιγμα των αγορών που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έχει βελτιώσει κάθετα το βιοτικό επίπεδο του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού του πλανήτη.

Οι εκθέσεις βλέπουν ήδη τη μεσαία τάξη του πλανήτη να αγγίζει τα 3 δισ. ανθρώπους τα επόμενα 10-20 χρόνια έναντι πολύ λιγότερων του 1 δισ. ανθρώπων πριν τριάντα χρόνια.

Το άνοιγμα των αγορών έφερε βελτίωση στη ζωή των ανθρώπων συνολικά, αλλά επειδή το μερίδιο στην ευημερία των αναπτυσσομένων αυξήθηκε ταχύτερα από τη βελτίωση της παγκόσμιας οικονομίας. Οι ανεπτυγμένες οικονομίες της Δύσης αναγκάστηκαν να δουν κάποιες κατηγορίες εργαζομένων (ιδίως των ανειδίκευτων και των απασχολουμένων σε τομείς εντάσεως εργασίας)  να πλήττονται από την παγκοσμιοποίηση.

Με απλά λόγια οι εξελίξεις για τα παραπάνω στοιχεία της Ευρώπης σημαίνουν πως το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού θα αναγκαστεί σταδιακά να παράγει και να καταναλώνει όλο και λιγότερο από το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Για την κοινωνική πολιτική τα πράγματα είναι ακόμη πιο δυσάρεστα καθώς η δημογραφική γήρανση δεν επιτρέπει τη συνέχιση της γενναιόδωρης κοινωνικής και συνταξιοδοτικής προσφοράς.

Πριν λίγες μέρες σε  τηλεοπτική του ομιλία ενώπιον της Ολλανδικής Βουλής ο βασιλιάς Βίλχεμ-Αλεξάντερ δήλωσε πως: «Το κράτος πρόνοιας του 20ού αιώνα έχει τελειώσει και πως θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δημιουργούν τα δικά τους δίχτυα κοινωνικής και οικονομικής προστασίας με λιγότερη βοήθεια από το κράτος.

Το κεντρικό σημείο της ομιλίας ήταν πως  τα τρέχοντα επίπεδα στα οποία το κράτος καταβάλλει επιδόματα ανεργίας και επιδοτεί τον τομέα της υγείας δεν είναι βιώσιμα εν μέσω των συνεχιζόμενων οικονομικών προβλημάτων της Ευρώπης.

Αν και η ομιλία του δεν προμηνύει απαραίτητα το τέλος του κράτους πρόνοιας στην Ολλανδία, αποτέλεσε μια σχετικά σπάνια αναγνώριση της σοβαρότητας της ευρωπαϊκής κρίσης από την ελίτ της ηπείρου...».

Αν αυτό ισχύει για μια χώρα με τόσο ισχυρή οικονομία όσο της Ολλανδίας που διαθέτει τις περισσότερες κατά κεφαλήν πολυεθνικές μεταξύ των κρατών της υφηλίου, τότε τι μπορεί να σημαίνει για το φτωχό συγγενή της Ευρώπης το Νότο και τι μπορεί να σημαίνει για το φτωχό συγγενή του Νότου της Ευρώπης την Ελλάδα;

Στην καθ’ ημάς ανατολή ο αρμόδιος υπουργός κ. Βρούτσης δηλώνει εβδομάδα παρά εβδομάδα πως η καταβολή των συντάξεων είναι εγγυημένη.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει δεσμευτεί πως μόλις αναλάβει την εξουσία θα επαναφέρει μισθούς και συντάξεις με ένα άρθρο και ένα νόμο στα προ μνημονίου επίπεδα.

Ποιος έχει δίκιο, η αυτού μεγαλειότης  ο Βίλχεμ Αλεξάντερ ή ο κ. Βρούτσης με τον κ. Τσίπρα..

Η Γαλλία, όπου το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο έρχεται  πρώτο στις δημοσκοπήσεις έχει κάτι κοινό με την Ελλάδα. Οι κρατήσεις του κράτους επί του μεικτού μισθού των εργαζομένων φτάνει το 43%, το υψηλότερο στην Ευρώπη.

Η Γαλλία διαθέτει ακόμη παραγωγικό ιστό, αλλά τα μηνύματα είναι αποκαρδιωτικά καθώς δεν προσελκύει καινούργιες επενδύσεις και πολλές παλιές κατεβάζουν ρολά... Η εμμονή των σοσιαλιστών στην αύξηση των φόρων έχει και συνεχίζει να τραυματίζει την οικονομική υπόσταση της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας...

Έχει ξεκινήσει μια περίοδος διαφορετική από αυτή που ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα και στη Δύση τους τελευταίους αιώνες, όταν ο διαφωτισμός με τον καπιταλισμό οδήγησαν σε μια άνευ προηγουμένου βελτίωση των παραγωγικών δυνάμεων και του επιπέδου διαβίωσης και πολιτικής συνύπαρξης των ανθρώπων...

Αυτό που είναι ακόμη πιο επικίνδυνο για την Ελλάδα είναι πως η πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας δεν αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις και ως εκ τούτου καθυστερεί να εκπονήσει ένα εθνικό σχέδιο συμπόρευσης στις εξελίξεις και στην επιβίωση.