«Προς τι το μίσος για τον Γιώργο Παπανδρέου» αναρωτιέται μέσω ενός πολύ ενδιαφέροντος άρθρου ο Γ. Καμπουράκης

Βάλθηκαν όλοι να τον κρεμάσουν επειδή αποφάσισε να ασκήσει το στοιχειώδες αστικοδημοκρατικό δικαίωμα που διαθέτει και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας, να μπει δηλαδή στην κρίση του εκλογικού σώματος. Ούτε να σκοτώσει κανέναν σχεδιάζει ο άνθρωπος, ούτε να βουλιάξει κανένα καράβι. Κόμμα αποφάσισε να κάνει και να κατέβει μ’ αυτό στις εκλογές, άρα να δώσει τη δυνατότητα στον πολίτη είτε να τον ξαναβάλει στο παιχνίδι, είτε να τον εξοβελίσει οριστικά απ’ αυτό. Τι απλούστερο και δημοκρατικότερο απ’ αυτό;

Ανεξαρτήτως του τι πιστεύουμε και ψηφίζουμε, είναι καιρός να ανακαλύψουμε ξανά σ’ αυτή τη χώρα την απλή λογική. Κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους και πολιτικούς σχηματισμούς να τοποθετούν τον εαυτό τους στο κέντρο του κόσμου, πιστεύοντας πως όλοι οι υπόλοιποι κινούνται γύρω τους συνωμοτώντας ακατάπαυστα εναντίον τους. Οι ΑΝΕΛ δημιουργήθηκαν από τους οπαδούς της δραχμής για να διαλύσουν τον Σαμαρά, το Ποτάμι δημιουργήθηκε από τη διαπλοκή για να κόψει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, ο Γιώργος κάνει κόμμα επειδή κάποιοι τον βάζουν να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ. Τρίχες. Στα γυρίσματα της ιστορίας, κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν να κάνουν ένα βήμα και εν τέλει ο κόσμος τους κρίνει.

Στο τέλος τέλος, ο ελληνικός λαός γνωρίζει πια τον Γιώργο Παπανδρέου σαν κάλπικη δεκάρα. Όλα μπορεί να του καταλογιστούν, όχι όμως ότι παραμυθιάζει πλέον κανέναν. Όσοι τον ψηφίσουν κι όσοι τον καταψηφίσουν, θα ξέρουν πάρα πολύ καλά γιατί θα το κάνουν. Όλα θα γίνουν εν πλήρει συνειδήσει και από τον Γιώργο και από τους ψηφοφόρους. Άρα, προς τι το μίσος, η διαφήμιση, η αντι-διαφήμιση και ο αλληλοσπαραγμός;