Είμαστε μπροστά σε νέα κρίση! Πως καταφέραμε να υποφέρουμε και να μην σωθούμε: Καραμανλής & Παπανδρέου... Πως σχολιάζει την κατάσταση ο Κώστας Στούπας!

Η Ελλάδα έστω κατόπιν εορτής, το 2009-2010, θα μπορούσε να αποφύγει τα μνημόνια και την τρόικα. Αν η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή αντί να καταφύγει σε εκλογές εφάρμοζε ένα πρόγραμμα μείωσης των δαπανών και αναδιοργάνωσης του δημοσίου τομέα ή αν η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΓΑΠ αντί αυταπατών και ψευδολογιών, έλεγε την αλήθεια για την κατάσταση της χώρας και λάμβανε δραστικά μέτρα...



Ο πρώτος, από το 2004 μέχρι το 2009, τίναξε στον αέρα τα κοντέρ όλων των δαπανών, διορίζοντας και χαρίζοντας δανεικά από τις επόμενες γενιές Ελλήνων.

Ο δεύτερος επέλεξε το δρόμο της ανάθεσης στους ξένους των επώδυνων μέτρων μείωσης των δαπανών και εξορθολογισμού του παράλογου πελατειακού κράτους, για να τους αποδώσει τις ευθύνες και να παριστάνει στο εσωτερικό τον υπερασπιστή των συμφερόντων του λαού που χαράζει κόκκινες γραμμές...

Toυ Κώστα Στούπα - Capital.gr

Αμφότεροι, αποδείχτηκαν εγκληματικά λίγοι, για την ηγεσία μιας χώρας στη δίνη της χρεοκοπίας, η οποία έχει καταληφθεί από τη σύγχυση κάποιου που αντιμετωπίζει την πραγματικότητα μετά από δεκαετίες στη «νιρβάνα» της ευημερίας με δανεικά.

Λεφτά υπάρχουν

Χρεοκοπία λοιπόν, έχουμε όταν οι δαπάνες είναι περισσότερες από τα έσοδα και το χρέος έχει αυξηθεί τόσο που κανείς δεν μας δανείζει να καλύψουμε το κενό.

Αν στα τέλη του 2009 (ή αρχές του 2010) η κυβέρνηση ΓΑΠ, αντί να ψευδολογεί με τη Λούκα Κατσέλη, σε σχέση με τα σχέδια επανακρατικοποίησης του ΟΤΕ και του ΟΛΠ, εμφάνιζε ένα σχέδιο πως στα τέλη του 2010 (ή έστω του 2011) θα είχε εκμηδενίσει το έλλειμμα των 25 δισ. ευρώ δεν θα χρειαζόταν μνημόνιο να της επιβάλλει πως θα γινόταν αυτό.

Αντί της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων και των δημοσίων υπηρεσιών, με απολύσεις και κατάργηση όσων δεν χρειάζονταν, η πολιτική ηγεσία επέλεξε το δρόμο των οριζόντιων μειώσεων και της μείωσης του προσωπικού μέσω της συνταξιοδότησης. Επέλεξε δηλ. για άλλη μια φορά να μεταθέσει το πρόβλημα  για αργότερα...

Οι ελληνικές κυβερνήσεις επέλεξαν το δρόμο να κρατήσουν όλους τους δημόσιους υπαλλήλους απαραίτητους και μη απαραίτητους, εργατικούς και παραγωγικούς και μη παραγωγικούς, μειώνοντας σε όλους οριζόντια τις αποδοχές.

Με τον τρόπο αυτό όσοι μπορούσαν αναπλήρωσαν τις απώλειες δια της πλαγίας («πέτσινες» υπερωρίες κλπ), οι παραγωγικοί έχασαν κάθε κίνητρο να παραμείνουν παραγωγικοί και οι τεμπέληδες απέκτησαν ένα επιπλέον κίνητρο να παραμείνουν τεμπέληδες.

