Story of the day: Καλύτερα νεκρός παρά παχύς: Πώς ο Ryan έφτασε στη νευρική ανορεξία από τον σχολικό εκφοβισμό!

Ο Ryan είναι 25 ετών και στα 17 του αντιμετώπισε για πρώτη φορά ψυχογενή ανορεξία. Στα 22 του χρόνια, ενώ σπούδαζε «Διατροφή και Fitness» στο Πανεπιστήμιο, υποτροπίασε και έφτασε ένα βήμα πριν το θάνατο.  Διηγείται στον Λάμπρο Αραπάκο, την περιπέτεια της υγείας του, υπενθυμίζει ότι η ανορεξία δεν αφορά μόνο τις γυναίκες και εξηγει οτι υπάρχει προκατάληψη και στίγμα στους άνδρες που αντιμετωπίζουν τη διαταραχή αυτή.  

Πού μεγάλωσες;

Στο Μιζούρι των ΗΠΑ.

Έχεις σπουδάσει;

Ναι, αποφοίτησα το 2014 από το Πανεπιστήμιο του Μιζούρι με πτυχίο στη «Διατροφή και Fitness», και τώρα σπουδάζω στο University College του Λονδίνου (UCL) στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα στις «Διατροφικές διαταραχές».

Μπορείς να περιγράψεις τα εφηβικά σου χρόνια;

Κάνοντας αναδρομή, τα εφηβικά μου χρόνια ήταν αρκετά μοναχικά και δυσάρεστα, καθώς συχνά έπεφτα θύμα εκφοβισμού -τόσο λεκτικά όσο και σωματικά- διότι είχα μια σωματική αναπηρία που επηρέαζε το περπάτημά μου. Έπρεπε να χρησιμοποιώ ένα πι και περπατούσα σκυφτός. Πολλές φορές συνομήλικοι μου στο σχολείο μιμούνταν τα πόδια μου, σχολιάζοντάς με σκληρό τρόπο και αποκαλώντας με πολύ οδυνηρά παρατσούκλια. Ένιωθα πολύ μόνος, δεν είχα φίλους. Συχνά έτρεμα στην ιδέα ότι έπρεπε να πηγαίνω σχολείο κάθε μέρα.  

Ποιοι παράγοντες θεωρείς ότι συνέβαλαν για ν' αντιμετωπίσεις την ψυχογενή ανορεξία;  

Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με παραπάνω βάρος. Αντίθετα, σε όλη τη ζωή μου, το βάρος μου ήταν πάντα λίγο κάτω από το κανονικό. Αυτό που πιστεύω ότι ήταν ένας σημαντικός παράγοντας, ήταν ο εκφοβισμός. Αυτό ενισχυόταν από τη σωματική μου αναπηρία, η οποία πάντα με έκανε να ξεχωρίζω μέσα στο πλήθος, ειδικά μεγαλώνοντας σ' ένα μικρό δημόσιο σχολείο όπου δεν υπήρχαν πολλοί άλλοι μαθητές με σωματική αναπηρία. Λόγω του ότι ξεχώριζα και δεχόμουν εκφοβισμό, νομίζω ότι έφτασα σε ένα σημείο όπου έγινα πολύ ντροπαλός με το σώμα μου και πώς φαινόμουν. Μισούσα το ότι ήμουν θύμα εκφοβισμού λόγω του μειονεκτήματός μου, το οποίο ήταν κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω. Νομίζω ότι η απώλεια βάρους και το γεγονός ότι αδυνάτιζα συνεχώς, μπορεί να ερμηνευθεί σα να προσπαθούσα να «εξαφανιστώ».  

Σε ποιά ηλικία άρχισες να τρως όλο και λιγότερο;

