«Μόνο οι νεοφιλελεύθεροι και οι κληρονόμοι της Θάτσερ είχαν πάντα κόλλημα με τον συνδικαλισμό» -Το άρθρο του Σταύρου Καπάκου στην «Αυγή»

Γράφει ο Σταύρος Καπάκος στην Αυγή:

Οι νεοφιλελεύθεροι είχαν πάντα ένα κόλλημα με τον συνδικαλισμό. Ισχυρίζονταν πως το συνδικαλιστικό κίνημα λειτουργούσε περίπου ως μονοπωλιακή δύναμη στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα να προκαλεί στρεβλώσεις στην οικονομία επειδή -όπως έλεγαν- με τον τρόπο αυτόν "διατηρούνται οι μισθοί πάνω από το επίπεδο της αγοράς". Από αυτή τη θέση ορμώμενος ο Μίλτον Φρίντμαν, τρεις δεκαετίες πριν, ζητούσε επιτακτικά να περιοριστεί ο ρόλος των συνδικάτων, προκειμένου, όπως υποστήριζε, "όλες οι τιμές, περιλαμβανομένης και της εργασίας, να προσαρμοστούν, ώστε να εξισωθούν προσφορά και ζήτηση".



Αυτή η βασική θέση των νεοφιλελεύθερων για τη συμπίεση των μισθών και τον περιορισμό του ρόλου των συνδικάτων για να επιφέρει αποτελέσματα έπρεπε να εφαρμοστεί, εξ ου και η θανατηφόρα πολεμική της Θάτσερ στα συνδικάτα την εποχή της παντοδυναμίας της. Το "όχημα" για την εφαρμογή της ήταν η καθιέρωση της μυστικής ψηφοφορίας στις αποφάσεις των συνδικάτων. Στο πεδίο της ιδεολογίας τώρα, η επίθεση εναντίον των συνδικάτων ενδύθηκε από τους νεοφιλελεύθερους ως αντίθεση μεταξύ των δικαιωμάτων των καταναλωτών και των συνδικαλιστών.

Επειδή όμως η δύναμη των συνδικάτων σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης δεν είναι μεγάλη, αλλά και επειδή οι πολίτες στη χώρα μας έχουν καεί από τις μνημονιακές πολιτικές, η επίκληση της άποψης των νεοφιλελεύθερων για τους συνδικαλιστές δεν είναι καθόλου βέβαιο πως μπορεί να περάσει ως "κοινή λογική". Δεν είναι, δηλαδή, καθόλου βέβαιο ότι μια ιδεολογική εμμονή μπορεί σήμερα να θεωρηθεί ως "αποδεκτή θέση".
Οι νεοφιλελεύθερες εμμονές σήμερα έχουν δύο προβλήματα για να περάσουν στην κοινωνία. Το πρώτο είναι ότι αποτέλεσαν απάντηση σε ένα υπαρκτό πρόβλημα του παραγωγικού καπιταλισμού, τον στασιμοπληθωρισμό, κάτι που σήμερα δεν ισχύει στις δυτικές χώρες και στην Ελλάδα, όπου έχουμε αποπληθωρισμό. Παρ' όλα αυτά, οι νεοφιλελεύθεροι, όπως ο Σόιμπλε, επιμένουν να εγκαλούν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επισείοντας τον δήθεν κίνδυνο του πληθωρισμού, λόγω της υπερπροσφοράς χρήματος. Και, δεύτερον, η κοινωνία είναι σήμερα είναι πιο υποψιασμένη, καθώς και η ίδια συνθλίβεται από τις μνημονιακές πολιτικές.
Παρά ταύτα, οι κληρονόμοι της Θάτσερ, μεταξύ των οποίων και ο "δικός μας", ο Σαμαράς, επιμένουν, σαν κολλημένο γραμμόφωνο, να κατακεραυνώνουν τους κακούς συνδικαλιστές, επειδή αντιτίθενται στην εκποίηση της ΔΕΗ. Πώς μπορούν, όμως, σήμερα, οι κληρονόμοι της Θάτσερ να γίνουν πιστευτοί, όταν οι μειώσεις αποδοχών που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι είναι πολύ μεγάλες και ο εφιάλτης της ανεργίας έχει χτυπήσει κάθε σπίτι; Άλλωστε δεν ήταν ο ίδιος ο Σαμαράς την εποχή των Ζαππείων, την περίοδο του αντιμνημονιακού του οίστρου, που εναντιωνόταν στην πώληση της ΔΕΗ; Τώρα κατακεραυνώνει τους συνδικαλιστές και θεωρεί αναπτυξιακή την εκποίησή της.
Η υπόθεση της ΔΕΗ δεν είναι απλό πολιτικό πρόβλημα και δεν θα περάσει χωρίς επιπτώσεις στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Ήδη οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη δείχνουν ότι έχει "ρεύμα" η αντίθεση στην εκποίηση της ΔΕΗ και η υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών. Περισσότερο σήμερα, που η κοινωνία είναι πιο υποψιασμένη από αυτά που και η ίδια έχει υποστεί.