Το πολιτικό σύστημα, πολιτικοί και κόμματα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης δεν είναι σε θέση να προωθήσουν καμιά μεταρρύθμιση ουσίας και να βγάλουν τη χώρα από την τροχιά της κατάρρευσης, γιατί εκπροσωπούν και ελέγχονται ασφυκτικά από σκληρές ομάδες πελατών και συντεχνιών που λυμαίνονται τα δημόσια ταμεία και την κοινωνία.

Από ομάδες που νομίζουν πως αρπάζουν το μερίδιο των υπολοίπων, αλλά στην ουσία αρπάζουν ό,τι έχει απομείνει από το μελλοντικό μερίδιο των παιδιών τους.

Οι ομάδες αυτές είναι τόσο «τυφλές» στην υπεράσπιση των ιδιαίτερων συντεχνιακών συμφερόντων που δεν βλέπουν τον κίνδυνο πως σε μια συνολική κατάρρευση της οικονομίας, όπου με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται η χώρα, αυτά που θα χάσουν θα είναι πολλαπλά περισσότερα, από αυτά που θα χάσουν σε μια ήπια προσαρμογή μέσω μεταρρυθμίσεων...

Όποιον τόλμησε εδώ και πολλά χρόνια να εξαγγείλει ή να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις οι ομάδες αυτές και τα συμφέροντα τον έστειλαν στο σπίτι του. Αρκεί να κοιτάξει κάποιος τα δεδομένα του τελευταίου ανασχηματισμού για να το καταλάβει αυτό.

Από την άλλη, οι ομάδες του παρασιτισμού και της διαφθοράς που χρεοκόπησαν τη χώρα χρησιμοποιήσαν το ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ κ.α. σαν μέσο απειλής και επαναφοράς τους από την πίσω πόρτα.

Πρόσωπα που ενέχονται στα ήθη και τα οικονομικά σκάνδαλα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία επανήλθαν στο προσκήνιο με «βιτρίνα» κάποιους εύκαιρους χρήσιμους ηλίθιους (όπως έλεγε και ο Λένιν) και ιδεολογικό πολιτικό ιστό διάφορες  αντιφατικές παλαβομάρες περί αντιμνημονίου...

Εκτός των πελατών των κομμάτων και των συντεχνιών  και μια  σημαντική μερίδα της επιχειρηματικής  τάξης που είναι κρατικοδίαιτη και εξαρτάται άμεσα από τη διαφθορά και τη σπατάλη του δημοσίου, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να  εμποδίσει τις μεταρρυθμίσεις και τον εξορθολογισμό του δημοσίου και της οικονομίας. 

Μια μερίδα αυτής της τάξης που μεγαλούργησε με «θαλασσοδάνεια» και κινδυνεύει να χάσει τις υπερδανεισμένες επιχειρήσεις δεν διστάζει να προπαγανδίζει την επιστροφή στη δραχμή, σαν μέσο διαγραφής των χρεών και ανάκτησης των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων.

Η μερίδα αυτή βρίσκει πολιτικούς συμμάχους στη χρεοκοπημένη λαϊκή δεξιά και «παλαβή» αριστερά που από αφέλειας πιστεύουν πως σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης 2014 μπορούν να επαναφέρουν συνθήκες κρατικού προστατευτισμού της δεκαετίας του ’50 ή να επαναλάβουν με επιτυχία στην Ελλάδα αυτό που απέτυχε στη σοβιετία.

Για να επιβιώνει ένα σύστημα όμως πρέπει από κάπου να αντλεί τους αναγκαίους πόρους.

Μέχρι τη χρεοκοπία το ελληνικό μοντέλο αντλούσε πόρους από επιδοτήσεις από την ΕΕ και φθηνό δανεισμό λόγω της διεθνούς συγκυρίας των χαμηλών επιτοκίων και της ένταξης στο ευρώ.

Η είσοδος στην ΕΟΚ χρησιμοποιήθηκε από το πελατειακό πολιτικό σύστημα, όχι σαν εργαλείο αναδιάρθρωσης της οικονομίας και χρηματοδότησης της ανάπτυξης νέων ανταγωνιστικών τομέων, αλλά διανομής σε πελάτες ψηφοφόρου τεράστιων κονδυλίων. Αντί να στηρίξουν την ανταγωνιστικότητα, στήριξαν και ανέπτυξαν  τον παρασιτισμό...

