Φτάνει ένας Δραγασάκης για να σώσει τον Αλέξη;;

Στην Κούβα από το 2010 το καθεστώς της κουμμουνιστικής δικτατορίας των αδελφών Κάστρο, ανήγγειλε την μείωση στον αριθμό των εργαζομένων στο κράτος κατά 700.000 άτομα...

Παράλληλα ξεκίνησε ένα πρόγραμμα αποκρατικοποίησης των αστικών συγκοινωνιών, κάτι που η νεοφιλελεύθερη Ελλάδα δεν έχει καταφέρει ακόμη...

Στην Ελλάδα του 2012 ένα μετακομμουνιστικό μόρφωμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει ανακοινώσει σε γενικές γραμμές κρατικοποιήσεις και επανακρατικοποιήσεις σε μια σειρά από στρατηγικούς και μη τομείς. Λέω σε γενικές γραμμές, γιατί κάθε στέλεχος της κάθε συνιστώσας ή και της ίδιας πολλές φορές έχει και διαφορετική ερμηνεία τι πρέπει να κρατικοποιηθεί και με ποια διαδικασία.

Προχθές ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε την κρατικοποίηση της ακτοπλοϊκής δραστηριότητας. Όπερ, είχαμε μέχρι τώρα κάποιους «ημέτερους» ιδιώτες με κάτι παμπάλαιους «σκυλοπνίχτες» που νέμονταν τις επιδοτήσεις για τις άγονες γραμμές, (Ένας μάλιστα είχε βαφτίσει κάποιο σκαρί με το όνομα της συζύγου πρώην πρωθυπουργού. Τυχαίο;) Θα αποκτήσουμε τώρα και «σκυλοπνίχτες» που θα τους κουμαντάρουν κάποιοι ημέτεροι συνδικαλιστοπατέρες, με συνέπεια μια κακή και ακριβή υπηρεσία να γίνει μια ανύπαρκτη υπηρεσία.

Όποιος κερδίζει τις εκλογές και γίνεται κυβέρνηση μπορεί σε γενικές γραμμές να υλοποιήσει όποιο πρόγραμμα θέλει. Αν το πρόγραμμα αυτό αντιβαίνει διεθνείς συμφωνίες και υποχρεώσεις της χώρας, μπορεί να τις ακυρώσει και μονομερώς. Αυτό σημαίνει λαϊκή κυριαρχία.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν συνέπειες. Τις ίδιες μονομερείς ενέργειες με εθνικοποιήσεις έκανε και ο Κάστρο και η οικονομία απομονώθηκε και φυτοζωεί για δεκαετίες.

Με απλά λόγια, τι να τις κάνει κάποιος τις κρατικές συγκοινωνίες ξηράς ή θαλάσσης με φθηνό ή και δωρεάν ακόμη εισιτήριο, αν δεν υπάρχει πετρέλαιο για να κινηθούν τα λεωφορεία και τα πλοία;

Η Κούβα πριν την ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών είχε κρατικές συγκοινωνίες, που τις έβλεπες όμως να κυκλοφορούν σπάνια. Ο κόσμος ξεκινούσε από το σπίτι για τη δουλειά ή το διπλανό χωριό με τα πόδια και έκανε σήμα για ωτοστόπ σε ό,τι εκινείτο προς την ίδια κατεύθυνση.

Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν στελέχη που ονειρεύονται το μοντέλο της Κούβας προ Ραουλ Κάστρο, το μοντέλο Τσάβες, αλλά και ευελπιστώ κάποιες δειλές μειοψηφίες κάποια σκληρότερη εκδοχή του Σουηδικού μοντέλου.

Όνειρα...

Δεν πιστεύω πως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει καμιά από τις κρατικοποιήσεις και εθνικοποιήσεις με τις οποίες μας απειλεί.

Αν κερδίσει τις εκλογές δεν θα έχει τα χρήματα ούτε να πληρώνει συντάξεις και μισθούς, όχι για να κάνει κρατικοποιήσεις. Η οργανωτική διάρθρωση του κόμματος δεν επιτρέπει την επιβολή μεταβολών μέσω ενός παραστρατιωτικού μηχανισμού. Παλιότερα τέτοιο μηχανισμό είχε το ΚΚ λόγω της λενινιστικής στρατηγικής και της παρουσίας στις γραμμές τους μελών που δεν είχαν να χάσουν παρά μόνο τις «αλυσίδες» τους. Τώρα όμως αυτός ο μηχανισμός έχει αποδυναμωθεί λόγω γήρατος και κοινωνικής ενσωμάτωσης.