Περίπου στα 15 ή 16 άρχισα να τρώω λιγότερο. Ήμουν στην πρώτη χρόνια του λυκείου, και ενώ ο εκφοβισμός που αντιμετώπιζα στο λύκειο ήταν λιγότερο σοβαρός από ό, τι τα προηγούμενα χρόνια αντιλαμβανόμουν ακόμα έντονα ότι οι άλλοι με παρατηρούσαν λόγω της αναπηρίας μου και του διαφορετικού μου περπατήματος. Ήμουν πολύ μελαγχολικός κατά το μεγαλύτερο μέρος των λυκειακών μου χρόνων, τα κρατούσα όλα μέσα μου και αισθανόμουν μόνος, χωρίς πραγματικούς φίλους. Και πάλι, νομίζω ότι το γεγονός ότι περιοριζόμουν, λειτουργούσε ως ένας τρόπος για να αντιμετωπίσω τη κατάθλιψή μου και τη χαμηλή μου αυτοεκτίμηση. Αυτό μ' έκανε να ζω σε μία «ομιχλώδη» κατάσταση, η οποία μου επέτρεπε να υπομένω τις κινήσεις της καθημερινής ζωής, χωρίς να αισθάνομαι πολλά στην πραγματικότητα ή να αντιδρώ. Νομίζω ότι τελικά αυτό με βοήθησε να αισθάνομαι περισσότερο θλιμμένος και μόνος.

Πώς αισθανόσουν κάθε φορά που έτρωγες;

Φοβόμουν να φάω, και βίωνα έντονο φόβο για την απόκτηση υπερβολικού βάρος και λίπους.    

Ποιο ήταν το χαμηλότερο βάρος που είχες λόγω της διαταραχής;

Το χαμηλότερο βάρος μου ήταν περίπου 34 κιλά (76 λίβρες) στην ηλικία των 22. Κατανάλωνα περίπου 500 θερμίδες ανά ημέρα, μετρώντας την κάθε μία. Έκανα σχέδιο πριν φάω οτιδήποτε για το πώς θα κάψω τις θερμίδες του αφού το φάω. Αν έχανα τον έλεγχο των λίγων θερμίδων, αυτόματα εξάλειφα τις άλλες θερμίδες που μπορεί να κατανάλωνα αργότερα εκείνη την ημέρα (αν και συχνά υπερεκτιμούσα τον αριθμό των θερμίδων που δεν είχα υπολογίσει σωστά ώστε να είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν επρόκειτο να καταλήξω σε ένα θετικό ισοζύγιο ενέργειας για την ημέρα, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αύξηση του σωματικού μου βάρους). Θυμάμαι ότι στην αρχή της κάθε ημέρας σκεφτόμουν τι δραστηριότητες επρόκειτο να κάνω καθημερινά, διότι αυτές καθόριζαν αν θα μπορούσα να καταναλώσω ορισμένα τρόφιμα/ ποτά (για παράδειγμα, καφέ με γάλα και ζάχαρη ή σκέτο καφέ). Κάθε λεπτό της ημέρας και της νύχτας το «κυβερνούσαν» οι θερμίδες, οι υπολογισμοί για να τις κάψω αποτελεσματικά και να διατηρώ την καθημερινή τους πρόσληψη μου σε αυστηρά όρια.

Πόσο καιρό απείχες από την κατανάλωση φαγητού;

Δεν θα έλεγα ότι υπήρξαν πολλές ημέρες (εάν υπήρξαν), που να μην έχω φάει καθόλου. Έτρωγα κάτι καθημερινά, απλά πολύ λίγο και σε εξαιρετικά αυστηρές και περιορισμένες ποσότητες. Η ανορεξία μου ξεκίνησε όταν ήμουν 15 ή 16 και έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν ήμουν 17. Στα 17 έγινα δεκτός σε ένα κέντρο θεραπείας. Είχα αναρρώσει για τα καλά μέχρι τα 22, που είχα μια πολύ δραστική και σοβαρή υποτροπή.  

Tι σου έλεγαν οι γονείς σου; Οι φίλοι σου;