Φταίνε και οι ευρωπαίοι που δεν ήλεγχαν πως χρησιμοποιούνται τα χρήματα των φορολογούμενων τους, αντί της προσαρμογής και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, στον παρασιτισμό των πελατών, των συντεχνιών και τον πλουτισμό των εθνικών προμηθευτών.

Αντί η  είσοδος στη ζώνη του ευρώ να λειτουργήσει ευνοϊκά για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής οικονομίας, μέσω του φθηνού δανεισμού, χρησιμοποιήθηκε για το δανεισμό του δημοσίου και τη δημιουργία εισοδημάτων με αντάλλαγμα ψήφους.

Έτσι ανδρώθηκε το κράτος των πελατών και η κοινωνία των παρασίτων.

Για να βγούμε όμως από την κατάσταση χρεοκοπίας θα πρέπει  να διακρίνουμε τους τομείς που διαθέτουμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και με βάση αυτούς να επανασχεδιάσουμε την οικονομία μας, αφού διαλύσουμε και επανασυνθέσουμε εκ μηδενός το κράτος, έκτος των κομμάτων και των πελατών τους.

Τα δεδομένα

Για την Ελλάδα οι βασικοί πόροι είναι 13-14 δισ. από τον τουρισμό, 14 δισ. από τη ναυτιλία και περί τα 20 δισ. από εξαγωγές. Στα παραπάνω θα πρέπει να αφαιρέσουμε τις εκροές των συγκεκριμένων κλάδων. Π.χ. στη ναυτιλία όπως καταγράφει το ισοζύγιο η Τράπεζα της Ελλάδας, έχουμε εκροές περί τα 7 δισ. ευρώ άρα στην εγχώρια αγορά η εισφορά της ναυτιλίας είναι περί τα 7 δισ. ευρώ.

Μπορεί το τουριστικό συνάλλαγμα που εισρέει να είναι περί τα 13 δισ. ευρώ, αλλά οι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα καταναλώνουν εισαγόμενο πετρέλαιο για τις μετακινήσεις και την θέρμανσή τους, οδηγούν εισαγόμενα αυτοκίνητα και καταναλώνουν για  ένα μέρος της διατροφής πάλι εισαγόμενα προϊόντα. Άρα, και από αυτό το ποσό ένα μέρος φεύγει στο εξωτερικό...

Επίσης από τις εξαγωγές ένα μέρος των εσόδων επαναπροωθείται στο εξωτερικό για αγορά πρώτων υλών και μηχανημάτων.
 
Η Ελλάδα  χρεοκόπησε και μπήκε στα μνημόνια επειδή η πολιτική τάξη δεν τολμούσε να λάβει τα μέτρα που έπρεπε να λάβει και γιατί οι συντεχνίες και οι πελάτες είχαν διευρυνθεί και οργανωθεί τόσο που επηρεάζουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Το μοντέλο όμως δεν είναι βιώσιμο πλέον καθώς μοιάζει με αποικία παρασίτων η οποία έχει μεγαλώσει τόσο που έχει εξοντώσει τον ξενιστή. Δηλαδή, τις δυνατότητες της οικονομίας.

Δυστυχώς τα μνημόνια δεν στάθηκαν ικανά να επιβάλλουν τις μεταρρυθμίσεις. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα κατάφερε να αποσπάσει τα δανεικά και να αποφύγει την ουσία των μεταρρυθμίσεων. Επι της ουσίας εξασφάλισε την παράταση της επιβίωσής του, ξοδεύοντας τα δανεικά των εταίρων και τις καταθέσεις των φορολογούμενων.

Κατάφερε να φέρει τη χώρα πίσω από τη χρεοκοπία του 2010 όχι να την προωθήσει μπροστά έξω από τη χρεοκοπία.

Η ώρα της νέας κρίσης πλησιάζει...

Πηγή:www.capital.gr