Αλέξης Παπαχελάς: Είμαστε χώρα, σε βαθιά κρίση με ένα γείτονα σε ντελίριο - ανεκπλήρωτου - μεγαλείου!

Παλαιότερα μπορούσε κάποιος να κλείσει το μάτι προς το ανατολικό μπλοκ ή να παίξει το γαλλικό χαρτί έναντι των Αμερικανών α λα Καραμανλής με τον Ντε Γκωλ. Ακόμη και πρόσφατα ήταν πιθανό να παίξει το Παρίσι απέναντι στο Βερολίνο μέσα στην Ε.Ε. Τώρα αυτά έχουν λίγο πολύ τελειώσει. Η Γαλλία είναι σαν να μην υπάρχει. Δεν είναι μόνο ζήτημα Ολάντ, έχει να κάνει με τα σοβαρότατα οικονομικά της αδιέξοδα.

Οι ΗΠΑ έχουν απαγκιστρωθεί από την περιοχή μας και ενδιαφέρονται μόνο για δύο πράγματα: να μην αποσταθεροποιηθεί εντελώς η Ελλάδα και να μη «σκάσει» ανεξέλεγκτα βάζοντας σε κίνδυνο την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία. Διάφοροι δημοσιολογούντες κατασκευάζουν θεωρίες για το ότι πίσω από το ΔΝΤ βρίσκεται πάντοτε η Ουάσιγκτον, η οποία θέλει να αλώσει έτσι την Ευρώπη. Αλλοι προωθούσαν την ιδέα μιας ελληνοαμερικανικής συμμαχίας κατά της Γερμανίας. Και μετά... ξύπνησαν. Οι Αμερικανοί βοήθησαν σε μία κρίσιμη στιγμή την Ελλάδα το 2012, όταν έπεισαν την κ. Μέρκελ πως το grexit εκείνη τη δεδομένη στιγμή θα είχε καταστροφικές συνέπειες παγκοσμίως. Εχουν όντως πολλές διαφωνίες με τους Γερμανούς σε θέματα οικονομικής πολιτικής, υποκλοπών κ.α. Κανείς, όμως, στην Ουάσιγκτον δεν ενδιαφέρεται για μια παρτίδα stratego με την Ελλάδα εναντίον της Γερμανίας. Εχουμε και εκείνους που κάποια στιγμή επινόησαν μια grande στρατηγική συμμαχία με την Κίνα εναντίον της Γερμανίας. Το άκουσαν οι αρμόδιοι στο Πεκίνο και απάντησαν πως «εμείς στην Ευρώπη συνεννοούμεθα με την κ. Μέρκελ». Η Ελλάδα τους ενδιαφέρει ως σημείο στρατηγικών επενδύσεων όσο βρίσκεται μέσα στο ευρώ και είναι σταθερή. Εχουμε τέλος και τους οπαδούς του ρωσικού σεναρίου, το οποίο έχει όμως για προφανείς λόγους δυσκολέψει πάρα πολύ, μετά την κρίση στην Ουκρανία και τα σημαντικά οικονομικά προβλήματα της ίδιας της Ρωσίας.

Του Αλέξη Παπαχελά - Καθημερινή

Είμαστε, με άλλα λόγια, εγκλωβισμένοι στις γεωπολιτικές μας κινήσεις, όση φαντασία και αν θελήσουμε να επιστρατεύσουμε. Καταλήγουμε στις συμμαχίες με τις χώρες του Νότου, τα κινήματα διαμαρτυρίας και τους... λαούς της Ευρώπης. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά καμία χώρα του Νότου δεν θέλει να εμφανίζεται δίπλα στην Ελλάδα, την οποία οι υπόλοιποι έχουν χρίσει «ειδική περίπτωση». Είναι λοιπόν και αυτό ένα φαντασιακό σενάριο που δεν αντέχει στην πραγματικότητα.

Με άλλα λόγια, πρέπει μόνοι μας να βρούμε τον δρόμο μας και την ισορροπία μας μέσα σε αυτό το σκηνικό. Με αυτοπεποίθηση, με σχέδιο, αλλά με συνείδηση των δεδομένων. Αν πέσουμε στον γκρεμό λόγω ατυχήματος ή επειδή κάποιοι ακραίοι μάς επιλέξουν ως παράδειγμα προς αποφυγή, η γεωπολιτική ορφάνια και η οικονομική απομόνωση θα είναι τεράστια. Ασφαλώς και μας πληγώνει η ταπείνωση της σχέσης με τους δανειστές και εταίρους που περιορίζει την κυριαρχία της χώρας. Είναι όμως υποχρέωσή μας να βρούμε μέσα μας τη δύναμη να ξανακτίσουμε τη χώρα, τους θεσμούς, να πετάξουμε το παλιό προσωπικό και να αλλάξουμε σελίδα έτσι ώστε να καταστούμε λιγότερο εξαρτημένοι. Μέχρι τότε πρέπει να έχουμε τον νου μας. Γιατί έχουμε την ιδιαιτερότητα να είμαστε μία χώρα, που πέρα από τη βαθιά κρίση έχει να αντιμετωπίσει και έναν γείτονα σε νευρική κρίση και σε ντελίριο -ανεκπλήρωτου- μεγαλείου. Η Ευρώπη δεν προσφέρει την ασφάλεια που είχε στον νου του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Δεν υπάρχει όμως και κανείς άλλος που μπορεί να προσφέρει είτε χρήματα είτε ασφάλεια.