Όπως πάμε, θα επιστρέψουμε στο μνημόνιο - Το άρθρο του Παναγιώτη Μπουσμπουρέλη που γεννάει πολλά ερωτηματικά!

Στα 12,6 δισ. είναι το ποσό που αποφασίσαμε να μην πάρουμε από το ΔΝΤ και 7,2 δισ. οι δόσεις που δεν έχουμε πάρει από την τρόικα. Και το ερώτημα είναι πώς θα εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για να βρούμε τα 10 δισ. από τις αγορές από τη στιγμή που η συμφωνία με την τρόικα είναι άγνωστο ποια τύχη θα έχει και πότε θα επιτευχθεί.

Του Παν. Μπουσμπουρέλη - newmoney.gr

Η χώρα, όμως, είναι σαν την επιχείρηση ή ακόμα και σαν το σπιτικό μας. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, πρέπει να πληρώνονται έξοδα και υποχρεώσεις. Τώρα τι γίνεται στα εν οίκω ποσώς ενδιαφέρει τους απέξω, εκτός κι αν οι αρμόδιοι φορείς αποφασίσουν να βαρέσουν διάλυση. Είναι λίγο δύσκολο, όμως, να διαλύσουμε τη χώρα - ειδικά μετά από όσα έχουν συμβεί και με τις προϋποθέσεις που καλύπτει τώρα η οικονομία.

Ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή. Η Ελλάδα είναι πια πολύ δύσκολο έως αδύνατο να φύγει από το ευρώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ευημερία της κοινωνίας έχει εξασφαλιστεί γιατί η παραμονή στην Ευρωζώνη, όπως θα καταλάβουν όλοι τους επόμενους μήνες, έχει συγκεκριμένους κανόνες.

Ενδέχεται, όμως, προκειμένου να βάλει μυαλό η όποια ελληνική κυβέρνηση να συμβούν άλλα γεγονότα ώστε «να μπουν τα πράγματα στη θέση τους». Μπορεί να ακούγεται λίγο αντιδημοκρατικό, αλλά η Ευρωζώνη έχει δομές και κοινοβούλια, που τους έχουμε δώσει το δικαίωμα να έχουν συγκεκριμένη άποψη για την Ελλάδα.

Δεν λέμε βέβαια ότι η συνέχιση της ίδιας πολιτικής θα επουλώσει τις πληγές μιας χρεοκοπίας που έχουμε υποστεί και απλώς την έχουμε γλιτώσει σε ονομαστικούς όρους. Αν θες να ρίξεις το μνημόνιο, θα πρέπει να πας με προτάσεις και να κάνεις πράγματα κερδίζοντας την εμπιστοσύνη εταίρων και αγορών. Εδώ παίζεται και πάλι το κλασικό παιχνίδι νομής της εξουσίας - με όρους μάλιστα δεκαετίας του ’80.

Ολο αυτό το αλισβερίσι θα κοστίσει στην οικονομία και ουαί και αλίμονο για τις υποχρεώσεις του δευτέρου εξαμήνου του 2015, όταν, σύμφωνα με τις μετριοπαθείς προβλέψεις, τα λεφτά θα έχουν εξαντληθεί. Τι θα κάνει η τότε κυβέρνηση; Δεν θα πληρώσει τα ομόλογα της ΕΚΤ; Θα προχωρήσει σε αλλεπάλληλες εκδόσεις εντόκων;

Αυτό, δε, που πρέπει να μας ανησυχεί είναι ότι ήδη οι επενδυτικές τράπεζες που παρακολουθούν την Ελλάδα έχουν κατεβάσει τις προβλέψεις για τον πήχη ανάπτυξης του 2015. Μια τέτοια εξέλιξη θα έχει άμεσες επιπτώσεις στους στόχους του προγράμματος. Και στο σημείο αυτό πρέπει να καταλάβουμε ότι η υπόθεση της σωτήριας γραμμής στήριξης δεν είναι πανάκεια.
Γιατί, αν βγούμε από τους στόχους, οι οποίοι και πάλι θα πρέπει να καλύπτονται και φυσικά θα εποπτεύονται, τότε θα χάσουμε τη γραμμή στήριξης και θα επιστρέψουμε στο μνημόνιο, αν θέλουμε να κάνουμε τη ζωή που κάνουμε.

Η χώρα λοιπόν κινδυνεύει να πληρώσει και πάλι χρυσάφι τα πολιτικά πειράματα που βρίσκονται σε εξέλιξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλη ευθύνη καθώς ρισκάρει ακραίους ελιγμούς οι οποίοι φαίνεται ότι έχουν ελάχιστες ως μηδενικές πιθανότητες επιτυχίας. Αυτοί που βλέπουν τον αρχηγό του λένε ότι ο ίδιος έχει πλήρη γνώση της κατάστασης, αλλά οι απαιτήσεις ενός τμήματος του κόμματος παραμένουν εξωπραγματικές. Να μια κρίσιμη παράμετρος που η οικονομία μπορεί να βρει μπροστά της.

Οσον αφορά την άλλη πλευρά, όλα ωραία και καλά. Τι κάνατε όμως, κύριε Κυριάκο Μητσοτάκη, με το Δημόσιο; Ξεκαθαρίσατε αυτά που έπρεπε ή επειδή τα αφήνετε στην άκρη η τρόικα θα ζητάει ό,τι της κατέβει και πάλι από τον ιδιωτικό τομέα; Γιατί σενάρια για Grexit ξέρω κι εγώ να φτιάχνω. Τροπολογίες, όμως, για την παραμονή των υπό διαθεσιμότητα δημοσίων υπαλλήλων δεν μπορώ να καταθέσω.
Μην ανησυχείτε, πάντως, εδώ είναι ο ιδιωτικός τομέας για να πληρώσει ό,τι χρειαστεί.