Η τζάμπα μαγκιά, το μπάχαλο της κυβέρνησης και ο μικρούλης Τσώρτσιλ - Πάλι ''εγραψε'' ο Στέφανος Κασιμάτης και γίνεται ο πιο ενδιαφέρων αρθρογράφος της Ελλάδας!

Στο βιβλίο του «Η μοιραία έπαρση», ο Φρίντριχ Χάγιεκ υποστηρίζει τη θέση ότι το παράξενο με την οικονομική επιστήμη είναι ότι, εν τέλει, ο σκοπός της είναι «να αποδείξει στους ανθρώπους πόσο λιγοστά είναι στην πραγματικότητα αυτά που γνωρίζουν για όσα φαντάζονται ότι μπορούν να σχεδιάσουν». Στο συγκεκριμένο βιβλίο του 1988, αντικείμενο της κριτικής του μεγάλου Αυστριακού οικονομολόγου είναι ο σοσιαλισμός στις διάφορες εκδοχές του. Παρόλα αυτά, η διαπίστωσή του ισχύει γενικότερα, νομίζω, για τη μοίρα των ανθρώπινων σχεδιασμών μέσα στην πολύπλοκη και μάλλον ασύλληπτη φύση της πραγματικότητας.



Άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή

Δεν χρειάζεται να ψάξουμε μακριά για παραδείγματα. Το υπέροχο μπάχαλο, που κατάφερε να στήσει η κυβέρνηση σχεδιάζοντας τη διαπραγμάτευση της εφαρμογής των όσων έχει ήδη συμφωνήσει με την τρόικα, είναι επαρκής απόδειξη. Επειδή, στην πραγματικότητα, δεν θέλουμε να εφαρμόσουμε όσα έχουμε συμφωνήσει, βάσει των οποίων πήραμε το ένα δισ. τον περασμένο Ιούλιο, η κυβέρνηση άρχισε από τον Σεπτέμβριο ήδη να τεντώνει το σκοινί, ελπίζοντας ότι η άλλη πλευρά θα φοβηθεί.

Ομως η άλλη πλευρά μας έχει συνηθίσει πια. Δεν είναι κάτι καινούργιο γι’ αυτούς ότι με επικοινωνιακά «ταρατατζούμ» εσωτερικής κατανάλωσης προσπαθούμε να υπαναχωρήσουμε από τα συμφωνηθέντα. Μα, κάθε φορά, εδώ και τρία χρόνια, αυτό δεν κάνουμε; Διαπραγματευόμαστε, συμφωνούμε και, όταν φθάνει η ώρα της πράξης, ξεκινάμε τη διαπραγμάτευση από την αρχή, λες και δεν την κάναμε ποτέ! Εξ ου και η σκλήρυνση των Ευρωπαίων, που δημοσιοποιήθηκε ευθέως χθες μέσω διαρροών από τις Βρυξέλλες. Κινητικότητα 12.500 υπαλλήλων του Δημοσίου, αναδιάρθρωση των αμυντικών βιομηχανιών, αποπληρωμή εκκρεμών οφειλών σε ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ και ο νέος κώδικας των δικηγόρων είναι οι εκκρεμότητες που προσπαθούμε να χώσουμε κάτω από το χαλί.

Μακάρι να είχαν μείνει τα πράγματα σε μια αντιπαράθεση με τους δανειστές. Αλλά, «μετά την πρώτη επαφή με τον εχθρό κανένα σχέδιο μάχης δεν ισχύει», που έλεγε ο Μόλτκε. Οι κουτοπονηριές της κυβέρνησης άνοιξαν την όρεξη, στο εσωτερικό, των πάσης προελεύσεως υπερασπιστών της παραδοσιακής Ελλαδάρας (που ξοδεύει χωρίς να μετράει, γιατί αυτό ορίζει ο νόμος της λεβεντιάς...). Από τους Νεοκαραμανλικούς, που βρήκαν την ευκαιρία να ξεσαλώσουν κατά του Στουρνάρα και τον αντιπρόεδρο τον Βενιζέλο, που ψαύει μες στα σκοτεινά για να βρει διακριτό ρόλο για το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, μέχρι τον Τσίπρα και τον πάντα ξέπνοο και εξόχως τεθλιμμένο πολιτικό αρχηγό από τη Λάρισα, που ακούει Χρήστος Ζώης, όλοι βγήκαν στο κλαρί. Αποτέλεσμα; Η κυβέρνηση εκτός από το μέτωπο με τους δανειστές στο εξωτερικό να έχει ανοίξει και διάφορα άλλα στο εσωτερικό. Η σοβαρότερη πρόκληση έρχεται, ασφαλώς, από τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, ο οποίος χάρη στον σαματά βρήκε την ευκαιρία να τρομοκρατήσει πιθανούς επενδυτές, με ακόμη οξύτερες διατυπώσεις από ό,τι μας είχε συνηθίσει ώς τώρα. (Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται...).

