«Σε είδα να κλέβεις... αλλά» - Oι μακρυχέρηδες των σούπερ μάρκετ αυξήθηκαν μαζί με την ανεργία! - Ένα άρθρο της Μαριλής Μαργωμένου‏

Υπάρχει ο πεινασμένος. Αυτός που πίνει τον χυμό μέσα στο σούπερ μάρκετ κι αφήνει το κουτί άδειο στο ράφι. Υπάρχει ο κλεπτομανής. Σαν την κυρία στον Βόλο που ούρλιαζε πως θα κόψει τις φλέβες της όταν την κατάλαβαν κι αμέσως μετά έβγαλε χαρτονόμισμα των 500 ευρώ για να πληρώσει τα... «παρ’ ολίγον» κλοπιμαία της. Υπάρχει ο απελπισμένος. Σαν την 70χρονη στο Ξυλόκαστρο, που εισέβαλε με ξανθιά περούκα κι ένα μαχαίρι σ’ ένα κατάστημα κι όταν την έπιασαν, είπε: «Σκέφτηκα πως ίσως έτσι καταφέρω να πληρώσω τη ΔΕΗ». Και υπάρχουν και οι συμμορίες. Οπως η αλβανική, που «ξετίναξε» 27 σούπερ μάρκετ. Γέμιζαν με τόσα εμπορεύματα τα τσεπάκια που είχαν ράψει στα σακάκια τους, που πριν από δύο εβδομάδες οι αστυνομικοί τους έπιασαν με ένα κομπόδεμα 100.000 ευρώ, και... άφθονα ζυμαρικά, ποτά και καλλυντικά στο κρησφύγετό τους, που θα μπορούσαν να ανοίξουν δικό τους μίνι μάρκετ.

Και στην απέναντι όχθη, υπάρχει και η στρατιά από σεκιουριτάδες που προσπαθούν να εντοπίσουν όσους επιχειρούν, με κίνδυνο να διαπομπευθούν, να κλέψουν ένα κουτί μακαρόνια. «Ή κάτι ακόμη πιο ευτελές», όπως μου λέει η νεαρή ταμίας απέναντί μου. «Τώρα με την κρίση, μερικοί τρώνε εδώ, μπροστά μας. Πιάνεις κάποιον να μασουλάει κάτι πίσω απ’ το ράφι και το καταπίνει βιαστικά μόλις σε δει. Και το χειρότερο είναι πως μπορεί να σου πάρει μέρες να βρεις ποια συσκευασία έχει ανοίξει και τι ακριβώς έχει αρπάξει».

Αλλά στα σούπερ μάρκετ δεν κλέβουν όλοι από πείνα ή απελπισία. Κάποιοι καταλήγουν στο Σχιστό και πωλούν στο παζάρι τα κλοπιμαία στη μισή τιμή απ’ την κανονική. Και άλλοι κλέβουν από... χόμπι, όπως η Μαίρη και ο αδελφός της ο Τάκης. Οι δυο τους όσο ήταν μαθητές έκλεβαν για πλάκα. «Για την αδρεναλίνη. Αλλά τώρα, μερικές φορές το κάνω και για να περιορίσω τα έξοδα», λέει η Μαίρη, που είναι η πρώτη που μου μιλάει απ’ τους δύο, με την προϋπόθεση πως δεν θα γράψω το όνομά της. «Αν το μάθει ο πατέρας μας, θα με σκοτώσει», λέει σαν να είναι ακόμα 14 χρόνων.

Στην πραγματικότητα, είναι 23 ετών. Τη ρωτάω για το πιο ακριβό πράγμα που έχει κλέψει. «Κασέτες για την κάμερα», μου λέει. «Δεν έχω πληρώσει ποτέ για κασέτες. Κάθε πεντάδα κάνει 15 ευρώ. Και πρέπει να έχω κλέψει πάνω από δέκα κουτιά». Μου λέει πως το βασικό είναι να είσαι ψύχραιμος. Βρίσκεις τι θα πάρεις και το αφήνεις μες στο καλάθι του σούπερ μάρκετ χωρίς να το βάλεις με τα άλλα ψώνια στη ράμπα του ταμία. Αν τυχόν σε δουν πως πας να το περάσεις έτσι, αν δεις κάποιον να σε κοιτάζει, λες «αχ, κι αυτό!» και το βάζεις στη ράμπα. Αν όχι, το βουτάς».

Φυσικά, υπάρχει και η άλλη πλευρά. «Εμένα μια φορά με είδαν απ’ τις κάμερες», λέει ο Τάκης, που τώρα είναι φοιτητής στο Πάντειο. «Είχα μόλις βάλει στην τσέπη μου ένα βιντεοπαιχνίδι και με έπιασε ο σεκιουριτάς. “Λοιπόν, τώρα βγάλ’ το απ’ την τσέπη σου” μου είπε. Εκανα τον τρελό, αλλά με πήγε στα γραφεία. Εβγαλε φωτοτυπία την ταυτότητά μου, μετά πήγαμε αγκαζέ στο ταμείο. Πλήρωσα και δεν ξαναπάτησα ποτέ σ’ αυτό το κατάστημα». Αυτό είναι ίσως το μόνο όπλο των καταστηματαρχών: ο εξευτελισμός του κλέφτη. Γιατί «η αστυνομία, μία έρχεται, μία μας αγνοεί», όπως λέει η ταμίας. «Νομίζω πως είναι πολύ δύσκολο να καταδικάσουν κάποιον επειδή έκλεψε μια οδοντόκρεμα», λέει, «κι έτσι κάνουν πως ξέχασαν ότι τους τηλεφωνήσαμε». Αλλά αυτό ισχύει για τις μικροκλοπές, όχι για τις συμμορίες.

Πριν από μερικές ημέρες στη Λάρισα, δύο γυναίκες πιάστηκαν να κλέβουν, αλλά όταν η υπεύθυνη του σούπερ μάρκετ τις πλησίασε, την πλήρωσαν με επί τόπου επίδειξη πολεμικών τεχνών. Οι μοτοσικλετιστές της Ασυνομίας που τελικά έπιασαν τις… καρατέκα απ’ την Αλβανία βρήκαν ολόκληρο περίπτερο στο σπίτι τους. Αλλά βέβαια, οι περισσότερες περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικές. «Υπάρχουν μαμάδες που κλέβουν πάνες, μοναχικοί τύποι που βάζουν ένα μπουκάλι βότκα στο σακάκι... Αλλά το περίεργο», μου λέει υπάλληλος σούπερ μάρκετ, «είναι οι άλλοι πελάτες. Τώρα με την κρίση, αν καταλάβουν τι συμβαίνει σου λένε “έλα μωρέ, άφησέ τον να φύγει”. Και καταλήγεις εσύ να απολογείσαι. Σαν να είναι δικαίωμα η κλοπή και όχι αδίκημα».