Οι γονείς μου δεν ανησυχούσαν υπερβολικά στην αρχή, καθώς πάντα ήμουν λίγο επιλεκτικός αναφορικά με το φαγητό μου. Ωστόσο, καθώς έχανα περισσότερο βάρος και ο περιορισμός πρόσληψης τροφής έγινε πιο εμφανής, οι γονείς μου άρχισαν να αντιλαμβάνονται. Οι γονείς μου επίσης, συνειδητοποίησαν την ανάγκη μου να κινούμαι ή / και να κάνω άσκηση μετά από την πρόσληψη οποιασδήποτε τροφής. Οι γονείς μου προσπάθησαν να παρέμβουν, ενθαρρύνοντάς με για να τρώω και να περιορίζω την άσκηση αφού είχα φάει. Αυτό προκάλεσε πολλές αναταραχές στο σπίτι και μεταξύ των γονέων μου και εμού. Οι φίλοι μου, όμως, δεν έλεγαν και πολλά. Φυσικά, δεν αισθανόμουν ότι είχα πραγματικά πολλούς φίλους γενικώς. Ο ένας στενός φίλος που είχα εξέφρασε την ανησυχία τους και προσπάθησε να με πείσει πως δεν ήμουν παχύς και να φάω, αλλά η προσπάθειά του δεν ήταν καθόλου επιτυχημένη. Ένιωσα την πίεση που προκαλούσε η συμπεριφορά μου στη φιλία μας, αλλά ήμουν χωμένος πάρα πολύ βαθιά μέσα στην διαταραχή για να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα.  

Όταν δεν έτρωγες, αισθανόσουν ότι έκανες κακό στον εαυτό σου;

Εφόσον είχα πτυχίο στην επιστήμη της διατροφής και έχοντας πάντα επιδείξει ενδιαφέρον για τη διατροφή, ήξερα πολύ καλά ότι έκανα κακό στον εαυτό μου. Δεν με ένοιαζε όμως. Η επιμονή μου για να μην πάρω βάρος και γίνω παχύς ήταν ισχυρότερη από οποιεσδήποτε αρνητικές επιπτώσεις γνώριζα ότι είχα για το σώμα μου. Στη χειρότερή μου φάση, έλεγα με βεβαιότητα ότι θα προτιμούσα να ήμουν νεκρός από παχύς.

Ποιες ήταν οι σκέψεις σου για το σώμα σου; Είχες χαμηλή αυτοεκτίμηση;

Έκανα συχνούς ελέγχους στο σώμα μου πολλές φορές την ημέρα. Το στομάχι μου έγινε η περιοχή για την οποία επεδείκνυα την απόλυτη αποστροφή και ανησυχία. Ωστόσο, δεν ήθελα κανένα σημείο του σώματός μου να είναι παχύ και δεν ήμουν ικανοποιημένος με οποιαδήποτε σημείο. Είχα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση, είχα την αίσθηση ότι δεν άρεσα σε κανέναν. Το ότι ήμουν πολύ αδύνατος μου έδινε ένα μικρό ποσοστό αυτοεκτίμησης, γιατί ήξερα ότι είχα καταφέρει κάτι.  

Συνειδητοποιούσες ότι είχες χάσει πολύ βάρος;

Κατά τη διάρκεια της υποτροπής μου (στα 22), υπήρξε μια αλλαγή σε σχέση με το πώς έβλεπα το σώμα μου. Μπορούσα να δω καθαρά ότι ήμουν πολύ αδύνατος, με τα οστά μου να εξέχουν, αλλά έπαιρνα ικανοποίηση από αυτό και μου άρεσε το πώς φαινόμουν (αν και ήξερα ότι δεν ήταν υγιές). Σε αντίθεση, με την πρώτη περίοδο της ανορεξίας μου (15-17 ετών) που δεν μπορούσα να δω το σώμα μου όπως πραγματικά ήταν όταν το κοίταζα. Ποιο γεγονός σε έκανε να καταλάβεις ότι θα πρέπει να ζητήσεις βοήθεια; Άρχισα να έχω πόνους στο στήθος και τρόμαξα. Φοβόμουν οτι θα πεθάνω και ήξερα ότι χρειαζόμουν βοήθεια.

Ποια συμπτώματα της ψυχογενούς ανορεξίας αντιμετώπισες;

Αντιμετώπισα όλα τα συμπτώματα. Ήμουν πολύ αδύνατος, έπαθα οστεοπενία, είχα πολύ χαμηλή καρδιακή συχνότητα και πίεση αίματος, εύθραυστα/ γαλαζωπά νύχια, κρύωνα συνεχώς. Επίσης, ήμουν σοβαρά υποσιτισμένος, το οποίο με ανάγκασε να χρησιμοποιήσω σωλήνα σίτισης. Κατά την εισαγωγή μου στην ηλικία των 22 ετών, ήμουν τόσο υποσιτισμένος σε σημείο που δεν ήταν απόλυτα σαφές ότι θα επιβιώσω. Έπρεπε να ξεκινήσω να σιτίζομαι μέσω ενός σωλήνα σίτισης με πολύ αργό ρυθμό και συνεχώς παρακολουθούσαν τα ζωτικά μου όργανα. Οι καρδιακοί μου παλμοί έπεφταν συχνά στους σχεδόν 20 σφυγμούς ανά λεπτό όταν κοιμόμουν, γεγονός το οποίο προκάλεσε μεγάλη ανησυχία. Η μητέρα μου επίσης «ταρακουνήθηκε» παρά πολύ από αυτό.  

