Τρεις ελληνίδες νεκρές σε μια μέρα από ξύλο ή βιασμό - η Μεγάλη Δευτέρα των γυναικών, γράφει η Ξένια Κουναλάκη

Τρία άγρια εγκλήματα με θύματα γυναίκες είδαν το φως της δημοσιότητας την περασμένη Δευτέρα. Μια 23χρονη κοπέλα πέθανε μετά τον βίαιο ξυλοδαρμό της από τον φίλο της στη Νέα Μάκρη. Προσπαθούσε να κρατηθεί στη ζωή τρεις εβδομάδες, αλλά δεν τα κατάφερε. Ο σύντροφός της ξημεροβραδιαζόταν στα γυμναστήρια. Είχε κατηγορηθεί παλαιότερα για επίθεση εναντίον του ΚΚΕ.



Μια άλλη γυναίκα σκοτώθηκε ακαριαία στην Κηφισιά όταν ο εραστής της μπήκε στο αυτοκίνητό του και έπεσε πάνω της με μεγάλη ταχύτητα. Ο δράστης βρέθηκε ημιλιπόθυμος από το μεθύσι στο αυτοκίνητό του. Τέλος, αποκαλύφθηκε ότι στην Ξάνθη ένας πατέρας βίαζε επί ένα χρόνο τη 13χρονη κόρη του μέσα στο σπίτι τους. Η μητέρα δεν (;) είχε καταλάβει. Η μικρή αναγκάστηκε να καταγγείλει το περιστατικό σε μία θεία της.

Εκ πρώτης όψεως, τα περιστατικά θα μπορούσαν να θεωρηθούν τυχαία. Να πούμε ότι η φετινή Μεγάλη Δευτέρα ήταν «μια μαύρη μέρα για τις γυναίκες στη χώρα μας» και να τελειώνουμε. Τα δύο πρώτα εγκλήματα μπορούν εύκολα να καταχωρισθούν στην κατηγορία «εγκλήματα πάθους» και να αποκτήσουν μυθιστορηματικές διαστάσεις. Σε λίγα χρόνια, δεν αποκλείεται να γίνουν αυτοτελή επεισόδια σε τηλεοπτική αστυνομική σειρά. Και το τρίτο συμβάν επίσης να χαρακτηριστεί εξαίρεση, που δίνει και ελκυστικούς τίτλους στα σχετικά ρεπορτάζ των ΜΜΕ: «Πα-τέρας» κ.λπ. Κι όμως, τα τρία αυτά εγκλήματα αποκαλύπτουν συγκεκριμένες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, ποικίλες όψεις της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε.

Πρώτο και προφανές συμπέρασμα είναι ότι η macho κουλτούρα της βίας έχει σχεδόν νομιμοποιηθεί, θεωρείται περίπου θεμιτή, από μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Τα γυμναστήρια, τα μούσκλα, οι άντρες «με παντελόνια», που ξυλοφορτώνουν τις φίλες τους και δεν αγωνιούν «μη σκίσουν κάνα καλσόν», για να θυμίσουμε μερικές εμπεδωμένες εκφράσεις –ακόμη και στο ελληνικό Κοινοβούλιο– δεν είναι μια γραφική εικόνα του παρελθόντος, αλλά μέρος της σύγχρονης πραγματικότητας. Δεύτερο συμπέρασμα είναι η στοχοποίηση των γυναικών σε περιόδους οικονομικής κρίσης, κάτι που δεν αποτελεί, ωστόσο, ελληνική πρωτοτυπία. Αντιθέτως, το γεγονός ότι ένα κοριτσάκι φοβάται στο πλαίσιο μιας τοπικής κοινωνίας να απευθυνθεί στην αστυνομία και να καταγγείλει τον πατέρα του για βιασμό μαρτυράει την αναποτελεσματικότητα των θεσμών και την αδυναμία τους μπροστά στην πανίσχυρη μαφία, που αποτελεί η ελληνική οικογένεια. Το ίδιο και «τα στραβά μάτια» της μάνας. Τέλος, ότι ένας οδηγός τολμά να πιάσει τιμόνι στουπί στο μεθύσι συνιστά βαρύτατη αμέλεια της ελληνικής Πολιτείας, που δεν έχει φροντίσει να γεμίσει τους δρόμους με αλκοτέστ, να επιβάλει βαρύτατες ποινές στους παρανομούντες, να εντάξει σχετικά μαθήματα οδικής συμπεριφοράς ακόμη και σε σχολεία.