Έμεις Ολυμπία, οι Άγγλοι Γουέμπλεϊ, Παρθενώνα εκείνοι ρολόϊ Λονδίνου, εμείς Δελφούς κι εκείνοι το Δάσος του Σέργουντ - Άρθρο... φωτιά!

Οπως σε μια άλλη περίπτωση ανέφερα, πιτσιρικάς λάτρεψα τον Ρομπέν και τον Ιβανόη, έφηβος φανατίστηκα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μεγαλώνοντας θαύμασα τον λαό που δίδαξε τον κοινοβουλευτισμό και κράτησε όρθιο τον πολιτισμένο κόσμο απέναντι στη ναζιστική λαίλαπα, και σήμερα η σκέψη μου είναι μόνιμα εκεί που ζουν και προκόβουν τα τρία από τα τέσσερα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα.

Αλλά άλλο αυτό και άλλο η ξεφτίλα με τα μάρμαρα. Που είναι και διαχρονική, άλλωστε. Διότι και μόνο που τα είπαν «ελγίνεια» έπρεπε να ντρέπονταν. Τα έργα τέχνης παίρνουν το όνομα του δημιουργού τους, ποτέ εκείνου που τα κατέχει έστω και νομίμως και φυσικά ποτέ και πουθενά εκείνου που τα έκλεψε. Πρωτοτύπησαν και σ' αυτό οι φίλοι μου.

Του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου - Έθνος

Αν και από μια άποψη τους καταλαβαίνω. Πολλά έχουν και πολλά πέτυχαν, αλλά όταν ο πολιτισμός τους έτυχε να ξεκινήσει δυόμισι και τρεις χιλιάδες χρόνια πριν από άλλους λογικό είναι να υστερούν σε πολλά. Λογικό είναι εμείς να έχουμε ως πολιτισμικά μνημεία την Ολυμπία κι εκείνοι το Γουέμπλεϊ, εμείς τον Παρθενώνα κι εκείνοι τον Πύργο του Λονδίνου, εμείς τους Δελφούς κι εκείνοι το? Δάσος του Σέργουντ.

Ολα, ωστόσο, έχουν και τα όριά τους. Και το θράσος δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα ξεπέρασαν, όμως, οι διοικούντες το μουσείο του Λονδίνου όταν αποφάσισαν να δανείσουν ένα από τα γλυπτά του Παρθενώνα στους Ρώσους, έχοντας αρνηθεί προηγουμένως να τα «δανείσουν» έστω στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Φυσικά δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Ξέρω πως όταν μπλέξεις με τους ισχυρούς είναι από δύσκολο μέχρι και αδύνατο να βρεις το δίκιο σου. Απλώς θέλω να ελπίζω πως οι Αγγλοι που ακόμη και μόνοι τους πολέμησαν τον Χίτλερ και οι Ρώσοι που τελικά τον πλήρωσαν σε θυσίες ακριβότερα απ' όλους, θ' αναλογιστούν κάποια στιγμή πως αν σ' εκείνη την αναμέτρηση είχαν επικρατήσει οι ναζί, σήμερα μουσεία θα υπήρχαν μόνο στο Βερολίνο. Και αντί να λέμε «η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι» θα λέγαμε «η Μόνα Λίζα του Γκέμπελς». Γιατί την ίδια δουλειά με τον «φιλότεχνο» Ελγιν έκανε κι αυτός. Λεηλατούσε πολιτιστικούς θησαυρούς.