Τι περιελάμβανε η θεραπεία σου; Πήρες φαρμακευτική αγωγή; Έκανες ψυχοθεραπεία;

Αρχικά η τροφή ήταν ο κύριος στόχος. Η αρχική μου εισαγωγή για θεραπεία στα 17 δεν περιλάμβανε σωλήνα σίτισης και μου δόθηκε τροφή με σταδιακή αύξηση των θερμίδων και ξεκίνησα θεραπευτικές συνεδρίες και ομαδική ψυχοθεραπεία. Στα 22, ήμουν σοβαρά υποσιτισμένος και μου τοποθέτησαν σωλήνα σίτισης, ενώ έμεινα κλινήρης για υποχρεωτική ξεκούραση για περίπου 1 εβδομάδα, πριν βγάλω το σωλήνα και ξεκινήσω να καταναλώνω κανονικό φαγητό. Έπειτα το βάρος μου αυξήθηκε λίγο (περίπου 1-1,5 εβδομάδες μετά την εισαγωγή) και άρχισα να παρακολουθώ θεραπευτικές συνεδρίες. Έπαιρνα πολλά φάρμακα κυρίως για την κατάθλιψη και την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή,  καθώς και διάφορες βιταμίνες και άλλα συμπληρώματα. Παρακολουθούσα συνεδρίες ψυχοθεραπείας πολλές φορές την εβδομάδα αφότου απέκτησα αρκετό βάρος. Κάθε φορά που κατάφερνες να φας κάτι ήταν και μια μεγάλη χαρά; Για τους γονείς και τους γιατρούς, ενδεχομένως. Για μένα, όχι τόσο πολύ. Ειδικά κατά την πρώτη μου θεραπεία στα 17, φοβόμουν να φάω και είχα πολύ μεγάλη ανησυχία μετά τα γεύματα και τα σνακ. Όταν εισήχθη για θεραπεία στα 22, όμως, ακόμα φοβόμουν να φάω, αλλά είχα το σωλήνα σίτισης οπότε δεν είχα και πολλές επιλογές. Με κάθε ειλικρίνεια, είχα βαρεθεί τόσο να είμαι αναπαυμένος στο κρεβάτι τη δεύτερη φορά οπότε, όταν τελικά μπόρεσα να καταναλώσω πραγματική τροφή στα γεύματα μου, ανυπομονούσα γιατί τουλάχιστον είχα κάτι να κάνω!  

Πόσο καιρό σου πήρε για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τη διαταραχή;

Ήμουν σε θεραπεία για περίπου 3 εβδομάδες στα 17 μου και περίπου 4-5 εβδομάδες στα 22 μου. Στη συνέχεια έκανα καθημερινή και κατόπιν εβδομαδιαία θεραπεία στα εξωτερικά ιατρεία για περίπου 3 μήνες.

Πόσο ζυγίζεις σήμερα;

Δεν ξέρω το ακριβές βάρος μου, καθώς προσπαθώ να μην παρασύρομαι από αριθμούς ... αλλά ξέρω ότι είναι περίπου 54 κιλά (120 λίβρες) πάνω-κάτω. Τα ποσοστά των ανδρών που αντιμετωπίζουν ανορεξία είναι υψηλά; Ναι, βρίσκονται σταθερά σε άνοδο, γεγονός που δικαιολογεί μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση, προβολή και έρευνα σχετικά με το θέμα.

Πιστεύεις ότι υπάρχει άγνοια του κοινού σχετικά με το γεγονός ότι και οι άνδρες βιώνουν την ψυχογενή ανορεξία;

Ναι. Πολλοί πιστεύουν, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων επαγγελματιών υγείας και ιατρών ότι η ανορεξία δεν αφορά τους άνδρες.  

