Η εξωτική Natalia Tena του Game of Thrones και του Harry Potter απόψε στο Κουκάκι σε μια μοναδική μουσική παράσταση! Μην τη χάσετε! (φωτό & βίντεο)

Βρετανίδα με ισπανική καταγωγή, κοψιά ολότελα εξωτική και μια φωνή τουλάχιστον μεθυστική, η Natalia Tena έχει εξελιχθεί πολύ απ’ τις εποχές που έβγαζε το ψωμί της παίζοντας κιθάρα στο μετρό του Λονδίνου: απ’ το 2007 δίνει σταθερά ραντεβού με την παγκόσμια αναγνωρισιμότητα, ξεκινώντας ως ατζαμού μάγισσα στο mega-franchise του Harry Potter, συνεχίζοντας ως άγρια κι αμείλικτη φρουρός των ελπίδων της οικογένειας Stark στο Game of Thrones, και ταξιδεύοντας φέτος στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του παγκόσμιου ανεξάρτητου σινεμά, ως πρωταγωνίστρια του πολυβραβευμένου 10,000 km. Στα ενδιάμεσα όμως, βρίσκει χρόνο και στα σανίδια των λονδρέζικων θεάτρων να ανεβαίνει, και τις μουσικές σκηνές της Ευρώπης να τρελαίνει, ως front-woman των Molotοv Jukebox, μιας απ’ τις πιο καυτές μπάντες της σαρωτικά ανερχόμενης gypsy-dance σκηνής. Λίγο πριν την πρώτη ever συναυλία των Molotov Jukebox απόψε στο Tiki και την αυριανή παρουσίαση της ταινίας της στον Μικρόκοσμο, είπε στην Popaganda δυο τρία λόγια για τη μουσική, την αγάπη και τα φονικά.

Κατ’ αρχήν, τι δουλειά κάνεις ακριβώς;

Χαχαχαχαχα, ας πούμε ότι λέω ιστορίες και γράφω μουσική. Που κι η μουσική είναι απλώς άλλος ένα τρόπος να πεις ιστορίες, έτσι; Με όποιο μέσο και να καταπιάνομαι πάντως, απ’ το να ηχογραφώ σ’ ένα στούντιο, ή να γυρίζω μια ταινία, μέχρι να παίζω live σε κάποια σκηνή, ή να κάνω θέατρο, νομίζω πως αυτό που κάνω είναι κατ’ αρχήν να λέω ιστορίες και να μεταβιβάζω συναισθήματα. Και παρ’ ότι όλα τα μέσα που ασχολούμαι είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, όλα έχουν αυτό ως κοινό παρανομαστή. Αυτό, και το ότι το καθένα απ’ αυτά είναι μια μεγάλη πρόκληση. Διαφορετική το καθένα, αλλά πρόκληση όπως και να το πεις. 

Να μια πρόκληση: αν σε έπαιρνε το HBO και σου έλεγε «Natalie, πάρε τη μπάντα σου κι ελάτε να γράψετε ένα κομμάτι για το Game of Thrones», τι ήχους θα έβαζες;

Ωχ! Ω Θεέ μου, δεν ξέρω! Θέλω να πω… Ίσως θα έπρεπε να βάλουμε κάποιο εκκλησιαστικό όργανο μέσα. Δύσκολη ερώτηση ρε συ… Ναι, ένα εκκλησιαστικό κι ένα τεράστιο τύμπανο, σίγουρα. Ξέρεις, είναι δύσκολο, γιατί ήδη η μουσική που έχει το Game of Thrones είναι φανταστική! Θέλω να πω, δύο δευτερόλεπτα την παίζεις όπου και να βρεθείς, και την αναγνωρίζουν όλοι, πώς να το συναγωνιστείς αυτό; Α, το βρήκα, ναι! Θα έβαζα ένα μεγάλο τύμπανο, εκκλησιαστικό όργανο σίγουρα, και μετά θα το πηγαίναμε τελείως arabesque, να το κάνουμε πολύ σέξι, ή κάτι τέτοιο. Δυσκολάκι… Πρέπει να κάτσω με τη μπάντα να το συζητήσουμε αυτό!