Αυτό το χάος οφείλεται στην «τσάμπα μαγκιά» της κυβέρνησης: στην επιπολαιότητα με την οποία κλιμάκωσε την αντιπαράθεση με τους δανειστές. Μπορεί ορισμένοι (εκεί ψηλά, πολύ ψηλά, στην κυβέρνηση...) να αδυνατούν να συγκρατήσουν την έμφυτη ροπή τους προς το ρίσκο, αλλά για να αποβεί η κλιμάκωση συμφέρουσα για την πλευρά που την προκαλεί χρειάζεται και τα προαπαιτούμενα της - όπως άλλωστε ισχύει και με τα παροιμιώδη μεταξωτά βρακιά. Το πρόβλημα με τη μέθοδο της κλιμάκωσης είναι ότι όσο εντείνεται εκατέρωθεν, τόσο δυσκολότερο είναι και για τις δύο πλευρές να κάνουν πίσω διατηρώντας ανέπαφο το γόητρό τους. Κάποιος θα εξευτελιστεί στο τέλος αυτής της ιστορίας και (μεταξύ μας) δεν νομίζω ότι θα είναι οι δανειστές...

Ενας μικρούλης Τσώρτσιλ

Στις 3 Ιανουαρίου 1911, η Σκότλαντ Γιαρντ εντόπισε σε ένα σπίτι της οδού Σίντνι, στη συνοικία Στέπνι του Λονδίνου, μια επικίνδυνη συμμορία Λεττονών αναρχικών, οι οποίοι μερικές εβδομάδες προηγουμένως είχαν σκοτώσει δύο αστυνομικούς σε μια απόπειρα ληστείας. Αστυνομία, αλλά και στρατιώτες, περικύκλωσαν το σπίτι και άρχισαν το πιστολίδι. Μόλις το πληροφορήθηκε, ο τότε υπουργός Εσωτερικών Γουίνστον Τσώρτσιλ άφησε στη μέση την επιστολή που έγραφε προς τον πρωθυπουργό (τη συνέχισε αργότερα, αφηγούμενος και την περιπέτειά του...) και έσπευσε επί τόπου, για να ηγηθεί της επιχείρησης. Η επιχείρηση τελικά ήταν στα όρια του φιάσκου: τρεις ακόμη αστυνομικοί σκοτώθηκαν, καθώς και ένας πυροσβέστης, το σπίτι της οδού Σίντνι που ήταν οχυρωμένοι οι αναρχικοί έπιασε φωτιά και μόνον οι δύο από αυτούς βρέθηκαν νεκροί.

Ο Τσώρτσιλ όμως, πάντα άνθρωπος της δράσης, το φχαριστήθηκε. Και ήταν ο μόνος. Η δημοσιότητα τον γελοιοποίησε και έδωσε την ευκαιρία στους αντιπάλους του να αμφισβητήσουν τη σοβαρότητά του. Πήγε, ενώ ούτε μπορούσε να προσφέρει κάτι με την παρουσία του ούτε έπρεπε να θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο. Στις φωτογραφίες της εποχής τον βλέπουμε με το ημίψηλο στο κεφάλι και ένα μακρύ παλτό με γιακά από αστρακάν να καλύπτεται πίσω από καφάσια και σκουπιδοτενεκέδες, παρακολουθώντας τη μάχη. «Καλά, ο φωτογράφος ήταν εκεί επειδή έκανε τη δουλειά του. Ο υπουργός γιατί βρισκόταν εκεί;», κορόιδευε την επομένη ο Μπάλφουρ στη Βουλή. Πώς εξελίχθηκε ο Τσώρτσιλ είναι πασίγνωστο. Τριάντα χρόνια αργότερα ήταν αυτός ο χαρακτήρας του που τον έκανε ιδεώδη ηγέτη για τη Βρετανία στην πιο κρίσιμη ώρα της σύγχρονης Ιστορίας της...

Τα θυμίζω αυτά, διότι σήμερα θα βρεθούν μερικοί μερικοί (ζηλόφθονες, συμπλεγματικοί και, οπωσδήποτε, ανέραστοι!) να χλευάσουν τον υφυπουργό Νότη Μηταράκη, για την ηρωική πρωτοβουλία του να μεταβεί χθες αυτοπροσώπως, ως άλλος Τσώρτσιλ, στην επιχείρηση της Αστυνομίας κατά του παρεμπορίου στο κτίριο της παλιάς ΑΣΟΕΕ (νυν ΟΠΑ). Υφυπουργέ Νότη, μην πτοείσαι! Συνέχισε να πορεύεσαι τον δρόμο της προσφοράς, του ηρωισμού και της αυταπάρνησης!