Υπάρχουν διαφορές στην ψυχογενή ανορεξία μεταξύ των δύο φύλων; Τι λένε οι έρευνες;

Υπάρχουν κάποιες διαφορές σε σχέση με τους παράγοντες που μπορούν να ωθήσουν στην ανορεξία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Ωστόσο και στα δύο φύλα παρατηρούνται στην πλειοψηφία τους τα ίδια ψυχολογικά και σωματικά συμπτώματα. Η ανορεξία είναι πολύ επικίνδυνη και ενδεχομένως θανατηφόρα και για τα δύο φύλα. Αν και μερικές φορές θεωρείται ακόμη πιο επικίνδυνο για τους άνδρες που βρίσκονται σε θεραπεία, επειδή συχνά νοσούν για περισσότερο διάστημα και συχνά έχουν ιδιαιτέρως χαμηλό βάρος.

Υπάρχουν άνδρες στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι οποίοι έχουν πεθάνει από ανορεξία;

Ναι. Έχω δει ντοκιμαντέρ με άνδρες που πάλευαν με την ανορεξία και αργότερα πέθαναν από αυτήν, δυστυχώς. Υπάρχει στίγμα και ρατσισμό για τους άντρες που αντιμετωπίζουν νευρική ανορεξία. Στην Ελλάδα οι άνδρες που βιώσαν τη διαταραχή, μάλλον ντρέπονται να μιλήσουν γι' αυτήν.  Ένας από τους γιατρούς που με είδε όταν πήγα στο νοσοκομείο για πόνους στο στήθος έμοιαζε απολύτως σοκαρισμένος όταν του είπα ότι είμαι ανορεξικός. Η άμεση αντίδραση του ήταν, «Γιατί;» Ήταν φανερό ότι δεν είχε αρκετή γνώση σχετικά με την ανορεξία ή τις διαταραχές στην πρόσληψη τροφής. Επίσης, γνωρίζω και άλλους άνδρες που έχουν παλέψει με την ανορεξία και προτιμούν να μην μιλούν γι 'αυτό, διότι πιστεύω ότι τους προκαλεί ντροπή. Όσον αφορά εμένα, για κάποιο λόγο δεν έχω κανένα πρόβλημα να μοιράζομαι την εμπειρία μου. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το ότι θέλω να βοηθήσω άλλους με το να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου και τις γνώσεις μου.

Σκέφτομαι ότι εφόσον μου συνέβη είτε μου αρέσει είτε όχι, γιατί να μην το χρησιμοποιήσω για να βοηθήσω άλλους ανθρώπους που μπορεί να παλεύουν με παρόμοιες καταστάσεις. Πάντως, υπάρχούν άνδρες που δεν το παραδεχονται. Επίσης, ορισμένοι άνδρες δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν (ή ακόμη ότι θα μπορούσαν να έχουν) ανορεξία επειδή πιστεύουν ότι είναι κάτι που αφορά μόνο τις γυναίκες. Ορισμένα κέντρα θεραπείας διατροφικών διαταραχών δεν απευθύνουν τις θεραπείες τους σε άνδρες. Υπάρχει προκατάληψη σίγουρα και αυτή πρέπει να εξαφανιστεί. Μέχρι να εξαλειφθεί η προκατάληψη, είναι πιθανό ότι οι άνδρες θα εξακολουθούν να έχουν προβλήματα με τη διάγνωση και τη θεραπεία της ανορεξίας/διατροφικών διαταραχών. Οποιοσδήποτε μπορεί να πάθει ανορεξία, ανεξάρτητα από το φύλο του. Είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση που απαιτεί ιατρική φροντίδα, η οποία συχνά καθυστερεί λόγω ενός εντελώς εσφαλμένου στερεοτύπου ότι οι άνδρες δεν μπορούν να πάσχουν από αυτήν.  

