Λυρική Σκηνή: «Μαύρες» γιορτές με απώλειες μισού εκατομμυρίου ευρώ

Μια χοάνη στην οποία χάνονται τεράστια χρηματικά ποσά έχει ανοίξει στην κρατική σκηνή με τις συνεχείς κινητοποιήσεις των τεχνικών της εξαιτίας της υπαγωγής τους στο ενιαίο μισθολόγιο.

Ηταν μια φορά κι έναν καιρό ένα κρατικό λυρικό θέατρο το οποίο, αφού έγραψε με λίγους και εκλεκτούς τη μικρή αλλά δοξασμένη ιστορία του εγχώριου μελοδράματος, ως χαρακτηριστική μικρογραφία της Ελλάδας που ήταν, άρχισε να διογκώνεται στα χρόνια που και η χώρα αποκτούσε τον υδροκέφαλο και δραχμοβόρο δημόσιο τομέα.
Αστικοί μύθοι μιλούσαν για διόγκωση με τόπο προέλευσης - κυρίως τη Φωκίδα και συγκεκριμένα την περιοχή Λιδορικίου, από όπου προερχόταν διορισμένος ισχυρός στα χρόνια εκείνα οικονομικός διευθυντής του θεάτρου, ο οποίος φέρεται να κάλεσε τους συγγενείς και συντοπίτες να διορισθούν σε όλες τις θέσεις για να απολαύσουν κι εκείνοι, συλλήβδην, τους «καρπούς» από την χρυσοτόκο όρνιθα που ήταν το ελληνικό Δημόσιο.
Και όσο η χρυσοτόκος όρνιθα πλήρωνε τόσο πλήθαιναν έως και πάνω από τους 700, οι υπάλληλοι της Κρατικής Λυρικής Σκηνής - πολλοί από αυτούς με συμβάσεις ορισμένου χρόνου που χάρη στις νομικές αλχημείες που ακούνε στο όνομα «Παυλόπουλος» κατάφεραν να αποκτήσουν τα ίδια προνόμια μονιμότητας αορίστου χρόνου. Οπως παράλληλα αυξάνονταν τα χρέη - είπαμε: μικρογραφία του ελληνικού Δημοσίου ήταν - ακόμη και τα χαρακτηριζόμενα ως «λοιπά έξοδα» που έφτασαν να ξεπεράσουν κάποια στιγμή και το ένα δισεκατομμύριο δραχμές, ή 3,5 εκατ. ευρώ, το 2010! Η δε τρύπα στα οικονομικά της Εθνικής Λυρικής Σκηνής της μικρής ιστορίας μας άγγιξε τα 15 εκατ. ευρώ και το κόστος τα 32 εκατ.!
Η συνέχεια της ιστορίας αντιστοιχεί σε εκείνην της χώρας: το αναγκαστικό συμμάζεμα που έβαλαν σε εφαρμογή τεχνοκράτες μάνατζερ (κυρίως ο τότε πρόεδρος Νικόλαος Μουρκογιάννης) μείωσε κατά σχεδόν 350 τους υπαλλήλους, σχεδόν στο μηδέν τα παράξενα «λοιπά έξοδα», ξενοίκιασε χώρους (όπως το θέατρο «Ακροπόλ»), περιόρισε δραματικά δαπάνες.
Η ΑΝΑΚΑΜΨΗ. Μέχρις εδώ είχε μοίρα παράλληλη με εκείνην της Ελλάδας το κρατικό θέατρο, που άρχισε να ανακάμπτει εντυπωσιακά - μοίρα που, ας ελπίσουμε, ότι μέλλεται και στη χώρα - και να δρέπει παραστάσεις sold-out και εισπράξεις κάπου 20.000 - 25.000 ευρώ για κάθε παράσταση (κάπου 6.000 για τις παιδικές). Ωσπου ένας επίμονος συνδικαλισμός από το τεχνικό και βοηθητικό προσωπικό, που αντιδρά άκριτα σε μια επίσης άκριτη και αδιάκριτη μισθολογική εξίσωση στο ελληνικό Δημόσιο (ιδέ ενιαίο μισθολόγιο) και άνιση προς εκείνο που λογίζεται ως καλλιτεχνικό προσωπικό, την μετέτρεψε από νικηφόρο οργανισμό σε μια χοάνη όπου ήδη έχουν χαθεί κάπου 300.000 ευρώ. Και αν ακυρωθούν, λόγω συνεχών στάσεων εργασίας, και επικείμενες λυρικές παραγωγές, μέχρι τον Μάρτιο στην ίδια χοάνη θα έχουν χαθεί για το κρατικό θέατρο και το ελληνικό Δημόσιο κατ' επέκταση πάνω από 500.000 ευρώ!
Αυτά δε στην ίδια Λυρική Σκηνή, στην οποία επί χρόνια τα σκηνικά μεταφέρονταν από το τεχνικό προσωπικό, επίμονα και συνεχώς, μέσα στη νύχτα και μέσα από το φουαγιέ, τους στενούς δαιδαλώδεις διαδρόμους και τους χώρους κοινού, μετά τις παραστάσεις, ώς το πεζοδρόμιο της οδού Ακαδημίας. Οποτε δε κάποιος αρμόδιος από τη διεύθυνση επιχειρούσε να ανοίξει δίοδο από το πίσω μέρος της σκηνής για να μεταφέρονται τα σκηνικά απευθείας και εύκολα στα παρασκήνια ακόμη και εν ώρα παράστασης, τι παράξενο: πάντα τον περίμενε ανώνυμη καταγγελία για «πολεοδομικές παραβάσεις». Ετσι το θέμα έκλεινε - αναγκαστικά - και το τεχνικό προσωπικό που μετέφερε νύχτα τα σκηνικά πληρωνόταν τις υπερωρίες και τα νυχτερινά που του αναλογούσαν.
Μέχρι που οι αστικοί μύθοι οι οποίοι περιέβαλλαν τη μυθική «πύλη των καταδοτών», όπως την αποκαλούσαν κάποιοι εργαζόμενοι, διαλύθηκαν με τη διάνοιξη εν μια νυκτί, με όψη στο διπλανό πάρκινγκ που ανήκει στον ΟΑΕΕ, και το κρατικό θέατρο της ιστορίας μας επιχειρεί να διατηρήσει με νύχια και με δόντια - για να έχει πίσω πόρτα και για λόγους ασφαλείας - αποπληρώνοντας πρόσφατα και την τελευταία δόση των διακανονισμένων χρεών του, ύψους 120.000 ευρώ στον ΟΑΕΕ (για την ιστορία: παράλληλα με το ενοίκιο των 30.000 ευρώ για το κυρίως θέατρο).
Και όλα αυτά πριν η «ευτραφής κυρία τραγουδήσει την τελευταία νότα», κατά την οπερατικής προέλευσης έκφραση που χρησιμοποίησε πρόσφατα και η Κριστίν Λαγκάρντ και ταιριάζει γάντι στο λυρικό θέατρο της ιστορίας μας. Η οποία καταγράφει την προϊστορία και το παρασκήνιο μιας μικρογραφίας του ελληνικού Δημοσίου μαζί με τις παρενέργειες ενός συστήματος ανεξέλεγκτης διόγκωσής του.
Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ «ΚΑΚΟΥ». Το άνοιγμα της χοάνης που αποστερεί την Εθνική Λυρική Σκηνή από πολύτιμους πόρους, και δη σε μια εποχή ανέχειας και στην περίοδο των γιορτών, που οι παραστάσεις της είναι πιο γεμάτες (και προπωλημένες μέχρι τελευταίας από τις 700 θέσεις του ιστορικού θεάτρου Ολύμπια στην οδό Ακαδημίας) από κάθε άλλη περίοδο, τοποθετείται χρονικά στις 8 Δεκεμβρίου. Οταν ανακοινώθηκε η υπαγωγή του τεχνικού και βοηθητικού προσωπικού (κατασκευαστές σκηνικών, ηλεκτρολόγοι, ράφτρες, υπάλληλοι καθαρισμού, φύλακες κ.λπ.) της ΕΛΣ στο ενιαίο μισθολόγιο. Κάτι που θα προκαλέσει, κατά τον πρόεδρο του Σωματείου Τεχνικού, Βοηθητικού και Λοιπού Προσωπικού (με 125 συνολικά μέλη) Γιώργο Αλέσιο, νέα δραματική μείωση των μισθών τους. Ο ίδιος ως σιδηροκατασκευαστής σκηνικών, δουλειά που επιμένει ότι έχει «καλλιτεχνική φύση, ως γλυπτική», έπαιρνε 1.618 ευρώ, με την πρώτη μνημονιακή μείωση της τάξης του 42% έπεσε στα 1.040 και προβλέπεται με νέα μείωση 25% να μην ξεπερνά σε λίγο ο μισθός του τα 700 - 750 ευρώ (με «βαρέα και ανθυγιεινά»!). Και αυτό αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει με το «καλλιτεχνικό προσωπικό», το οποίο έχει εξαιρεθεί.