Στην Ελλάδα τέτοιο μηχανισμό φαίνεται να διαθέτει μόνο η «Χρυσή Αυγή» και από εκεί μπορεί να προέλθει οποιαδήποτε σοβαρή εκτροπή στο μέλλον. Η είσοδος της στο κοινοβούλιο έστρεψε πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας και απεκάλυψε σημαντική παρουσία δυναμικών ανερχόμενων λόγω κρίσης κοινωνικών στρωμάτων που δεν είχαν φωνή και μερίδιο στον πλούτο της χώρας.

Το ενδεχόμενο αριστερής κυβέρνησης

Αν μια αριστερή κυβέρνηση λόγω της κυριαρχίας κάποιας ακραίας συνιστώσας που θα επιβάλει εθνικοποιήσεις, δηλ. κρατικός έλεγχος χωρίς να αποζημιωθούν οι μέτοχοι, η χώρα θα απομονωθεί και θα υπάρξει εμπάργκο αγαθών και πρώτων υλών.

Αυτό σημαίνει διάλυση του κράτους και των μηχανισμών του αλλά και κοινωνική εξέγερση.

Οι παλιότεροι αριστεροί το γνωρίζουν αυτό. Μετά την κατοχή η αριστερά ενώ ήλεγχε μεγάλο τμήμα της χώρας και μπορούσε με τις αντάρτικες μονάδες να ελέγξει το σύνολο, πήγε στη Συμφωνία της Βάρκιζας και παρέδωσε τον οπλισμό.

Οι Άγγλοι ήλεγχαν την τροφοδοσία της χώρας και οποιαδήποτε τυπική ή παράτυπη κυριαρχία της αριστεράς θα ήταν καταδικασμένη, από τη στιγμή που ο Στάλιν είχε παραχωρήσει την Ελλάδα στη Δύση και δεν θα στήριζε την τροφοδοσία της.

Παρ΄ όλα αυτά η ηγεσία της αριστεράς προχώρησε στον εμφύλιο προφανώς έχοντας για άλλη μια φορά διαβάσει λάθος την συγκυρία.

Στην αριστερά ελάχιστοι έχουν αξιοποιήσει την ιστορική εμπειρία και αυτοί δεν βρίσκονται στο κόμμα που προελαύνει προς την εξουσία. Βρίσκονται στην ΔΗΜΑΡ ή όπως έκανε ο αρχηγός του Δημοκρατικού Στρατού όταν επέστρεψε από την Σοβιετία, ο Μάρκος Βαφειάδης πήγαν στο ΠΑΣΟΚ.

Το τέλος στον μετεμφυλιακό διχασμό επήλθε όταν ο καπετάν Μάρκος συνάντησε τον αντίπαλό του στον εμφύλιο τον επικεφαλής του Εθνικού Στρατού, Θρασύβουλο Τσακαλώτο.

Η στροφή έχει ξεκινήσει... Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δομή και το περιεχόμενο ενός κόμματος ακτιβίστικου διαμαρτυρίας. Για πολλά χρόνια υπήρχε γιατί κάποιοι που δεν κατάλαβαν ποτέ γιατί έφυγαν από το ΚΚ μετά το πρώτο σοκ της κατάρρευσης της σοβιετίας, ανακάλυψαν πώς τα υπολείμματα και οι μετεξελίξεις των αριστερίστικων γκρουπούσκουλων της δεκαετίας του ’70 δεν ήταν πράκτορες της ΣΙΑ, όπως τους κατηγορούσαν μέχρι τότε, αλλά αγωνιστές της κομμουνιστικής επανάστασης.

Η αγανάκτηση των νεόπτωχων που προκάλεσε η χρεοκοπία αλλά και η ανάγκη να βρουν κάπου καταφύγιο οι στρατιές των πελατών του δικοματισμού, οδήγησε στην κατακόρυφη αύξηση των εκλογικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ.

Το κόμμα αναγκάστηκε να δημιουργήσει πρόγραμμα εξουσίας μετά τις εκλογές, γιατί το προηγούμενο αντιπροσώπευε τις θέσεις της εποχής του 5%. Ο δημαγωγικός λόγος και το αστραφτερό χαμόγελο του αρχηγού αποτέλεσαν το κύριο όχημα αυτής της έκρηξης.

Όταν αντιλήφθηκαν πως η συγκυρία τους ωθεί μέχρι την κυβέρνηση, η ηγεσία αναγκάστηκε να επιστρατεύσει τον κ. Γιάννη Δραγασάκη να «στρογγυλέψει» τις θέσεις και να μαζέψει την πολυφωνία στα οικονομικά, όπου κάθε στέλεχος έλεγε και συνεχίζει να λέει ό,τι πιστεύει δίκην φοιτητικής συνέλευσης της μεταπολίτευσης. Και πιστεύουν διαφορετικά και ενίοτε παράξενα πράγματα...

Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκινήσει, από την επομένη των τελευταίων εκλογών με τη συνέντευξη του κ. Δραγασάκη στο Βήμα.

Για να διαβάσετε το υπόλοιπο άρθρο πατήστε εδώ

Πηγή: Capital