Ποια είναι τα ανησυχητικά/προειδοποιητικά σημάδια για να καταλάβουμε ότι κάποιος άνθρωπος «φλερτάρει» με την ανορεξία;

Έντονος φόβος ότι θα παχύνει, όταν κάποιος πιστεύει ότι είναι παχύς ενώ δεν είναι, όταν αξιολογεί την εμφάνισή του ως το πιο σημαντικό πράγμα που καθορίζει την προσωπική του αξία, όταν επιδίδεται σε δραστηριότητες για να αποφευχθεί η αύξηση του σωματικού βάρους, διαστρεβλωμένη εικόνα του σώματος, περιοριστική δίαιτα, φόβος από την κατανάλωση τροφών ή ορισμένων ειδών τροφίμων (υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά, για παράδειγμα) ή αποκλειστική κατανάλωση τροφίμων με πολύ λίγες θερμίδες, υπερβολική καταμέτρηση θερμίδων. Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι ο καθένας είναι μοναδικός και δεν μπορούν όλοι να έχουν τον ίδιο ακριβώς αριθμό ή την ίδια έκταση συμπτωμάτων. Τι θα συμβούλευες κάποιον που βιώνει τη ψυχογενή ανορεξία -δεδομένου ότι την περίοδο αυτή ειδικεύεσαι στις διαταραχές στην πρόσληψη τροφής; Θα τους συμβούλευα να ζητήσουν βοήθεια, παρόλο που κατανοώ πλήρως πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να το πράξουν. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι μόνοι και υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται και θα κάνουν ό, τι μπορούν για να τους βοηθήσουν. Πολλές φορές μπορεί να αισθάνονται σα να μην μπορούν να ζήσουν χωρίς την ανορεξία τους, αλλά έχοντας στο παρελθόν την ίδια πεποίθηση από την οποία στη συνέχεια απαλλάχθηκα, μπορώ να σας πω ότι είναι πολύ καλύτερη και πιο ελεύθερη η ζωή χωρίς αυτή.

Πιστεύεις ότι τα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορούν να επηρεάσουν για να προκληθούν συμπτώματα της ψυχογενούς ανορεξίας;

Χωρίς αμφιβολία. Τα μοντέλα σήμερα (τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες) απεικονίζονται με ανέφικτα σώματα, και αυτό αναγκάζει τους ανθρώπους να αγωνίζονται για να επιτύχουν αυτά τα ανθυγιεινά ιδανικά τα όποια είναι επικίνδυνα (ας είναι καλά το Photoshop και το air-brushing!). Όσο τα μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να απεικονίζουν το ιδανικό σώμα με ένα συγκεκριμένο τρόπο (πολύ λεπτό, λεπτό, μυώδες, κλπ) και το κοινό θέλει να συμμορφώνεται μ' αυτόν διακινδυνεύοντας την υγεία του σ' αυτή την προσπάθεια. Αν αυτό διαφημίζεται ως «όμορφο», οι άνθρωποι θέλουν να πλησιάζουν όσο πιο κοντά σ' αυτό.

Φοβάσαι ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις την ανορεξία και πάλι στο μέλλον;

Υπάρχει πάντα η σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι υπάρχει μια πιθανότητα να υποτροπιάσω. Ωστόσο, η επιθυμία μου να εργαστώ στον τομέα των διατροφικών διαταραχών, μου δίνει ένα μεγάλο κίνητρο για να κρατήσω τον εαυτό μου υγιή. Ξέρω ότι αν υποτροπίαζα και πάλι δε θα μπορούσα ενδεχομένως να συνεχίσω την καριέρα μου και αυτό θα ήταν πολύ απογοητευτικό. Επίσης, θεωρώ ότι θα έχω τη δύναμη και τη γνώση για να ζητήσω βοήθεια όταν θα εμφανίζονταν τα πρώτα συμπτώματα και προτού αυτά προχωρήσουν.  

Τι ονειρεύεσαι για τη ζωή σου;

Να έχω μια επιτυχημένη καριέρα και να μπορέσω να υποστηρίξω άλλους ανθρώπους. Σχεδιάζω να γίνω διαιτολόγος και να εργαστώ σε μία κλινική θεραπείας διατροφικών διαταραχών. Ονειρεύομαι να βοηθήσω στην αύξηση των θεραπειών και της ευαισθητοποίησης και για τους άνδρες με διατροφικές διαταραχές. Επίσης, το όνειρό μου είναι να φτιάξω τη δική μου φιλανθρωπική οργάνωση για την υποστήριξη των ανδρών με διατροφικές διαταραχές ή ένα κέντρο θεραπείας μόνο για άνδρες.  