Κι ίσως προλάβετε να μας ετοιμάσετε κάτι για τη συναυλία. Στην οποία, παρεμπιπτόντως, τι να περιμένει ο κόσμος;

Ε κοίτα, προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο να χαμογελάσει πολύ και να χορέψει πολύ. Τουλάχιστον σ’ αυτό ελπίζουμε. Έχει πολύ beat η μουσική μας, και προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο να νιώσει πιο χαρούμενος για τη ζωή γενικότερα, αυτό το συναίσθημα είναι που θέλουμε να τον παρασύρει, ένα συναίσθημα γιορτής της ζωής. Και έχουμε πολλά τραγούδια για το σεξ, την αγάπη, το να ξε-ερωτεύεσαι, ξέρεις, όλα αυτά τα συναισθήματα που σου θυμίζουν ότι είσαι -ή ότι πρέπει να είσαι- ζωντανός. Κι ελπίζουμε ότι θα μπορέσει ο κόσμος να ταυτιστεί με αυτά, και την ίδια ώρα όμως να ιδρώσει και πολύ.

Είναι η πρώτη σου φορά στην Αθήνα;

Όχι, είχα ξανάρθει για να επισκεφτώ έναν φίλο που σπούδαζε εκεί, κι είχα όλο αυτό το σχέδιο για ένα φοβερό τετραήμερο διακοπών, αλλά θυμάμαι μού ήρθε ένα σενάριο με το που έφτασα, κι έπρεπε να κάτσω να το διαβάσω και να το μάθω εκείνες ακριβώς τις μέρες, κι έτσι τον περισσότερο καιρό έμενα μέσα δυστυχώς. Αλλά ελπίζω να έχουμε λίγο περισσότερο χρόνο αυτή τη φορά και να μπορέσω να δω και λίγο την πόλη.

Την αμέσως επόμενη μέρα ανοίγει κι η ταινία σου στην Αθήνα, το 10.000km. Πες μου λίγα πράγματα γι’ αυτήν.

Κοίτα, νομίζω αυτό για το οποίο μιλάει η ταινία κατά βάση, είναι το πώς μερικές φορές η αγάπη από μόνη της, απλά δεν είναι αρκετή. Δηλαδή, η ιστορία είναι για ένα ζευγάρι στην Ισπανία που αγαπιέται πολύ, ετοιμάζεται να κάνει παιδί, αλλά ξαφνικά αναγκάζεται να χωριστεί, γιατί η γυναίκα, ο χαρακτήρας μου, φεύγει στην Αμερική για ένα χρόνο, για να κυνηγήσει το όνειρό της να γίνει επαγγελματίας φωτογράφος. Κι η ταινία παρακολουθεί τη σχέση τους σ’ αυτόν τον ένα χρόνο και το πώς, λόγω της απόστασης, φθείρεται. Η σχέση τους όμως, όχι η αγάπη τους. Γιατί βλέπεις πως, ακόμη και στο τέλος, όταν ξαναβρίσκονται, αυτοί οι δυο άνθρωποι αγαπιούνται πάρα πολύ. Κάτι όμως έχει σπάσει. Κι αυτό είναι το θέμα, ότι μπορεί να αγαπιέσαι πάρα πολύ με κάποιον, αλλά μερικές φορές απλά αυτό δεν δουλεύει… Και σ’ αυτήν την περίπτωση είναι σαν να έχει εισέλθει στη σχέση ένα τρίτο πρόσωπο, το οποίο όμως δεν είναι άλλο από την απόσταση. Και τον υπολογιστή, βέβαια, που έχει υποκαταστήσει την επικοινωνία τους.

