Σεραφείμ Αντίο - Η Γιάννα Παπαδάκου για τον Σ.Φυντανίδη: "Είχε ερωτική σχέση με τη δημοσιογραφία. Και το υπέροχο είναι ότι μοιραστήκαμε αυτόν τον έρωτα"

 Όχι μόνο εμάς, που δικαιούμαστε και περηφανευόμαστε να λέμε ότι είμαστε δημοσιογραφικά παιδιά του... Και πολλούς άλλους που είχαν ενθουσιαστεί με τους τίτλους και τα καινοτόμα εξώφυλλα της Ελευθεροτυπίας, μιας εφημερίδας που είχε ταράξει για τα καλά τα νερά του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, επί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες...

Τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του '80 στα γραφεία της Πανεπιστημίου και ήταν ήδη ένας θρύλος για τους αναγνώστες. Προσιτός, απλός, μου ζήτησε να κάνω το πρώτο μου ρεπορτάζ για ένα χαμένο κοριτσάκι από τη Μάνη, το αναζητούν ακομη στα τηλεοπτικά στούντιο, την Αννούλα, που είχε χαθεί έξω από το χωριό Σκουτάρι. Με πήρε τηλέφωνο λίγο αργότερα, ήταν καλοκαίρι, και με προσέλαβε... Δεν νομίζω ότι οι δημοσιογράφοι της γενιάς μου μπορούν να θυμηθούν πολλά γεγονότα από τη ζωή μας που να μην έχουν σχέση με τον Σερ, όπως τον λέγαμε, που μας καθοδηγούσε, μας έκανε παρατηρήσεις αλλά, κυρίως, μας έμαθε ένα πράγμα: «Να κυνηγάτε την είδηση, να σέβεστε τον άνθρωπο και κυρίως να προβάλετε πάντα την άλλη άποψη. Αυτή είναι η ομορφιά της δημοσιογραφίας». Πολλούς από εμάς μας επαίνεσε, μας χειροκρότησε μέσα σε συσκέψεις, μας φώναξε για θέματα που χάσαμε, μας έβγαλε στον δρόμο. Σιχαινόταν τα τηλεφωνικά ρεπορτάζ, σεβόταν την αποκάλυψη, δεν έκρυψε ποτέ είδηση. Θυμάμαι ότι σε εισαγγελική έρευνα για τα πετρέλαια, δικαστές είχαν στοιχηματίσει ότι δεν θα έμπαινε θέμα που αφορούσε φίλο του εκδότη. Εκείνος το προώθησε, το πρόβαλε, το έκανε εξάστηλο.

Τα πιο κρίσιμα γεγονότα της τελευταίας 30ετίας οι δημοσιογράφοι  που περάσαμε από την «Ε» τα ζήσαμε μαζί του: Η υπόθεση Κοσκωτά, η δράση της 17Ν, ο τρομονόμος, εκλογές... Θρυλικές και ατελείωτες οι συσκέψεις. Ο Σεραφείμ Φυντανίδης απαιτούσε πάντα την παρουσία του συντάκτη που ήταν παρών στο γεγονός, ζητούσε τη γνώμη του, συγκρουόταν μαζί του, ήθελε να καταλάβει και του έλεγε: «Λέω να το κάνουμε πρώτο θέμα, εσύ τι λες, πρέπει; Αντέχει; Το έχουμε μόνο εμείς;». Αν οι συζητήσεις στη σύσκεψη ξέφευγαν σε χρόνο έλεγε: «Καλά όλα αυτά αλλά πρέπει και να γράψουμε, να τελειώσουμε κάποτε».

Η άποψη του ρεπόρτερ άλλαζε κάποιες φορές το πρωτοσέλιδο. Όσοι ήταν από παλιά μαζί του τον είχαν δει να ρωτάει και τους κλητήρες για τον πρώτο τίτλο: «Αύριο» έλεγε «βγαίνουμε με αυτό το θέμα· εσύ τι λες θα το διάβαζες;». Ήθελε να είναι μέρος του κόσμου, να νιώθει τον παλμό του, να αφουγκράζεται τις αγωνίες του. «Τα θέματα» τόνιζε «είναι πάντα στο πεζοδρόμιο· να τα ψάχνετε εκεί χαμηλά. Ποτέ δεν ξέρετε πού θα βρείτε την είδηση».

Στο γραφείο του δεχόταν μόνο εκείνους που του υπεδείκνυαν τα θετικά, σιχαινόταν τα καρφιά, ήταν αχτύπητο δίδυμο με τον επίσης εκλιπόντα εκδότη Κίτσο Τεγόπουλο. Δεν δίστασε να φυλακιστεί για τη δημοσίευση των προκηρύξεων της 17Ν. Δεν συμφωνούσε με το περιεχόμενο, πίστευε όμως ότι όλα τα κείμενα, όταν είναι είδηση, πρέπει να δημοσιεύονται...

Εμπιστευόταν τον συνεργάτη του. Πολλές φορές δέχτηκε να δημοσιεύσει «επικίνδυνα» ρεπορτάζ χωρίς ένα έγγραφο για απόδειξη. Όταν αργότερα διαμαρτύρονταν οι θιγόμενοι απαιτούσε και άλλα στοιχεία. «Σε εμπιστεύτηκα», σου έλεγε, και εσύ κινούσες γη και ουρανό να βρεις αποδείξεις και να καλύψεις την εφημερίδα σου. Όχι γιατί το απαιτούσε, αλλά γιατί έτσι έπρεπε να κάνεις. Μπορούσε να σε ισοπεδώσει ψυχολογικά, μόνο με μια λέξη, ένα βλέμμα, έτρεμες όταν έχανες την εμπιστοσύνη του.
Η μόνιμη συμβουλή του ήταν «διαβάστε βιβλία, μορφωθείτε. Αυτό θα γίνει κτήμα σας και θα φανεί στο χειρόγραφό σας». Αγαπούσε τους νέους, δοκίμαζε πράγματα, ήθελε την εφημερίδα φρέσκια καινοτόμα, αντί... Μετέτρεπε τη ρουτίνα σε έκπληξη, αναγνώριζε το λάθος, επαινούσε την επιτυχία. Με την έκρηξη στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση κατάλαβε γρήγορα ότι η εφημερίδα μπορεί και έπρεπε να παίξει ρόλο μόνο όταν υπηρετεί την αποκάλυψη, όταν ερμηνεύει την είδηση, όταν έχει άποψη και παρασκήνιο. «Καλά αυτά, τα ακούσαμε σήμερα», έλεγε, «αύριο τι θα διαβάσουν οι αναγνώστες μας». Η συμβουλή του ήταν σαφής: «Να είστε πάντα απέναντι στην εξουσία, να τους κρίνετε. Όταν κάποιος περνάει το κατώφλι του υπουργείου παύει να είναι φίλος μας είναι στην άλλη πλευρά». Είχε συγκρουστεί με κολλητούς του φίλους. Όταν του πήγαινες θέμα για κολλητό του σε ρωτούσε μόνο αν το έχεις θεμελιώσει.

Ο Σεραφείμ Φυντανίδης είχε ερωτική σχέση με τη δημοσιογραφία. Και το υπέροχο είναι ότι όσοι τον ζήσαμε από κοντά μοιραστήκαμε αυτόν τον έρωτα... Ως σήμερα. Και για αυτό θα μας λείψει, πολύ...

* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο vima.gr