Η ιδιαιτερότητα
Γιατί οι κινητοποιήσεις των τεχνικών, που μιλούν για «διάκριση στη μείωση μισθών» έναντι του καλλιτεχνικού προσωπικού, γίνονται μόνον στην Εθνική Λυρική Σκηνή και όχι και στις άλλες κρατικές σκηνές (Εθνικό Θέατρο και ΚΘΒΕ), θα αναρωτηθεί κάποιος. Επειδή η ΕΛΣ έχει τη μοναδικότητα και το καλλιτεχνικό της προσωπικό να εργάζεται με συμβάσεις αορίστου χρόνου (σχέση δημοσιοϋπαλληλική, δηλαδή), ενώ στα άλλα κρατικά θέατρα οι τεχνικοί εργάζονται με αντίστοιχη σχέση, αλλά το καλλιτεχνικό προσωπικό εργάζεται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Περασμένα μεγαλεία...
Ενδεικτικό της καλής πορείας της Λυρικής Σκηνής, που δέχεται βαρύ οικονομικό πλήγμα από τις κινητοποιήσεις, είναι το ισοζύγιο των δύο καλοκαιρινών παραγωγών της: η «Τόσκα» με κόστος 424.000 ευρώ απέφερε στα ταμεία 550.000 και ο «Τροβατόρε» 490.000 (με κόστος 375.000 ευρώ).

Πηγή: tanea.gr