Πώς νιώθεις κάθε φορά που τρως σήμερα; Απολαμβάνεις το φαγητό;

Σήμερα ξέρω ότι πρέπει να φάω για να τροφοδοτήσω το σώμα μου και να κρατήσω τον εαυτό μου υγιή. Δεν φοβάμαι τις τροφές πια γιατί τώρα ξέρω ότι το μέτρο στα πάντα δεν μπορεί να βλάψει. Αφήνω τον εαυτό μου να απολαμβάνει το φαγητό πια και αυτό καθιστά την καθημερινή ζωή πολύ πιο φωτεινή και συναρπαστική.      

Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ

Ρωτήσαμε τον ψυχίατρο και ψυχοθεραπευτή, Ιωάννη Ψυχογιάννη για τη ψυχογενή ανορεξία στους άνδρες.

«Η ψυχογενής ανορεξία είναι μια σοβαρή, δυνητικά απειλητική για τη ζωή ψυχιατρική διαταραχή στην οποία το άτομο αρνείται να διατηρήσει το βάρος του σώματός του πάνω από το ελάχιστα φυσιολογικό, έχει έντονο φόβο ότι θα αυξηθεί καθώς επίσης παραμορφωμένη αντίληψη και δυσφορία τόσο για το βάρος όσο και για το σχήμα του σώματος του. Σε αντίθεση με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι, είναι συχνή στους άνδρες καθώς αφορά ένα στους τέσσερεις ασθενείς με ψυχογενή ανορεξία. Η ηλικία έναρξης είναι πιο όψιμη στους άνδρες ενώ η κλινική εικόνα είναι κατά βάση όμοια με εκείνη των γυναικών. Κυρίως αφορά αθλητές που πρέπει να διατηρήσουν χαμηλό βάρος σώματος (δρομείς, αναβάτες αλόγων), επαγγέλματα που απαιτούν λεπτό σώμα (μοντέλα, ηθοποιοί) και ομοφυλόφιλους άνδρες που συχνά επιθυμούν να είναι αδύνατοι γιατί θεωρούν ότι έτσι θα είναι πιο ελκυστικοί. Σε μεγαλύτερο κίνδυνο βρίσκονται οι άνδρες που υπήρξαν παχύσαρκοι ή υπέρβαροι ως παιδιά και όσοι ακολουθούσαν ή ακολουθούν κάποια δίαιτα. Η δυσκολία της διάγνωσης της ψυχογενούς ανορεξίας στους άνδρες, σχετίζεται με το στίγμα που συνεπάγεται το να πάσχεις από κάποιο "γυναικείο" νόσημα, καθώς επίσης το χαμηλό βαθμό υποψίας τόσο των ειδικών όσο και του περιβάλλοντος των ασθενών. Όπως ισχύει για όλα τα ψυχιατρικά νοσήματα η έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση είναι κρίσιμα για την ευνοϊκή πορεία της διαταραχής».    

Ευχαριστούμε θερμά

Τον Οργανισμό "Men Get Eating Disorders Too", που βοήθησε για την πραγματοποίηση της συνέντευξης με τον Ryan. Πρόκειται για έναν εθελοντικό οργανισμό της Αγγλίας, ο οποίος επιδιώκει να καταστήσει γνωστό ότι το ζήτημα των διαταραχών στην πρόσληψη τροφής αφορά και τους άνδρες, διοργανώνοντας εκστρατείες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης. Επίσης, υποστηρίζει τους ασθενείς και τις οικογένειές τους. «Κατά κανόνα οι διαταραχές πρόσληψης τροφής θεωρούνται καταστάσεις που επηρεάζουν μόνο τις γυναίκες. Αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Μεταξύ 10 και 25% των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν διαταραχές πρόσληψης τροφής είναι άνδρες. Γνωρίζουμε ότι η πλειοψηφία των ανδρών, που έχουν διατροφικές διαταραχές παλεύουν να έχουν πρόσβαση σε κατάλληλη υποστήριξη και θεραπεία. Γι' αυτό το λόγο είναι δύσκολο να γνωρίζουμε πόσοι άνδρες έχουν επηρεαστεί από αυτές τις καταστάσεις», καταγράφουν τα μέλη του Οργανισμού στο site.   Φωτογραφίες από το αρχείο του Ryan

Πηγή: www.lifo.gr