Ο οποίος υπολογιστής πλέον πολλές φορές υποκαθιστά την επικοινωνία ακόμη και χωρίς την απόσταση στη μέση. Ναι, βέβαια, όλο και περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν την τεχνολογία ως το μοναδικό μέσο να επικοινωνήσεις με τους άλλους και να συνδεθείς με τον κόσμο, αλλά δεν είναι έτσι. Εγώ δεν το μπορώ όλο αυτό, δεν ασχολούμαι καθόλου – η μόνη επαφή που είχα με τέτοια τεχνολογία, με Skype κι όλα αυτά, ήταν όταν έκανα την ταινία! Ίσως το έχω χρησιμοποιήσει καναδυό φορές ακόμη για κάτι επαγγελματικά ραντεβού, αλλά ως εκεί. Φέτος άρχισα το twitter μονάχα, κι έχει πλάκα για την ώρα, σαν τρόπος να έρθεις σε επαφή με φοβερά άτομα, αλλά δεν ξέρω, το βρίσκω γενικά δύσκολο να ενδιαφερθώ για τον «τεχνολογικό κόσμο», που λένε. Ίσως βέβαια είναι επειδή το βρίσκω και πολύ δύσκολο! Θέλω να πω, είμαι πολύ σκράπας στους υπολογιστές. Ίσως αν ήμουν λίγο καλύτερη, να ασχολούμουν περισσότερο, αλλά είμαι τελείως άχρηστη!

Καλά, δε θα βρίσκεις και πολύ ελεύθερο χρόνο φαντάζομαι, μ’ όλα αυτά που κάνεις. Κάνεις καθόλου διαλείμματα;

Ξέρεις, είναι αστείο, όταν είσαι αυτοαπασχολούμενος, συνέχεια θέλεις να σταματήσεις για λίγο να ξεκουραστείς, αλλά όταν σταματάς βρίσκεις ότι δεν έχεις φράγκο, οπότε είναι λίγο περίπλοκη κατάσταση! Εντάξει, θα έχω λίγες διακοπές τώρα στις γιορτές και το περιμένω πώς και πώς – μετά τη συναυλία στην Αθήνα θα είμαι free μέχρι την Πρωτοχρονιά περίπου. Θα αράξω, κι όλη μέρα θα τρώω και θα πίνω και θα περνάω χρόνο με φίλους και συγγενείς. Γιατί, ξέρεις, αυτό είναι και το νόημα, μόνο έτσι ξαναγεμίζεις μπαταρίες, με το να κάνεις παρέα με ανθρώπους που αγαπάς, να χαλαρώνεις, και να μπορείς να κάτσεις να διαβάσεις ένα βιβλίο ας πούμε, χωρίς να νιώθεις ενοχές.

Υποθέτω όχι το Game of Thrones όμως, θα την έχεις διαβάσει όλη τη σειρά πια.

Χαχαχα ναι, βασικά δεν είχα διαβάσει κανένα μέχρι που τελειώσαμε την πρώτη σαιζόν, αλλά μετά, όταν τελείωσε, φύγαμε με τους Molotov Jukebox για Βραζιλία, που κάναμε την πρώτη μας τουρνέ. Είχα χώσει όλα τα βιβλία στη θήκη του ακορντεόν μου, κι ήμασταν αραχτοί θυμάμαι, όλη η μπάντα στις παραλίες, κι εκεί άρχισα να τα διαβάζω και τα διάβασα όλα μονοκοπανιά! Κι έτσι, όταν επέστρεψα για να γυρίσουμε τη δεύτερη σαιζόν, ήξερα όλη τη φάση απ’ έξω, το τι θα γίνει και λοιπά.

Φαντάζομαι θα αισθάνεσαι πολύ τυχερή που είσαι ακόμα ζωντανή σε μια σειρά που δεν έχει πρόβλημα να ξεκληρίσει φατρίες ολόκληρες σ’ ένα επεισόδιο μονάχα.

Ναι ρε συ, και πραγματικά έχω περιέργεια να δω τι θα γίνει μετά, γιατί στ’ αλήθεια ελπίζω να παραμείνω ζωντανή, μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτή η σειρά! Κι είναι τόσο αναπάντεχος ο τρόπος που εξελίσσεται, είναι τόσο ανατρεπτικός ο George RR Martin, που πραγματικά δεν μπορείς να μαντέψεις τι μπορεί να συμβεί μετά! Κι έτσι περιμένω να δω κι εγώ. Να δω αν θα είμαι ζωντανή κατ’ αρχήν, αν θα εμφανιστώ, κι ίσως αν θα γίνω και βασίλισσα στο τέλος… Ποτέ δεν ξέρεις μ’ αυτή τη σειρά!

Πηγή: popaganda.gr