Να γίνει η τράπεζα ψαράς για να κάνει βιώσιμη μια επιχείρηση; Αναρωτιέται ο Τάσος Τέλλογλου

Γράφει ο Τάσος Τέλλογλου στο protagon.gr:

«... Αφού τα χρέη δεν μπορούν και δεν είναι ούτε δίκαιο ούτε κοινωνικά αποδεκτό να διαγραφούν, η μόνη λύση είναι ένα μέρος τους, όσο χρειάζεται για να καταστούν βιώσιμες, να μετοχοποιηθεί, όπως έγινε πρόσφατα με την εταιρεία ΣΕΛΟΝΤΑ.



Βέβαια, σαν αποτέλεσμα, το πλειοψηφικό πακέτο και ο έλεγχος της διοίκησης των εταιρειών περνά στις τράπεζες. Ωστόσο, η ευθύνη για τη διαδικασία αυτή που μπορεί να αποβεί καθοριστική για την εξυγίανση και αναδιάρθρωση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφεθεί μόνο στις διοικήσεις των τραπεζών... ». Αυτά είπε χθες το βράδυ ο Σταύρος Θεοδωράκης για τις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις μιλώντας στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στο κλείσιμο της ημερίδας του Ποταμιού. Αλλά όποιος κοιτάξει πιο πρεσεκτικά τι ακριβώς έγινε με τον ΣΕΛΟΝΤΑ θα διαπιστώσει ότι ναι μεν οι τράπεζες μετοχοποίησαν τα χρέη, αλλά η διαχείριση της εταιρείας έμεινε στα χέρια των παλαιών μετόχων.

Είναι δίκαιο αυτό; Να χρωστάς 200 εκατομμύρια ευρώ και να συνεχίζεις να αποφασίζεις για μια επιχείρηση που δεν είναι πλέον επιχείρησή «σου»; Σε ολόκληρη την Ευρώπη η εξυγίανση όσων εταιρειών κρίνονται βιώσιμες γίνονται με κάποιους όρους:
-Το «κούρεμα» ενός μέρους του ονομαστικού χρέους της επιχείρησης, ώστε να είναι βιώσιμη στο κόστος λειτουργίας που θα καθορίσουν οι μέτοχοί της.
-Την ανάληψη της διαχείρισής της από εκείνον που θα βάλει καινούργια κεφάλαια.

Σε ποιο κόστος (εργατικά, τροφές κ.λπ.) πρέπει να δουλεύει μία ελληνική επιψείρηση ιχθυοκαλλιέργειας; Τι προσωπικό πρέπει να έχει; Σε τι τιμές να πουλάει; Τα ερωτήματα αυτά ουδέποτε είχαν απαντηθεί με αποτέλεσμα ελάχιστες χρήσεις των εταιρειών αυτών να είναι πραγματικά κερδοφόρες. Τότε γιατί οι τράπεζες τις χρηματοδοτούσαν; Έναντι αποθεμάτων. Γιατί θα γίνουν τώρα οι ίδιες επιχειρήσεις κερδοφόρες από τη λειτουργία τους; Ουδείς γνωρίζει. Πολύ περισσότεροι οι παλιοί τους μέτοχοι, που προσλάμβαναν κόσμο για να εξυπηρετήσουν τοπικούς και υπερτοπικούς πολιτικούς, πουλούσαν κάτω τους κόστους και αγόραζαν ακριβές ιχθυοτροφές συχνά σε/από συνδεδεμένες επιχειρήσεις. Οι Τράπεζες, βεβαίως, λένε ότι δεν μπορούν να γίνουν και ψαράδες και ακτοπλόοι και ξενοδόχοι. Θα μπορούσαν όμως να πληρώσουν στελέχη που να είναι σε θέση να διαχειρισθούν αυτές τις επιχειρήσεις με άλλο τρόπο. Διαφορετικά γυρίζουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε. Σε μία μη βιώσιμη επιχείρηση. Γιατί να σωθεί;