Να παραιτηθεί ο Μ. Κεφαλογιάννης για την ασυλία του στον Κασιδιάρη, γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης‏

Υποκρισία, κρυπτοφασισμός ή απλή αφέλεια και «ανθρώπινο λάθος»; Ό,τι και να ισχύει με την περίπτωση των τριών βουλευτών της ΝΔ, μεταξύ των οποίων είναι ο γραμματέας του κόμματος Μανώλης Κεφαλογιάννης, που αρνήθηκαν την άρση της βουλευτικής ασυλίας του χρυσαυγίτη Ηλία Κασιδιάρη προκειμένου να δικαστεί για το χαστούκι στη Λιάνα Κανέλλη, μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει ότι η πράξη τους προκάλεσε πολιτικά αποτελέσματα, υποτιμητικά για τον πολιτισμό μας, προσβλητικά για την ελληνική κοινωνία, αρνητικά για τον πολιτικό κόσμο.



Κυρίως δόθηκε η αίσθηση ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι ένα απομονωμένο κόμμα από τα υπόλοιπα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Ούτε ότι οι πρακτικές της, οι βίαιες συμπεριφορές, τα απολίτιστα και βάρβαρα ξεσπάσματά της, καταδικάζονται απερίφραστα από τον πολιτικό κόσμο. Δόθηκε η αίσθηση ότι «δεν πειράζει μωρέ, έριξε κι ένα χαστούκι ο άνθρωπος, καλά της έκανε, ας μην δικαστεί καν»! Πρόκειται για ένα επικίνδυνο μήνυμα στην ελληνική κοινωνία, που ανοίγει το κουτί της Πανδώρας. Και πρωτίστως «νομιμοποιεί» τη Χρυσή Αυγή και τις τραμπούκικες συμπεριφορές της. Φυσικά αντιστρατεύεται και την ανάγκη για ένα κράτος δικαίου και ισονομίας. Όταν στερείς το δικαίωμα από έναν πολίτη ή βουλευτή (όπως η Λιάνα Κανέλλη), που δέχεται έναν προπηλακισμό, να θέσει την υπόθεσή της στην κρίση της δικαιοσύνης, είναι σαν αναιρείς όλο το οικοδόμημα της σύγχρονης οργανωμένης κοινωνίας. Και βέβαια ανοίγεις το δρόμο σε φασίζουσες αντιλήψεις. Κι αυτό πέρα από την περαιτέρω καταρράκωση του όποιου κύρους του πολιτικού κόσμου, που φυσικά επιφέρει μία τέτοια στάση.

Το μείζον στη συγκεκριμένη υπόθεση είναι η αμέριμνη συμμετοχή στο απεχθές αυτό σκηνικό, της παροχής ασυλίας στον Κασιδιάρη, του γραμματέα της ΝΔ Μανώλη Κεφαλογιάννη. Όχι μόνο στήριξε τον χρυσαυγίτη βουλευτή, αλλά δούλευε και τον κόσμο από πάνω. «Του έδωσα μία ευκαιρία να ζητήσει συγγνώμη» έλεγε, λες και ο Κασιδιάρης περίμενε τον Κεφαλογιάννη, δεν είχε μέχρι τώρα την ευκαιρία να ζητήσει συγγνώμη, αν ήθελε – μόνο, που δεν ήθελε ποτέ, αφού περηφανεύεται για τον τραμπουκισμό του και την ανανδρία του. «Δεν με νοιάζει τι θα γράψετε, αρκεί να μου βάλετε καλή φωτογραφία» έλεγε στους δημοσιογράφους, κάνοντας πλακίτσα! Αναισθησία, κρυφοθαυμασμός προς τον Κασιδιάρη ή κανονικός χαβαλές; Άγνωστο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι εξευτέλισε το ρόλο του, εξέθεσε τον πρωθυπουργό και το κόμμα του, που διατείνονται ότι είναι κατά της βίας (απ’ όπου κι αν προέρχεται μάλιστα!) και δικαίωσε, με το προσωπικό του παράδειγμα, αυτό, που είχε πει ο ίδιος πριν χρόνια για τους πολιτικούς, ότι είναι καραγκιόζηδες.

Υπάρχει ασφαλώς θέμα και για τους άλλους, που παρείχαν ασυλία στον Κασιδιάρη. Για τον κ. Κεφαλογιάννη, δεν μπορεί παρά να ισχύσει τούτο, καθώς είναι επικεφαλής του κόμματός του και όχι ένα τυχαίο στέλεχος: Ή να παραιτηθεί, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ολέθριας πολιτικής του πράξης, ή να τον απομακρύνει από τη θέση του γραμματέα το ίδιο του το κόμμα και ο αρχηγός του. Διαφορετικά θα πρόκειται για μία άνευ ορίων υποκρισία και κοροϊδία. Για τις οποίες δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή ασυλία από τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες.